zippo

mont blanc kimi premium şirkətləri nəzərə almasaq, aşağı və orta büdcədə imco və clipper ilə birlikdə top 3 alışqan şirkətindən biri və ikonik bir karizma abidəsidir.

Bu entrini əvvəllər zippo sahibi olmuş biri kimi almaq istəyənlərə tövsiyə məqsədli yazıram. Amma hər zamanki kimi haşiyəyə çıxmasam olmaz.

uşaqlıqdan yandıran xəstəsi olmuşam. Dayım hər dəfə deyirdi ki, "sən balaca olanda soruşurdum ki, bertrand ürəyin nə istəyir? Sən də deyirdin ki, adamın 2 məmmədi ola, gedib 4 dənə zajıqalka alıb qoya cibinə. Çıxardıb pulu verirdim qaçıb o dəqiqə hamısına yandıran alıb başlayırdın durmadan yandırmağa". Ahahah o dərəcədə alışqanları sevmişəm(bəlkə də indi kibrit kolleksiyası toplamaq həvəsim ordan gəlir). Nə hikmətdirsə, son 1 ayda ayıldım ki, niyə ikonik yandıranım yoxdu axı mənim? 27 ay tərgidib yenidən siqaretə başlayandan bəri bu 2 ildə bir dəfə də olsun yandıran almamışam. Ya kibrit ilə fırlanıram(kükürdün dadı gözəl olur), ya da uşaqlarda gördüyüm hansısa birin bəyənəndə istəyib götürürəm * qətiyyən əkişdirmirəm * inanan daşa dönsün .

Bir hardasa 10 il qabaq bir zippo'm var idi, sonra hədiyyə verdim bir dostuma. Məncə, siqaret çəkən və ya çəkməyən hər oğlanın içində var zippo sahibi olma istəyi. Dizaynının karizmatik və "timeless" olmasından ziyadə, tarixiliyi, funksionallığı və təbii ki o qapaq səsi ilə möhtəşəmlik abidəsidir. Üstəlik, zippo benzinindən istifadə edəndə eynilə kibritin verdiyi o kükürd tamı kimi, bunlar da xoş bir dad buraxır* təbii ki, zövqlər müxtəlifdir . Amma originalını işlədənlər azdı, olanlar da dizaynlı olanı alırlar. mənə görə isə ən yaxşısı "high polished chrome" olanıdır, yəni bildiyimiz parlaq gümüşü rəng, heç bir dizaynsız. Necə deyərlər, sadəlik gözəllikdir. Üstəlik, "armor" modelləri var, hansı ki normalından 1.5 qat daha qalındırlar və çox daha tox səsə malikdirlər.

indi isə keçək bu entrinin əsas yazılma məqsədinə. içi mən qarışıq hamı tərəfindən bu qədər tərif olunmasına olunur, bəs bunların heç mi problemi olmur? Təbii ki olur! Hər bir şey kimi, bunlar da mükəmməl deyillər...
Son 1 ayda uzun-uzun yenidən araşdırdım zippo'lar barədə. Vaxtilə özümün yaşadığım problemlərin həll olunacağını ümid edirdim, ancaq təəssüf ki, olmayıbmış. Bu problemlər də nələrdir, onu deyim, almaq fikrinə düşənlər bəri başdan gözə alsınlar.

1) "hinge" problemi. "Hinge nədi ay qa?" desəniz, öncə onu izah edim. Aşağıdakı şəkildə işarələdiyim, üst və alt qapağı bir-birinə birləşdirən hissə ki var, bax o.

Problem nədir bəs? Problem bu hissənin (işlətmə tezliyindən asılı olaraq) bir müddət sonra genişləməsidir. Bəs bu genişləmə nəyə səbəb olur? insanın karizmatik alışqanından soyumasına! ("confused face" emoji)
Nəticəsi də bu görüntü olur. Hələ bu yüngül formasıdır, zaman keçdikcə daha da əyilirlər.

