VALiDEYiN DiKTATURASI
Rövşən. 52 yaş. Rusiyada yaşayırdı. O mühitdə uğurlu idi. Atası “öləcəm” gəl deyə sıxışdırdı. Gəldi. Bura göndükdən sonra sanki peşəkar həyatı söndü. Özünü tapa bilmir. Atası uğrunda xaricdəki karyerasını qurban verdi. Amma atası razıdır ki, oğlu yanındadır.
Leyla. 34 yaş. Anasının toyda seçdiyi oğlanla ailə qurdu. Daha doğrusu, ərə getdi. 3 övladı var. Tanımadığı və anasının istədiyi bir oğlanla ailə quran Leylanın bu dünyada həyatı iki hissəyə bölünüb – həyat yoldaşına xidmət etmək və uşaqlara baxmaq. Özü üçün artıq uzun müddətdir ki, yaşamır. Amma anası rahatdır ki, qızı zamanında ərə getdi, evdə qalmadı.
Rauf. 40 yaş. Mühəndis olmaq istəyirdi. Atası və anası “müəllim ol, başuvu sal aşağı, işlə, səsün çıxmasın” sözləri ilə onu sıxışdıraraq müəllim etdi. Bədbəxt müəllimdir. Amma atası və anası rahat gözlərini yuma bilərlər – oğullarının stabil maaşlı işi var.
Zəhra. 45 yaş. illərdir həyat yoldaşı ilə bir evdə iki düşmən kimi yaşayırlar. Amma atası boşanmasına icazə vermir – camaat nə deyər? Xanım bədbəxtdir. Amma atası dikbaşdır – qızı ərdədir və boşanmış deyil.
Günel. 28 yaş. Dizayner olmaq istəyirdi. Amma anasının arzusu güneli tibb bacısı kimi görmək idi. Tibb kolejinə daxil oldu. Tibb bacısı oldu. Hər gün xəstəxanaya gedir. Xoşbəxt deyil. Hər gün deyil. Amma anası qızını qonşulara sistem qoymağa göndərəndə fəxr edir.
Rafiq. 43 yaş. Sevdiyi xanımla ailə qurmasına icazə verilmədi. Anası ona başqa, ev uşağı olan bir qız tapmışdı. O qızla ailə qurdu. 2 övladı var. Sevgilisi var. Həyatı iki hissəyə bölünüb – ailə və sevgili. Beyni bəzən donur. Çıxışı araqda görür. içir və hər şeyi unudur. Səhərə qədər. Amma anası ona ev qızı aldığına görə sevinir.
Namiq. 38 yaş. Dövlət qurumunda işləyir. Hər gün anası ilə telefonda ən az 5 dəfə danışır. Hər mövzunu onunla məsləhətləşir. Dövlət qurumunda işləmək istəmirdi, amma anası ilə atası onu sıxdılar – sakit yerdə səssiz otur. iş. Eyni adamlar. Eyni işlər. Sənədlər. Toy. Yas. iş. Bağ. 20 il öncə qanı qaynayan Namiqdən əsər-əlamət qalmayıb. 28 yaşlı səssiz, sakit bir quzu var. Anasının görmək istədiyi bir quzu.
Bunlar, cəmiyyətimizdir.
Bizə xidmət edən məmurlar. Bizi müalicə edən həkimlər. Məktəbə uşağını aparan analar.
Hamısı valideyinləri tərəfindən onların öz fantaziyaları, dünya görüşləri, düşüncələri və inanclarına uyğun hərəkət etmək üçün dar koridorlara salınıblar.
Hamısı ən sadə haqqlarından məhrum edilmiş insanlardır.
Hamısı valideyinləri tərəfindən şantaj və manipulasiya edilərək arzularından imtina edənlərdir. “O qızı almasan, südümü sənə halal etmərəm” + “Bura gəlməsən, öləcəm” + “Ayrılsan, boşansa, elə bil ki, mənim sən öldürmüş oldun”.
Hamısı özünü daim valideyininə borclu və onun dediklərini etmədikləri halda onun qarşısında özlərini günahkar hiss edirlər.
Hamısı vəziyyəti ilə barışıb.
