azərbaycan xəstəxanaları

sənəd sünəd işlərini həll etməkdən savayı getməyəcəyim yerlər. həqiqətən bir xəstəxananın havası və işçiləri bu qədərmi insanı boğar və sıxar. xəstəxana işçiləri ilə dialoqa girməkdən tutmuş, müayinə və müalicə məntəqələrini tapmağa qədər əzab verir insana bu yerlər. bir yazarımızın dediyi kimi insan buralarda xəstələnər, nəyinki sağalsın. ümumiyyətlə sıra gözləyən insan agesifdir. buralarda da sıralar tırıx kimidi. axrını başını yığa bilmirsən. sıra mədəniyyəti yoxdu deyə gərək özünü qoyasan axrıncı yola. səhərə kimi orada durmaqdan yaxşıdı. xəstəxana işçiləri niyə bu qədər anlaşılmazdılar. tərif etdikləri məkan da yazıları kimidir. çöldə diyanıb siqaret çəkən mühafizə qaqaş bunlardan daha çox kömək edir adama. qocaların əlindən hərəkət etmək mümkün deyil. hamısı da ya bekarçılıqdandı ya da məşğuliyyətsizlikdən. məşğuliyyətsizlikdən insanın düşəcəyi son yerlərdir xəstəxana. olan qalan yaşama həvəsini və əsəb sistemini sıradan çıxardırlar. bir başqa problem də sənəd işlərinin çox qarışıq olmasıdı. xüsusilə dövlət xəstəxanalarında bu belədi. bir sənədin dalınca kilometrlərlə yol gedəsən və deyələr ki, 2 gün sonra gəlin o anda necə yarrağıma bənzəyir insan di gör bakalım. sözün qısası online sistemə keçmələri diləyi ilə, heç kimə bu bataqlıqda illərlə ilişib qalmağı arzu etmirəm.

riyaziyyat

bu sahədə heç vaxt yaxşı olmamışam. məncə bir misalın saatlarla axrına çıxmağa çalışıb doğru cavabı tapa bilsəydim bir anlıq xoşbəxt olardım.

(baxma: dedilər get özüvə sənət tap mən də riyaziyyatçı oldum)

(baxma: yaşayışım yoxdu ama tənlik həll eliyə bilirəm)

sözaltı günlük

son zamanlar məni sıxan şeylərdən biri də insanlarla yaxınlıq və münasibət tərəzisini istədiyim tarazlıqda saxlaya bilməməyimdi. əslində bunun təməli çoxdannan qoyulmuşdur, lakin son günlərdə daha doğrusu son aylarda bir fərqindəlik hiss etdim, atdığım addımlar kələ kötür alınmağa başladı. insan psixologiyası yaşadığımız yüzillikdə çox mürəkkəbləşib. insanlara öz istədiyin kimi sevgini göstərmək, özün olmaq çətin olur. bir vaxta kimi idarə edə bilirsən ki, kimlərinsə xətrinə dəyməyəsən. məncə də ən əsası özün olmaqdı. nə çatar nə batar məntiqi. al cibimdə 5 manatım var bu mənim 5 manatımdı day mən bir şey bilmirəm. düzü qaldıra bilmirəm mənə bağlı olan insanları, mənasız səmimiyyətləri və dərd quyusu olma məşğuliyyətlərini. dayandığım yerdən bir şeylərə yön vermək nə həddimə, ancaq həmin yerdən də məni qeyri-istəyim daxilində tərpətsələr dəliyə dönəcək səviyyədəyəm. bir neçə dostlarım var idi, onlarla da əlaqəni müəyyən zaman çərçivəsində soyudub, yolları ayırmaq qərarına gəldim. bağlılığın qurbanı olmaq çətindi. bəzən insanlar o qədər məni əsəbiləşdirirdi ki, bəzən whatsappı silib, nömrə işlətməmək düşüncəsinə də gəlib çıxmışdım. birilərinə lazım olmaq, məişəyə aid problemlərə kömək etmək o qədər ağırdır ki. ən başda insanlar yola tək davam etməli olacaqları gerçəyini qəbul etməlidirlər. yalnız qalmaq ehtiyacı və bir müddət danışmamağı seçmək ehtiyacına qarşı gələn, başa düşməyən insanları vurub götbaş etmək istəyirəm. hər şeyi yola verməyə başladığın zaman, problemin əslində onlarda yox özündə olduğunu dərk edirsən.
heç vaxt danışmadığını deyə bilərlər, əslində danışdıqların onlar üçün bir məna ifadə etmirdi..
insanın gəldiyi son nöqtədir qələmlərlə, dəftərlərlə, divarlarla, izi bucağı görünməyən qayalıqlarla, dünyada nə qədər bədbəxt varsa onların gözyaşlarının toplusu dənizlərlə, uzaqlarda ağlayan küləyin səsiylə danıışmaq, dərdləşmək, onlardan biri olduğuna inanmaq.