Amk düşün ki, ən azı 60-70 manat pul töküb yandıran alırsan, amma bir neçə aydan sonra belə olur, necə deyərlər, razvalı qaçır. Məndəki zippo da belə olmuşdu. Olandan sonra da bütün marağım öldü, gözümdən düşdü gül kimi yandıran. Eynilə həvəslə sürdüyün maşının ustaya düşüb problem yaratması, nə bilim illər əvvəlki ex'inlə yenidən başlamaq kimidir - heç cürə əvvəlki kimi isnişə bilmirsən. Başqa necə izah edim bu duyğunu bilmirəm, amma bərbad duyğudur.

2) "hinge" problemi olsun ya olmasın, böyük əksəriyyətində qapaq laxlayır, tam kip oturmur. Təzə alanda tam bilinməsə də, qısa müddət sonra olacaq. Forumlarda illərdir millət gedib-gəlib bu barədə xəyal qırıqlıqlarını yazır. Hələ "Trick" edəndə Qapağı açıq vəziyyətdə əlindən düşəsi olsa, necə deyərlər, sikdirdi məhəbbət. O zippo çox güman bir daha əvvəlki kimi olmayacaq. Bu qapaq laxlamağının da əsas səbəbi original zippo içliklərin ("zippo insert") hündürlüyünün bir tık qısa olmasıdır.

3) belə pis çıxmasın, qaz qaçırtma problemi -*. içinə benzinin doldurandan sonra işlətsən də, işlətməsən də 1 həftə, 10 gün çəkir içində qalmağı. Uçur gedir. Özüm o vaxt original benzinin istifadə edirdim, ancaq heç vaxt 2 həftəni görmədim. Siqareti az-az çəkən birisinizsə, az qala siqaretdən çox pulunuz çıxacaq benzininə.

Bunun da səbəbi həm qapağında, həm də içliyin altında rezinlər olmamasıdır.
Diqqət edin, altında qapaq yoxdur, içindəki pambıq sadəcə daha sərt pambıq ilə izolyasiya olunur. Ki bu da heç bir işə yaramır. Doldurub düz çevirən kimi case'in içinə yayılır benzini və uçub gedir.

Müqayisə üçün alternativ markanın zippo (və bu tip) alışqanlar üçün istehsal etdiyi içliyə baxaq: altı qapaqla örtülür, bu da benzinin uçub getməsinə imkan vermir.

Dolayısılə, il olub 2024, zippo'lar hələ də "sealed" bir gövdəyə sahib deyillər, adam yanıb yaxılır. Bilmirəm, bəlkə də, benzin satışının azalmaması üçün edirlər, tipik biznes davranışı. Çarə üçün Aliexpress'dən rezin alt qapaq almaq olar, amma bu yandıranların içlikləri o qapaqlar nəzərə alınaraq istehsal edilmədiyindən o gözlənilən performansı almaq olmur. çox vaxt da əlavə qapaq taxılandan sonra içlik və case bir-birinə tam oturmur.

Hə, əsas problemləri demişkən, bunlar üçün bir neçə həll də deyə bilərəm.
3) Məsələn, benzinin uçmaması və uzun müddət içində qalması üçün Aliexpress'dən "zorro"* çinin zippo'sudur bu marka marka bir içlik(insert) almaq. Onlar zippo gövdələrə zippo'nun öz içliklərindən daha mükəmməl şəkildə otururlar -*. Mən araşdırdığım qədərilə ən məsləhətlisi bu modeldir . Həm üst, həm də alt hissədən "sealed" olunmuş haldadır deyə içindəki benzin uzun müddət (reddit və youtube rəylərində deyilənə güvənsək, 1 ay) gedir.

2) Eyni zamanda bu içliklər 2-ci yazdığım problem olan o qapaq laxlamasının da qarşısını alırlar. Qutu kimi kip olur qapaqlar, çünki zippodan fərqli olaraq üst hissə azca hündürdür və case'in içinə benzin dağıldığı halda uçub getməsin deyə üdt qapağın örtüldüyü yerdə əlavə rezin də var.