Şantaj. ictimai qınaq. Cəsarətlini sındırma. Təzyiqlər. Bibilər, xalalar, dayılar və əmilər. Hamısı bir az müstəqil olanı sıxmağa hazır ordu. Qədimdə qaydalara zidd olanların mağaradan vəhşi təbiətə qovulması bu gün də bizdə nəsillərdə, ailələrdə tətbiq edilir.
Valieyinlərinin şantajları ilə onların arzularını gerçəkləşdirən və öz həyatını yaşamağa cəsarəti olmayanlar özləri də övladlarına eyni yanaşmanı tətbiq edir.
Bu gün Azərbaycanda bədbəxt insanlar çoxdur – hər gün sevmədiyi işə gedən, sevmədiyi müştəriləri görən, sevmədiyi insanla bir yastığa baş qoyan on minlərlə insanlar. məqalə
Psixoloqlar deyir ki, heç kəsə fikir vermə, rahat yaşa.
Siyasətçilər deyir ki, bayraq və himn hər şeydən müqəddəsdir.
Dindarlar deyir ki, görmədiyinə inan.
Alimlər deyir ki, görmədiyinə inanma.
Millətçilər deyir ki, bizim millətin birləşməsi uğrunda ölmək lazımdır.
Həkimlər deyir ki, hər şeydən əvvəl sağlamlığınızı düşünün.
Lamalar deyir ki, Tibetdən başqa bütün dünya səhv yoldadır.
Dərvişlər deyir ki, ən böyük ləzzət bütün ləzzətlərdən əl çəkəndə gəlir.
Adi insanlar deyir ki, ailə səadəti xoşbəxtlikdir.
Tarixçilər deyir ki, bədbəxt ol, amma tarixə düş.
Xeyriyyəçilər deyir ki, ömrün boyu başqalarına kömək elə.
Eqoistlər deyir ki, ancaq özünü düşün.
Hippilər deyir ki, narkoman ol, həyatın dadı bundadır.
Vegetarianlar deyir ki, başqa canlıları öldürmə.
Şairlər deyir ki, səhər açılanda günəşin çıxmasına bax.
Astroloqlar deyir ki, günəş közərmiş ulduzdur, burda qeyri-adi heç nə yoxdur.
ingiltərə kraliçası deyir ki, siqareti alışqanla yox, kibritlə yandırın.
Diana deyirdi ki, necə istəyirsiniz elə də yandırın.
Kürdlər deyir ki, azad olmaq istəyirik.
Türklər deyir ki, kürdlər qələt eləyir.
Ben Laden deyir ki, Amerika qələt eləyir.
Amerika deyir ki, iran qələt eləyir.
iran deyir ki, israil qələt eləyir.
israil deyir ki, hamınız qələt eləyirsiz. Elxan Zeynallı
Deməli, 3-4 ilin söhbətidi tələbəyəm, özəl xəstəxanaların birində mühafizəçi işləyirdim, bizim mühafizə xidmətinində iş şəraiti kankret zülümdü nizam intizam qaydaları zad işçini çox sıxırdılar eləbil əsgərlikdəydik, nəysə bunun mövzuya bir adiyatı yoxdu ona görə keçirəm əsas mövzuya, bir gün yenə smendəyəm qabaq postda durmuşam yəni xəstəxananın girişinin qarşısında, bizim xəstəxananında girişdə iki sensor( özü-özünə açılıb baqlanan) qapısı var biri giriş üçün biri də çıxış üçün, birinci qapı nəsə xarab olmuşdu yaxşı işləmirdi deyə aparatnan söndürmüşdülər və bizə demişdilər ki qəti istifadə etməyin bu qapıdan ancaq çox vacib bir məsələ olsa açın işlədin xəstəxanaya da girmək istəyən olarsa içərdən əl qol hərəkəti ilə başa salın ki gedib ikinci qapıdan keçsin, məndə dedim yaxşı necə istiyirsiz elə olsun, hardasa 4-5 saat bu proses davam eledi xəstəxanaya girmək istəyən pasiyent, müştəri, işçilər falan dayanmadan gəlirdi birinci qapıdan girmək istəyirdi məndə əlimnən işarə edirdim ki burdan