futbol oynayarkən topun qonşu həyətinə düşməsi

bir anlıq həyat dayanır. günəşin belə dayandıra bilmədiyi qırğın futbolun nəfəs almağı belə unutdurduğu atmosferi bu hadisə dayandırır. ala o vaxtı kim atırdısa söyə də bilmirdik. heç nə demirdik, bütün fikir top dalıycan qaçırdı. fikir vermisinizsə eyni adamlar atırdı həmişə. bir dənə gijdıllaq olurdu özünü ronaldo zad hesab edirdi, zıplıyırdı blət bilirdin ki, sikdirdi məhəbbət. elə qonşular var idi heç nə demirdi, eləsi var idi sikirdi bütün həvəsimizi. biz oynadığımız yerin solu cənnət sağı cəhənnəm kimi idi. tərslikdən top çox vaxt cəhənnəmə düşürdü. di get blət cəhənnəmə qədər yolun var. kim atırdısa o götürürdü. hələ helyum şarları var idi, işin əyləncəsi, mırta topu dalıycan qaçırdan ərköyün, birazda çılğın qaqaşlar. onlar ibnəliyinə atırdılar, söz də diyəmmirdin ya hansısa dostuvun dostu olardı ya da məhəllənin böyük abilerinden. o qrupun arasından həmişə bir tarzan çıxardı, hasarı dırmaşıb cəld götürüb gələrdi. kaş həmin anda məhəlləlilərdən gördüyü hörməti bir balaca həyatda görərdi.

arda güler

ürəydi də bu oğlan. la ligada ilk qolun da vurdu. həm də qapıya ilk zərbəsində. sənə realda hörmət qoymayacaqlar, brat. çıx get klubdan. potensial söhbəti deyile, qoca carlo özünə lazım olan oyunçuları saxlayır klubda. necə ki, dünyanın ən şanssız oyunçularından alvaro morata kimi. karim benzemadan daha verimli oyun göstərməsinə baxmayaraq. onun əvəzləyicisi olaraq qalacaqdı, ona görə getdi klubdan. o qədər uğurlu olmasa da(getdiyi klublar da sən deyən əjdaha sezonlarını keçirmirdilər) yetərincə oyun şansı aldı, dünyanın ən yaxşı santraforları arasına öz adını yazdırdı. ancelottinin tabeçiliyinə boyun əyib sıradan oyunçu olmağı yaraşdırmıram ardaya. futbol vəzifələrinin üstünə çıxmağı tələb edir.

un homme qui dort

kimbilir hangi acil durumlar için çağrılan tamir servisi araçları son hızla geçiyorlar. hayatında ilk defa geldiğin ve gidip gelen, koşuşturan, duran bu kalabalığa bakmaktan başka hiçbir işinin olmadığı bu sokakta birbirini tanımayan, senin tanımadığın bu insanları bir araya getiren yasalar hakkında hiçbir şey bilmiyorsun: kaldırımlardakı bu ayakların, taşıt taşıt yollarındaki bu tekerleklerin hepsi ne yapıyorlar? hepsi nereye gidiyorlar? kim çağırıyor onları? kim getiriyor? Hangi güç ya da hangi giz onların önce sağ sonra sol ayaklarını kaldırıma basmalarını, hem de daha iyisi beklenmeyecek bir eşgüdümle basmalarını sağlıyor? Neredeyse nötr bakışlarının o daracık alanındaki binlerce gereksiz haraket, aynı anda bir araya geliyor. sağ ellerini aynı anda uzatıyor ve karşılarındaki eli sanki ezmek ister gibi sıkıyorlar, görünürde anlam yüklü mesajları ağızlarıyla iletiyor, yanaklarını burunlarını, kaşlarını, dudaklarını, ellerini her yöne oynatıyor, konuşmalarını anlamlı mimiklerle noktalıyorlar; ajandalarını çıkarıyor, birbirlerini geçiyor,selamlaşıyor, birbirlerine sövüyor, birbirlerini kutluyor, itişiyorlar; seni görmeden yollarına devam ediyorlar, oysa sen onlardan birkaç santim ötede bir kahvecinin terasına oturmuş, durmadan onlara bakıyorsun.

çayxana

yalnızlıq zamanı insanın əlindən tutan, gizlənməyə çalışmadığımız məkan. yaxşı qaqaşlarnan saatlarla oturmalıq yer. keçən səfər bir qaqaş mənə baş qatmaq üçün nə edə bilərəm demişdi. "artıq antin kuntin entel şeylər canımı sıxır, nə qədər olar?" o sırada ilk ağlıma çayxanalar gəldi. ən çox burda vaxtın necə keçdiyini hiss eləmirəm. insan yaşlandıqcamı çayxanalara gedir yoxsa çayxanalardamı yaşlanır? bir çox işdən imtina edib getdiyim yerlərdir. boşluğa dəyər qatmayan qırğın söhbətlərin getdiyi yerlərdi. mənə görə bu lazımdı elə. bəzən danışmaq istəyidi, bəzən də danışmağa susamaqdı. 5 nəfər yığılıb damnoya gedəndə beşinci olub qulaqcıqla mahnıya qulaq asmağın kayfını keçən səfər dadmışdım. elə həmin anda biraz aydınlandım. sağıma soluma baxdım, heç kim məni qınamırdı, təkid edərək nəyisə başa salmırdı. ortada bir fikir var idi, amma, sənin üçün əhəmiyyəti sadəcə 10 saniyədən artıq deyildi. qarşıdakı da bunu yaxşı dərk edirdi əlindəki qoşa öləndən sonra, səssizcə.