1) Amma o dediyim "hinge" probleminin isə həlli yoxdur. Sözün düzü, əgər marka obsessiyanız yoxdursa, elə zorro markasının zippo dizaynındakı "armor" tipli (misalçün, 912s modeli) alışqanın almaq daha məsləhətdir. Müqayisələrdə zippodan qat-qat daha ağır və qalın olduğundan daha premium hiss verdiyini yazmışdılar. həm də ki, üst və alt hissə bir-birinə keçmiş formadadır deyə "hinge" dərdi də olmayacaq. Nəticədə heç vaxt əyri dayanmayacaq, həmçinin qapaq da laxlamayacaq.

Səsini bəyənmək də tamamilə zövq məsələsidir. ilk başda bu markanı görəndə tipik kitayski şey olduğunu düşünmüşdüm, amma haqqında oxuyandan sonra çox keyfiyyətli olduqları qənaətinə gəldim.

Sözün düzü, indicə vmf dükanından gəlirəm. Anlıq beynimə düşmüşdü, almaq istəyirdim. Zippo saytlarında Azərbaycanda rəsmi satışı onların etdiyini yazmışdı. Getdim gördüm nə mən istəyən model yoxdur, nə də gözlədiyim şey. Gözlədiyim şey də zippo'nun verdiyi o hər hansı problemə qarşı olan ömürlük qarantiya və servis şeysi idi, onu da vermirlər, sadəcə satış həyat keçirirlər. Satıcı da açıq-açıq qayıtdı ki, "bizdə nə servis, nə Qarantiya yoxdur. Nəsə olanda youtube-dan baxıb düzəltməli olacaqsınız". Bunu eşidən kimi 180 dərəcə cəbhə dəyişdirdim. O vaxt müharibədə amerikalılar zippo istifadə etdiyi kimi, almanlar da imco triplex 6700 işlədirdilər, mən də keçdim almanlar tərəfə))) yeri gələndə imco daha köklü şirkətdir: həm dizaynı çox daha vintajdır, həm də benzin qaçırma problemi də yoxdur. Necə deyərlər, zippo bir müştərisini itirdi* çox da zadlarınadı sanki , imco isə qazandı* now, imco, send me a free lighter ahahah . Lakin heyif ki, bakıda rəsmi satışları yoxdur, mən də məcbur onlayn sifariş edəcəyəm. Gəlib çıxsın, onun haqqında da bir entri yazaram. Hələlik isə Yeni alışqanım gələnə qədər yazarlardan kimdəsə maraqlı dizaynda (hello kitty şəkilli cricket belə qəbulumdu) alışqan varsa, şəklin atsın, bəyənsəm alım, bir müddətlik idarə edim.

Belə. uzun sözün qısası, bütün bu şeylər heç bir problem yaratmırsa, rahatlıqla ala bilərsiniz, yoxsa da alternativləri çoxdur həqiqətən. ümid edirəm zippo almaq istəyənlər üçün yararlı bir entri oldu.

güldürən hadisələr

2-3 gün qabaq yaşandı biri, hələ də uşaqlarla söhbətin açıb gülürük. Demək, bizim bir uşağın(miri) motosu var. Dağılışmaq üzrəydik, getdi yanına nəyəsə baxdı. Əsəbi halda yanımıza gəldi. Hiss elədik ki, nəsə zibil var ortada.

Miri: mənim motonu kim əlləşdirib?!
Hamı bir-birinə baxanda tatya dedi ki: elvin bayaq nəsə edirdi, tap ondan soruş gör.
Miri də qəfil qayıdasan ki: sikim onun var-yoxun! 40 dəfə demişəm ki əl vurmasın!
Tatya indi mənə döndü ki: ay blət, bertrand, mən özümüzdən biri edib deyə dedim ki, söyüş söyməsin. Temboli də elvin özü gedin, burda deyil. indi dalaşacaqlar, ara yerdə mənim adım xəbərçiyə çıxacaq.
Uşaqlarımızdan kimsə gülümsünərək ironiya ilə: "nəsə də, elvin də altın belə qoydu. -*" dedi.
Miri dialoqu eşidən kimi qayıtdı ki: ala elə deyirsən ki özgəsi deyil ki, doğma xalam oğludu da.