olmaz gedin obirsi qapıdan keçin, 4-5 saatın sonunda xəstəxananın qabaqında bir "Range Rover" gəlib saxladı nömrəsinnən bildim ki bizim müdirdi Kamandar müəllim , müdir dediyimdə yəni xəstəxananın və oboyda şirkətlər qrupunun icraçı direktoru, adam şəxsi sürücü və cangüdənlə gəzir yəni eləbelə adam deyildi, buda tez-tez gələn deyildi ayda 1-2 dəfə gəlib obyektinə dəyib gedirdi, nəysə bunu maşından düşürtdülər bu xəstəxananın giriş qapısına tərəf gəlməyə başladı məndə yavaş yavaş özümü toparlayıram ki bəs bu mənnən nəsə soruşub eləsə təkərə düşüb biyabr olmayım (baxma da oboyda direktordu) nəysə bu qapıdan içəri girmək istəyəndə sensor qapı açılmadı buda içəri girə bilmədi, həmin vaxt məndə genələ genələ əl qolnan buna işarə elədim ki keç obirsi qapıdan buranı açmaq olmaz, bir müddət hərəkətsiz şəkildə mənə baxmaqa başladı ki bu gijdıllaq neynir belə, sora keçib getdi obirsi qapı tərəfə və içəri girdi, başladı mənə tərəf gəlməyə, gəldi çatdı yanıma soruşdu ki nolub bu qapı niyə açılmır? məndə qayıtdım ki bəs qapıda biraz problem var bizim rəis dedi ki vacib bir məsələ olmasa heçkimə açma qapını məndə heçkimə açmıram, buda mənə baxdı dedi ki sən məni tanımırsan? təzə işçisən ya necə? məndə dedim ki yox müəllim 2-3 aydı burda işləyirəm sizi də tanıyıram nəyə görə soruşduz ki? Buda yenə mənə baxa baxa fikrə getdi sora da heçnə deməyib başın yelləyə yelləyə uzaqlaşdı və qalxdı öz otağına. Həmin söhbətin üstünnən 1 saat zad keçmişdi gördüm ki bizim mühafizənin rəisi əsəbi əsəbi mənim üstümə gəlir, yaxınlaşdı mənə dedi nolub neynəmisən nə demisən sən Kamandar müəllimə? Məndə dedim ki bəs heçnə də elə böyük bir söhbət olmayıb aramızda, dedi hərşeyi danış görüm bayaq nə olub keçib aranızda, məndə hərşeyi danışdım buna ki bəs belə belə də, mən buları danışannan sora rəisin vapşe başı havalandı, dedi ala sən gijdıllaqsan zadsan başın xərəbdi? Oboyda xəstəxananın yiyəsinə belə hərəkət elyəllər ala kayfdasan sən gərək knopkanı basıb acardın qapını ,Bayaq dediyim vacib məsələlərdən biridə bu ididə.
Hələ də bu söhbət yadıma düşdükcə özüm özümə gülürəm.
deməli Bir dəfə metrodayam və yenə evə qayıdıram, qatar da dəhşət basabasdı hərdəfə hansısa stansiyaya çatanda içərdəki sıxlıqa görə sərnişinlər düşməkdə çətinlik çəkirdilər hamını əzə-əzə, itələyə-itələyə birtəhər çıxırdılar vaqonnan, qatar ulduza çatana yaxın içəridəki sərnişinlər öz aralarında başladılar deyib gülməyə ki bəs narahat olmayın ulduza çatmışıq burda insan yaşamır düşən zad olmayacaq, məndə bu sözləri eşidənnən sonra düşməyə utandım və bir stansiya da gedib koroğluda düşdüm. Yəni ulduzda qalmaq belə birşeydi
Bir rəfiqə o birinə zəng edir:
- Eşidirsən, ay qız, bizimki evə gəldi, uşaqların dərslərinə əsəbləşdi, xörək hazır olmadığına da hirsləndi, məni söyüb biabır elədi, dedi ki, sənnənsə qəhbələrlə vaxt keçirmək daha yaxşıdı və qapını çırpıb getdi. Təsadüfən sizə gəlməyib?..
