fikir versəniz bizim filmlərin heç birinin soundtreki orkestral musiqi deyil. Varsa belə mən eşitməmişəm. Ona görə də illər əvvəl qaza gəlib köhnə soundtreklərimizi rework eləmək fikrinə düşdüm ki, sonra verim simfonik orkestrə və bununla bir konsert hazırlayaq. Oturdum ilk "Rəqiblər" filminin soundtrekini rework elədim sonra baş qarışdı başqa şeylərə proyekt qaldı qıraqda. Bəlkə birgün davam elədim sjsjsh
Avengers Endgame filmindəki Tony Stark'ın ən son sözü "I am Iron Man" əslində original ssenaridə yox idi deyə səhnənin original versiyasında Tony sadəcə kinayə ilə gülümsəyir və çırtma ilə savaşı qazanırdı. Ancaq filmin montajyoru həmin səhnəni montaj edərkən rejissorlara həmin səhnənin çox mənasız və boş qalması səbəbilə Stark'ın təkrar o səhnədə "I'm Ironman" deməsini təklif etməsi üzərinə rejissorlar bütün set bitməsindən günlər sonra təkrar Robert Downey Jr.'ı çağırıb təkrar sadəcə və sadəcə o səhnə üçün seti təkrar quraşdırıb həmin səhnəni çəkiblər.
Nolan, 'Interstellar' filmi üçün Hans Zimmer'a müraciət edəndə filmin sci-fi filmi olduğunu ondan gizlətmişdi. Nəticədə filmə dram musiqisi yazan Zimmer, filmin Sci-Fi olduğunu montaj prosesi bitəndən sonra öyrənmişdi.
insanların istənilən bir mövzuya sadəcə söz olsun deyə 'fikir' bildirməsi.
Heç bir əhəmiyyəti olmayan söz çoxluğunu dərin birşey deyirmiş kimi, ifadə eləmə çabası:
"Bilirsən, elə şeylər var ki yaxşıdı, elə şeylər var ki pisdi. Gərək bunları seçə biləsən."
"Bilirsən, həyat qəribədi.." ilə başlayan cümlələri demirəm hələ. Bunu müşahidə eləmiş tək beyin sənmişsən kimi bunu deməkdə məqsəd nədi də?!
sevə bilməmək. insanların sevdiyi insanları necə sevdiklərini ifadə etdiyini gördükcə mənim hiss etmədiklərimin bunlardan biri olmadığının fərqinə varmaq.
Hərçənd onu da bilmirəm hansı tərəf doğrudu, mən anormalam yoxsa insanlar?
Bir insana çox dəyər verə bilərəm, qayğısına qala bilərəm, darıxa bilərəm, bir ömür keçirə bilərəm (deyə düşünürəm çünki yaşamamışam) və s. ancaq heç vaxt (atıram) o başqasıyla evləndi gedim özümü öldürüm, aylarla sürünüm və ağlımdan çıxmasın və s. dərəcəsində birini sevməmişəm və sevə biləcəyimi də düşünmürəm. Ki sadaladığım dərəcələrdə 'sevənlər' də mənə absurd və axmaqca gəlir. Buna görə də onların yaşadığının sevgi yox sindrom olduğunu və ümumiyyətlə eşqin sindrom olduğunu düşünürəm.
Bir insanla uyğunsansa uyğunsan, bomba kimi. Alınmırsa da niyə özünü öldürürsən? alınması alınmamasından daha pisdi çünki sən sıxılıb axır əvvəl qırılacağın üçün (ki bunu statistika deyir yoksa benim ne haddime) həm boşa vaxtın gedir həm sən dərs almırsan həm qəlb qırırsan. Ha bu arada qəlb qırmaq qarşı tərəfdən çox qıran adamı kirləndirir bunu da yazın bir kənara demədi deməyin.
tarixdə ilk xarakter inkişafı texnikası istifadə etmiş televiziya serialıdır.
dramaturgiyada xarakter inkişafı (character development) nədir?
xarakter inkişafı, hər hansısa bir dramaturji əsərdə (bu bədii əsər, ekran əsəri və hətta musiqi belə ola bilər) bir personajın öz hekayəsini bir nöqtədə başlayıb hər bölüm təkmilləşərək başqa bir nöqtədə hekayəsini tamamlamasına deyilir.
"okay, bəs bundan əvvəl çəkilmiş digər seriallar hansı hekayə metodunu istifadə edir?" deyə sualınız yarandısa da too bad, çünki bu sual artıq başlığa aid deyil deyə başqa zamana qalsın xd
Müasir dövrdə söz deyilərək ifadə ediləndə şəxsə aid edilərkən, yazılaraq ifadə ediləndə şəxsə aid edilməməsi faktı və buna bir çox insanın fikir verməməsi.
Deməyə çalışdığım şey əslində fərqində olmadan bir çox insanın kitablara qeyd-şərtsiz instinktiv dəyər qatıb orda yazılan hər fikri yüksək dərəcəli hesab etməsidir. Yəni indiki best-seller yazarlar absurd bir informasiyanı söz külliyatı ilə bəzəyib əsaslı fikir kimi təqdim eləsə bir çox insan bunu analiz etmədən və ön yarğını işə salmadan qəbul edəcək ki, bir çox insan onsuz edir..Kitab buna görə ən az mainstream media qədər təhlükəlidir məncə çünki kitabın şəxsiyyəti yoxdur və ordakı fikri oxuyanda müəllifin adını oxusanız belə onu tanımırsınız. Nəticədə siz şəxslə təkbətək yox, fikirlə təkbətək qalırsınız. Və bu fikrdə biraz reallıq payı, biraz göz oxşayan söz seçimi olsa, klassik ədəbiyyat və ondan əvvəlki dövr yaradıcılığının yaratdığı güvənin ön yarğısı kölgəsində bu fikri avtomatik qəbul edərsiniz.