Blyaa, bizdə can qalar? Kafenin qabağında haykırıb qarınımıza ağrılar girib yerə oturana qədər gülmüşük. Konkret absurd komediyadı ala ahshdksjdj

suzuki akira

Çoxdandır hal-əhval tutmurduq, entri yazdığın gördüm, soraqlaşmamış keçməyim dedim. indi də gəldim bura nəsə yazım, Maşallah, derek bizə deməyə söz buraxmayıb aq, ən qəşənglərin yazıb. * :d
əsas da bu: #346058

Hər dəfə söhbət edəndə əsl bratka imiciylə "canavar" deyə xitab edərək məni məndən alan yazardır kendisi. Maşallah tü tü tü, böyük-kiçik yeri bilən qızdı, ar edib* guya da söyüşlü danışmır mənlə ahdjsjjd. Əvvəllər mesajlarda emoji işlətmək olmurdu deyə, mötərizədə emojilərin adlarını yazırdım* elə indi də çox vaxt elə edirəm , "(açkili cool emoji)" yazıb temaya ilk qarşılıq verənlərdən olub. -*

sözlük yazarları ilə görüşlərdən yaddaqalan hadisələr başlığına yazmağı düşünürdüm, day gəlmişkəm bura yazım qoy. Demək, hardasa il yarım zad qabaq idi, zazoza ilə görüşmüşdük. Çox tərifləmişdi, getmişdik danaburger'ə. (qısa təfərrüat üçün: (baxma: sözlük yazarları ilə görüşlərdən yaddaqalan hadisələr/-367189)). Nəsə, zazoza başın salmışdı telefona, dedi ki, bəs suzukiylə danışıram. Dedim mənim çoxlu-çoxlu salamımı çatdırsın. Sonra başım qarışdı yeməyə. yeni bir diştək almışdım ki, təəccüblü ifadəylə telefonu çevirdi mən tərəfə. Telefondakı mesajları gördüm, udquna bilmədim aq. ikisi arasında mesajlaşma da budu:
Zazoza: təxmin et görüm sözlükdən kimləyəm?
Suzuki: x-ləsən? (x dediyi də birbaşa adımdı)
Həmin moment maşın görmüş dovşan kimi zazozayla baxışdıq, ikimizin də yadından çıxmaz. bircə Windowsun o məşhur "error" səsi çatışmırdı o an.
Mənim adımı da üz-üzə gələnə qədər heç zazoza özü bilməyib, gic oldum ki, bu qız hardan bilir? Anında üstünə basıb profil şəklinə baxdım ki, mk bəlkə realdan tanışımdı bu? Onda lap təkərə düşməyə başladım.

Burda qısa bir haşiyəyə çıxım, niyə təkərə düşdüyüm anlaşılacaq. Demək hələ 17-18 yaşlarım olan vaxtı facebook'dan tanış olduğum bir qızla can-ciyər kanka idik, adı da nərmin. gəncədə yaşayırdı, oxumağa gəlmişdi bakıya. Növbəti yay depressiyaya düşdüyümü öyrənəndə sosialdan danışarkən tez-tez yazardı ki "heyif yayda gəncədə oluram, can-cigər. Səbrli ol, bakıya gəlim, bizlə fırlanassan, hər şey düzələcək". Qızdakı bütün xüsusiyyətlər vardı da suzukidə: vecsizlik, ağzıgöyçək(xd) olmaqdan, dünyanı tınlamamaqdan* təbii ki söhbət üzdə görünəndən gedir, daxili aləmdən yox tutmuş mənə əsl o dediyim bratka tərzində xitab etməyə qədər. Təəssüf ki, wp qarışıq bütün sosial medialardan uzaqlaşdım deyə əlaqəmiz də itdi Nərminlə.