Gözlərini açan Pərviz yataqda sol tərəfə çevriləndə yataq örtüyünün bədəninə yapışdığını hiss etdi.. Tərləmişdi. Gözlərini açmadan özünə “Kondisioner niyə sönüb ki?” sualını verdi və gözlərini açdı.
Açdı və bir daha bağlayıb təkrar açdı. Gözlərinə inanmırdı – köhnə, balaca bir otaqda idi. Mən hardayam???!!!!!!!!!!!!!! Sualını verdi və ayağa qalxdı. Qalxmaq istədi və onurğasından kəskin ağrı onu yatağa geri yapışdırdı.
Bu nə ağrıdı axı? Mən dəmir kimiyəm.. nə ağrısı?!! Mən və ağrı? Nə zaman başladı ki bu ağrı?
Yerindən otağa göz gəzdirdi. Divar kağızlar iyrənc vəziyyətdə idi – SSRi vaxtı ev veriləndə prorabların yaxşıları oğurlayıb divara vurduğu ən pis kağızlardan idi : yaşıl rəngdə kvadratlar. Bəzi yerlərdə kağız silinmişdi və beton görünürdü.
Otağın qapısı yox idi. Pəncərələr... Taxta. Çürümüş taxta!!! Mən hardayam?!!!
“Güllü!!!!” deyə qışqıraraq xanımını çağırdı və öskürəklərə böğuldu. Mən niyə öskürürəm?!!! Güllü hardadır?!!! Niyə gəlmir?
Gözü divarda bir fotoya ilişdi – Güllünün fotosu idi.. Alt tərəfində də qara lent. Güllü ölüb?!! Haçan?
Mən hardayam?!!
Ayağa qalxmağa qorxurdu – onurğasının ağrısından tərpənə bilmirdi. Yavaşca onurğa ağrısının olmayacağı pozanı tutdu və yavaş-yavaş, millimetrlə hərəkət edərək tərpənməyə başladı. Bir neçə dəqiqə sonra öskürək onu boğdu – və onurğasına qaynar iynələrin batdığını hiss etdi. Təkrar uzandı.
Mənə nə olub?!!! Niyə mən burdayam?.. Niyə ağrılarım var?.. Güllü niyə ölüb?..
Vərdiş etiyi hərəkətlə əlini başına və üzünə çəkdi və.. saçlarım!!!.. hanı? Üzüm də saqqallı... mən niyə saqqallıyam? Saçlarım niyə yoxdur?...
Səbirli olum. Durum. Zəng edim köməkçimə... Gəlsin görüm nə məsələdir...
Sağa-sola baxdı və gördü ki, telefonu yoxdur. Yatağın yanında masa vardı.
Yəqin telefon masanın üstündədir... Səbirlə qalxım. Qalxım....
Öskürməməyə çalışaraq ayağa qalxmağa çalışdı.
20 dəqiqə. Tərlədi. isti hava və qalxmaq üçün çəkdiyi əziyyət onu tərlətdi. Ürəyi sürətlə döyünürdü... Nəhayət ki, qalxa bildi.
Boyunun hündürlüyü ilə otağa baxdı. Vahimə basmışdı onu.
Masa. 2 köhnə çürümüş stul. Yerdə delik-deşik bir yaşıl kovrolit. Masanın üzərində də dərmanlar. Telefon!! Telefon hanı?!!! Masada dərman qutuları arasında bir telefon vardı – köhnə Nokia. Onu aldı əlinə və köməçisinə zəng etmək üçün nömrəni yığdı.
- Salam, buyurun, millət vəkili Pərviz Hüseynovun köməkçisi Natiq. Eşidirəm Sizi.
- Natiq!!! Salam. Pərvizdi, mənəm. Elə mən özüməm.
- Bağışların, anlamadım. Siz kimsiniz?
- Pərviz, Pərviz!!! Deputat. Sən mənim köməkçimsən!!!
- Üzr istəyirəm, müəllim. Pərviz müəllim indi məşğuldur – sözünüzü mənə deyin, buyurun
- Pərviz mənəm!!!! Natiq!!! – deyə qışqırdı.
Qarşı tərəf telefonu bağladı.
Mənə nə olub?!! Mən Pərvizəm. Natiq niyə mənim səsimi tanımadı.