Heç fikrinizi qarşı tərəfə mesaj yazarkən daha asan ifadə elədiyinizi hiss etmisiz? Realda söz tapmazkən fikrinizi uzun mətnlərdə yazmaq asan gəlir? Əgər bunlar sizə yad deyilsə onda təkrar edirəm. Mətnin şəxsiyyəti yoxdur.
Hərçənd anlıq mesajlaşma təbii ki, klassik əsəbiyyatdan fərqlidir. Siz anlıq mesajlaşmada klassik ədəbiyyatın yaratdığı o güvəni yaratmamısız. Ancaq klassik ədəbiyyat əsrlərdir əsas (bəsit) moral dəyərləri ifadə edərək, insanların əslində bildiyi və hiss etdiyi halda ifadə etməyə söz tapmadığı faktlarla güvən qazanıb deyə artıq siz klassik ədəbiyyat yazarını açıb oxuyanda o yazarı tanıdığınız üçün yox, onu oxuyan digər milyonlar ordakı fikrə dəyər verib klassikaya çevirib deyə güvənirsiniz. Və bu güvən formalaşaraq, indiki dövrdə kitab formasına bürünüb. Buna görə də bir kitab görəndə, o "filter" artıq kənara atılır.
Qorxulu olan odur ki, bir fikir bariz şəkildə absurd olmadıqca, biraz söz bacarığı olan hərkəs söz külliyatı "kolluğunda" gizlənə bilir. Ancaq fakt budur ki, klassik ədəbiyyat insanlar düşünmədi deyə yox, əksinə onlar analiz elədi və hərşeyi sorğuladı və ön yarğını sui-istifadə etmədi deyə klassikaya çevirə bildi.
Qısaca oxuduğunuz hərşeyə mənbəsinə güvənsəniz belə yarğılamadan yanaşmayın. Bu yazıya belə.
Sənin kim olduğun, nə iş gördüyün və s. kimi şeylərin qarşı tərəfi maraqlandırmadan bağlanması. Çünki belə bir hal hərşeyə göz yummağa, hərşeyə göz yummaq isə qaçınılmaz səhvlərə, qaçınılmaz səhvlər isə ayrılığa gətirər. Hansı ki, belə olanda sevilən tərəf həmişə özü olduğuna görə və qarşı tərəf isə sevgidən başqa heçnə ummadığına görə sevilən tərəf sırf özü kimi davrandığı üçün günahkara çevrilər.
Bağlanan biriylə həyat yoldaşı və s. olmaq da hardasa mümkün deyil çünki o sənin haqqında maraqlanırmış kimi görünsə də əslində heçnə maraqlanmadığı üçün hər bir məsələnin müzakirəsində Siri 'dən fərqli bir cavab verə bilməz. Bu da artıq uyğun deyilsiniz deməkdir. Ona görə də şair burda yaxşı deyib; Bağlanmıyun a kişi..
"Yalnız kalan bir adam, hiç yalnızlığından kimseye bahsedebilirmi? Hayır. Bahsedemez.
Yalnızlık, yaşamda bir an, hep yeniden başlayan, dışından anlaşılmaz. Yalnızlık paylaşılmaz. Paylaşılırsa, yalnızlık olmaz."
Bunun sehrli bir sözcüyü ya da shortcut'ı və s. yoxdur.
Hərçənd, insanın iki imajı vardır. Vizual və Vokal. Vizual adətən çöldən manual idarə edilə bilir. Məsələn makyaj ilə özünüzə əlavə bir dəri qatı yığa bilərsiniz. Ancaq vokal imaj.. Bunun manual idarəsi yoxdur. Onu idarə edə biləcəyiniz tək şey beyninizi idarə etməkdən keçər. Ona görə də əgər siz yetərincə intellektual birisizsə onsuz da digər insanın vokal imajını duyduğunuz anda onun intellekti və bu intellekti hansı şəkildə istifadə etdiyi haqda ilkin fikrə sahib olursunuz.
şəhərdə 30-40%lik bir qismin eyni parfümü işlətməsi. Qoxusunu bilib adını bilmirəm bilmək də istəmirəm.
Sanki bidəfə kimsə girib həmin parfümü bəyənib bir-iki xoş söz deyib, sonra da satıcı hər gələnə soxuşdurub ki, bu bomba ətirdi bunu çox adam bəyənir. Yəni ancaq bu hadisə belə olmuş ola bilər başqa bir ssenari ağlıma gəlmir.
Qədim romada yaranmışdır. Deyilənə görə nə vaxt biri vəfat eləsə kilsə rahibləri əllərində zil çalaraq küçələrdə gəzib "memento mori" deyərək insanlara onların da bir gün öləcəyini bir çox səbəbə görə (doğru yaşa, bugün sonmuş kimi yaşa, və s.) xatırladırdı.
Həmçinin romada döyüşdən geri qayıtmış ordu generalları və komandirlərinin qələbə paradında kölələr onların yanında gəzərək "memento mori" deyə pıçıldayardılar ki, qələbə səbəbilə yaranmış özgüvən və qürurları onları tükətməsin.
Bu deyim həm də stoisizm mottosuna çevrilmişdir. Onlar 'memento mori' deyimini həyata güc vermək, məna qatmaq və öncəlik yaratmaq üçün istifadə edirdilər. Onlar hər günü bir hədiyyə kimi qəbul edir və öz vaxtlarını boşa sərf etməməyi bu şəkildə özlərinə xatırladırdılar.
)