Bir daha zəng etdi. Sakit səslə danışmağa çalışdı.
- Salam. Natiq... Bax... Pərivz mənəm. Hardasan sən? Gəl məni apar tez burdan!!!
- Üzr istəyirəm, müəllim. Siz kimsiniz? Özünüzü təqdim edinm lütfən
- Pərviz Hüseynov. Deputat. Mənəm.
- Üzr istəyirəm, müəllim. Pərviz müəllim indi otağındadır, az öncə onunla görüşdüm.
Pərviz susdu... kürəyindən aşağı doğru soyuma hiss etdi.. Pərviz otağındadır....??!!! Mən kiməm bəs...? Pərviz mənəm axı. Mən deyiləm?!! Otaqdadı kimdir?...
- Müəllim, buyurun, nəysə sözünüz var? – Natiqin səsi onu fikirlərindən ayırdı.
- Mən deputat Pərviz müəllimlə danışmaq istəyirəm. Bağlayın lütfən, təcilidir deyin.
- Bir dəqiqə gözləyin.
Ayaqları boşalmışdı və onları pambıq tək hiss edirdi.
Telefonda səs eşidildi.
- Buyurun, deputat Pərviz Hüseynov eşidir.
Öz səsi idi... Özü ona cavab verirdi, öz adı ilə....
Telefonu divara çırpdı və sındırdı...
Nə olub? Mənə cavab verən mənəm? Bəs mən indi kiməm? Hardayam? Nə olub belə?
Gedim əl-üzümü yuyum, çıxım bayıra. Gözü divardakı xalçaya ilişdi – “Güllü niyə öldü?!!”
Həmişəki kimi iti addımlarla gedə bilmirdi. Yavaş-yavaş otaqdan çıxdı və koridorda olan bir qapını açdı.
Hanı məni cakuzim?!! Bəs xüsusi duş kabinim? Mən bu murdar, çürümüş və paslanmış çüyün vannada mı çimim? Vannanın ayaqları yox idi və altına kərpiclər qoyulmuşdu.
Güzgüyə baxdı və özünü tuta bilməyərək geriyə bir addım atdı.
Güzgedən ona qoca, ağ saqqallı, saçları tökülmüş qoca bir kişi baxırdı... Bu kimdir?!!!
Özündən asılı olmadan əlini güzgüyə çəkdi... həqiqətən də güzgü imiş...
Bu mənəm?!!!!!!!!! Mən kiməm? Mən deputat Pərviz Hüseynovam!!!
Hardayam mən?!!! Kabinetimdə?
Yox, deyiləm. Mən burdayam.
Pərivz Hüseynov isə otağındadıdr.
Mən kiməm? Mənə güzgüdən baxan bu qoca kimdir?
Görüm evdə sənədlər var? Axtarım tapım.
Bu vaxt qapı zəngi səsi gəlir. Yavaş addımlarla qapıya gedir və açana qədər qapı bir neçə dəfə səbirsizliklə yumruqla vurulur.
Açanda gənc birini görür.
- Ağsaqqal, işıq idarəsindən gəlirəm. Demişdin ki, 3 günə ödəyəcəm borcumu. Amma ödəməmisən. Gəlmişəm işığını kəsim. Pul tapdın?
- Bir dəqiqə... Mənim nə qədər borcum var?
- Ağsaqqal, yaddaş gedib aaa.... 37 manat borcun var. Ödəyirsən?
“37 manat borcum var? Mən yeni mənzilimdə ayda ən az 250 manat işıq pulu ödəyirəm.. 37 nədir ki? “
- Gözlə burda, evə baxım, gəlirəm.
- Müəllim, tez elə də, tələsirəm. Sən beş saata gəzirsən.
Otağa geri dönən Pərviz pul axtarmağın mənasızlığını anladı- otaqda yataq, masa və iki stul vardı. Masada da dərmanlar.
Qapıya geri qayıdır və gözləyən gəncə “Bala, mən kiməm, bilirsən?”
- Baaaa, ağsaqqal, yaddaş gedib aaa deyəsən... Sənin adın Pərvizdir, Pərviz Hüseynov.
- Mənə bir gün daha ver. Aydınlaşdırım hər şeyi. Ödəyəcəm borcumu.
- Rəisə deyərəm. Amma sabah həll elə, yoxsa işığı kəsməliyəm.
Otağa dönən Pərviz masaya diqqətlə baxır. Sənəd axtarırdı. Tapır.
Milli vəziqə.
Pərivz Hüseynov. 72 yaşı var. 72 !!!!!!!!!!!!!!!!! Axı mənim 41 yaşım vardı...
Başı dönür və yıxılmamaq üçün stula oturur.
72 yaşım var... Pərivz mənəm. Axı mən deputat idim.... indi deyiləm.
Pərviz Hüseynov - deputat - başqa adamdır?!!!
Acımışam Mətbəxdə yemək olar yəqin. Bəlkə olar. Bu şəraitdə nə yemək?
SSRi dövründən qalan dəmir çörək qabı. içində market paketində 3 dilim çörək. Köhnə çörək.
Hər gün yediyi bahalı isti və xüsusi çörəklər yadın düşdü və udqundu.
Yuxu idi? Mən idim o?
Köhnə Çinar buzdolabı. içində 2 ədəd xiyar. 3 yumurta. Mən nə yeyim? Mən adam deyiləm?!!! Niyə mən belə yaşamalıyam? Nə olsun ki, qocayam?!!
Bir dəqiqə - masada bank kartı gördüm deyəsən. Götürüm onu, gedim görüm kartda pul var.
Ağır və yavaş hərəkətlərlə geyinir – köhnə və dərman qoxusu gələn köynəyini üstünə dartdı və masadan kartı götürərək evdən çıxdı.
Həyəti tanımadı –və bildi ki, SSRi illərində tikilən xruşovka tipli binada yaşayırmış.
Binanın önündə duran bir gəncdən yaxında olan bankomatı soruşdu.
- Burda yoxdur, ağsaqqal. Avtobusa otur, 88 nömrəyə 3 astanofka get şəhər tərəfə, orda elə böyük marketin yanında var.
- Bura haradır? Bakıdır?
- Hə, dayı, Bakıdır. Hövsandır bura.
Hövsan? Bakıda elə bir yer vardı. Eşitmişdim. Amma heç getməmişdim....
Avtobus dayanacağına yaxınlaşanda çox sayda insanları gördü. illərdir avtobusa minmirdi. Gediş haqqının nə qədər olduğunu bilmirdi belə. Ciblərində qəpik axtardı və əlində tutdu ki, ödəniş etsin. Dayanacağa yaxınlaşan avtobusa ön qapıdan daxil oldu və içəri keçmək istəyəndə sürücü ona “ağsaqqal, kartı vur” dedi.
- Kart? Nə kart? Hara?
Yaşlı insanın üzündəki aciz ifadəni görən orta yaşlı bir adam önə yaxınlaşaraq kartla gediş haqqını vurdu və “keç, ağsaqqal” dedi.
3 duracaq sonra avtobusdan endi və marketin önündə böyük qalabalıq gördü. Yaxında duran polis əməkdaşına bankomatı soruşdu.
- Görmürsən?! Deee, burdadır, elə sənin kimilərdi ordakılar. Keç, gör neynirsən.
Polis serjantının kobud cavabı onu təəccübləndirdi və “yaşlı adamla bunun danışmağına bax sən” deyə mızmızlandı. Amma polisə nəysə deməyə cəsarət etmədi.
ÖZÜNÜ ACiZ, ZƏYiF VƏ QORUMASIZ HiSS EDiRDi.
37 manatı ödəməsəm işığım kəsiləcək. Avtobusda nə etmək lazımdır- bilimrəm. Bir polis serjantı məni sadə sualıma görə az qala əzəcəkdi. Bu nə həyatdı?
Nəfəs almaqda çətinlik çəkirdi. Onurğası ağrıyırdı. Gəzəndə canı ağrıyırdı.
72 yaşım var. Taqətsizəm.
MƏN HEÇ KiMƏM?
işığım kəsiləcək. yeməyim yoxdur. Masam dərmanlarla dolu.
Hələ bilmirəm ki, kartda pul var ya yox. Bəlkə öncədən çəkmişəm, amma bu da yaddaşımdan silinib?
Qalabalığa yaxınlaşanda hamısının yaşlı insanlar olduğunu gördü. insanlar gileylənirdi.
- Xarabanın yiyəsi var ki?
- Bütün pullarımız elə dərmanlara gedir!!
- Deputatlar kefdədir bütün günü, bizi düşünən var ki?!!!
Növbədə yerini tutdu və günəş altında 40 dəqiqə durduqdan sonra növbə ona çatdı.
Kartında pul yox idi.
Yerində donub qalmışdı. “Kişi, tərpən dəəəə, hamı gözləyir sənin kimi” səsi onu oyatdı.
Kənara çəkildi.
EYNi HiSSiN BiR DALĞASI DAHA GƏLDi - ÖZÜNÜ ACiZ, ZƏYiF VƏ QORUMASIZ HiSS EDiRDi.
Boş buz dolabı.
Xiyar. Yumurta. 3 tikə köhnə çörək.
Masada dərmanlar.
Boş ev.
Dünyasını dəyişmiş xanımı.
işıq pulu borcu. Kəsiləcək.
Tənhalıq.
Yeni qaydaları bilmir, bəzilərini anlamır.
Pul yoxdur.
Onurğasında durmayan ağrı. Ciyərləri dağıdan öskürək.
Həyatında ilk dəfə ağlamaq istədi.
DiVAR....
Önündə dəmirdən hörülmüş divar vardı- öz ölkəsində kimsəsiz olma hissi ilə dəmirdən bir divarın dibində durmuşdu.
Hara gedim? Kimə deyim? Kimə şikayət edim? Kimi şikayət edim?
Özündən asılı olmadan gözləri yaşardı və qəhər onu boğmağa başladı.
Və bu anda gözlərinin önündə bir səhnə canlandı
Milli Məclis binası. Təqaüdlərin artımı müzakirə edilirdi
Yanında oturan deputat dostu ona zarafatla “əşşiii, bu yaşa qədər gəliblər, elə bəsləridir dəəə” dedi. Pərviz də ona gülərək “hahahahah, həri dəəə, neynirlər eee bundan sonra çox pulu” deyə cavabladı.
Bahalı kreslolarında arxaya yaslanaraq təqaüdlərin artımı haqda danışırdılar.
Pərvizin kefi yaxşı idi – axşam gənc sevgilisi ilə 5 ulduzlu otellərdən birində axşam yeməyini yeyəcək və eyni oteldə qalacaqdı.
Əslində həyatı çox gözəl idi – bahalı premium klas 2 avtomobili, şəhərin bir neçə yerində mənzilləri, bağ evi. Xanımının gözəllik salonu. Gənc sevgilisi. iki uşağı Türkiyədə ali təhsil alırdı. Bir neçə fərqli sahədə biznes.
Elə dünən sevgilisinə salondan yeni avtomobil almışdı və bu gün də onu bərabər qeyd edəcəklərdi.
Həyat tərzi bu qədər lüks olan bir insanın yaşlıları, təqaüdçüləri, kimsəsizləri düşünmək kimi bir dərdi yox idi. “Hərənin öz qisməti” var deyə düşünərək özünü təsəlli edirdi.
Bir dəfə məhəllədə ona bir adam yaxınlaşmışdı - qarşı binada, xruşovkada yaşayan. Avtomobilinə oturanda yaşlı adam ona “imkanımız pisdir, müəllim. təqaüdlərimiz çatmır. Bəlkə kömək edəsiniz?” deyə soruşdu.
- Ağsaqqal, al bu 10 manatı, get işinlə məşğul ol- deyə cavab verdi.
- Oğlum, mən səndən pul istəmirəm. Dilənçi deyiləm. Deputatsan.... Məsələ qaldır ki, təqaüdlərimizi artırsınlar. Dərman, xəstəxana, kommunal... Pulumuz çatmır yaşamağa.
- Yaxşı, yaxşı, ağsaqqal. Edərik. Qaldırarıq – deyə qısa cavabla yola verdi.
Avtomobilinə oturdu və ordan uzaqlaşdı.
Və bu dialoq beynindən dərhal silindi.
iNDi, bankomatın yanında yadına düşdü.
O yaşlı adamla söhbət....
Gözlərindən yaşlar axmağa başladı.
Çarəsiz idi.
Böyük, qüdrətli, güclü bir ölkənin küçədə isti havada duran və dərdini deməyə adam tapa bilməyən aciz, zəyif, kimsəsiz təqaüdçüsü ağlayırdı.
BU YERDƏ PƏRViZ DiKSiNiB YUXUDAN OYANDI.
Tərləmişdi.
Gözlərindən yaş axırdı.
Əlini qorxaraq başına apardı – saçları yerində idi.
Otağa baxdı – 5 ulduzlu oteldə idi. Yanında da sevgilisi.
Offffffff... Yuxu imiş...Lənət olsun... offff.... yaxşı ki, yuxu imiş
Milli Məclisdə o qədər təqaüddən danışdıq ki, yuxuma girdi...
Yuxu du da... Adamı elə aparır ki...
insan başqa bir dünyanı görür yuxuda.
Başqa Azərbaycanı.
Kimisi bunu yuxuda görür, kimisi isə bunu hər gün yaşayır. Fahri Agayev
Şəxsi inkşaf və motivasiya mövzularında təlimlər və seminarlar keçən Azərbaycanlı bir gənc. Əslində heç bəyənmədiyim bir insandı çünki Dünya təcrübəsinə baxsaq görərik ki bu mövzular da spikerlik edən insanlar özləri uğur qazanmış təcrübəli şəxslər olur, yəni həyatda heç bir peşəkar uğuru olmayan adamların çıxıb insanlara uğur qazanmaqdan seminar keçməyini doğru hesab etmirəm.
bir vaxtlar space tv də yayınlanan, aparıcısı da elçin əlibəyli olan verliş, verliş "talkshaw" tərzindəydi hərgün fərqli fərqli düşüncəyə sahib insanları qonaq qismində dəvət edib qarşı qarşıya gətirib müxtəlif cür sosial mövzularda fikir mübadilələri aparılrıdı, reytinq xətrinə elə konsept qurmuşdular ki dəvət olunan qonaqların yarı hissəsi savadlı, intellektual, geniş düşüncə tərzinə malik insanlar digər yarı hissəsi isə cahil, savadsız, qıjı, manqurt düşüncəli insanlar olurdu, və bu insanları qarşı qarşıya gətirib sosial mövzularda debat edirdilər, və beləcə də maraqlı qalmaqallar hadisələr yaşanırdı efirdə, konkret qırğın düşürdü də efirdə, nə efir mədəniyyəti nədə hörmət qoruyub saxlanırdı bu verlişdə hamı bir birinin sözünü kəsirdi təhqir edirdi, eləsi olurdu ki qarşısındakinin şəxsi fikri xoşuna gəlməyəndə durub üstünə cumurdu efir vaxtı, yəni dəlixana verlişiydidə konkret.
1939 cu il də əsası qoyulmuş kollec. hazırda 2000dən çox tələbəyə təhsil verir. kollecin hazırki direktoru Fatimə Quliyevadır, o 2011 ci ildən bu vəzifəni icra edir.
1998 ci il təvəllüdlü, əsasən sol cinah mövqeyində oynayan türk futbolçu. hal-hazırda türkiyənin Galatasaray klubunda oynayır. son bir neçə ildə göstərdiyi performansa baxsaq yaxın gələcəkdə daha güclü klublarda forma geyinməsi gözlənilir.
Ağ Canavar ləqəbli Azərbaycanlı peşəkar kikboksçu, əməkdar məşqçi, kikboksinq üzrə 26 qat dünya çempionu, 7 qat Avropa çempionu, 7 qat dünya kubokunun sahibi, 15 qat Azərbaycan çempionu. hazırda Daxili işlər Nazirliyində işləyir. Polis polkovnik-leytenantı rütbəsini daşıyır.
Əgər ailəvi və yaxud içində xanımların da olduğu hansısa bir kollektivlə gedəcəksinizsə ən ideal məkan xəngəland dır.
Əgər sırf kişi məclisi olacaqsa gedin neftçilərdəki faxralıya.