Nəysə, zazozanı sorğu-sual etməkdən danışırdım. Suzukinin şəklin gördüm amk, dəhşət çox oxşayırdılar da aq. Məni bu təsadüf lap çox təəccübləndirməyə başladı ki, vay amk, gör e, illər sonra fav dostlarımdan biriylə gör harda rastlaşdım. Başladım ki, bunun adı nədi? Dedi y. Dedim dəqiq y-di, Nərmin deyil ki? Dedi "yox". Hələ o ehtimalı da nəzərə alıb "sənin dəqiq bu qızla real tanışlığın var?" da demişdim. Hansı unidə oxuduğunu-filan soruşdum, nəsə üst-üstə düşmədilər. Üst-üstə düşmədikcə də lap qəribə oldum ki, hardan bilir bəs?
"оказывается" bu ikisinin mənlə eyni adda ortaq bir dostu var, onu nəzərdə tuturmuş. Ala indi bunu öyrənəndən sonra telefonu götürüb suzukiyə səs atdım ki, bəs burda belə bir tema oldu. Qayıdıb random gülüş ataraq cavab verdi ki "cavabın gec gəlməyindən bildim elə nəsə oldu". Zalımın qızı, nəsə oldu nədi, ruhumu tapşırmışdım e az qala ahahdjsjsh.

Özünə gəldikdə isə mənə görə sözlükdə ən içdən olan top 3 yazardan biridir, qarşıma çıxan hər entrisini sonacan oxuyuram. Bax, səmimiyyət ilə içdənlik, təbiilik arasında incə bir cizgi var. Bir insan səmimi ola bilər, amma türklərin dediyi o "içtenlik" tamam ayrıdır. Başına əsəni eləmək, özü demiş internetdə kimdənsə zəhləsi getməyəcək qədər "relaks" olmaq, çox takmamaq və etdiklərini də kənardan heç nəyi hesaba qatmadan eləməkdi içdənlik. Əslində bu xüsusiyyətə sahib insanların çoxu ya debil ya da el arasında dediyimiz "dəli" olsa da, suzukidə intellekt və fərqindəlik var deyə onlardan fərqlənir* belə adam tərifləyərlər ala, övdü mü sövdü mü belli değil ahdhjs . Belə olmağa çalışan insanla benyəsi belə olan insan arasında da çox böyük fərq var. Xarakter incələməsinə çox girmək istəmirəm, Entrilərindən də tam aydın olur zatən nəyi nəzərdə tutduğum.

O vaxt sözlükdə baş vermiş 1-2 utancverici məlum hadisələrin heç kim bilməsə də, əslində, əəən təməlində bu yazar dayanır. "əlimə düşmə, gəbərdəcəm səni amk ibnəsi" ilə başlayan qıcıqlıq dolu mesajlarıma qarşılıq 1-2 izah şeyi izah edib "can e canavar olan işdi xd" deyib çıxdı aradan. sırf xasiyyətinə görə qıcıqlansam da, nə əsəbiləşə, nə də kobud, xətrinə dəyəcək bir şey deyə bilməmişdim.

Son olaraq, bir şeyi etiraf edim ki, suzuki, əslində, zazoza ilə görüşəndə o səni də gətirmək istəyirdi. Sosial cəhətdən introvert içimi tanımadığım bir insanla görüşməkdən daha çox sıxıntıya salan şey tanımadığım 2 insanla görüşmək olduğundan səni çağırmamasını istəmişdim. Elə oturub söhbətləşəndə də demişdim özünə ki "ala kaş elə suzuki də gələrdi e", day sonrakı peşmanlıq fayda vermədi... ("sad face" emoji)

Uzun sözün qısası, başda tag etdiyim entridə də deyildiyi kimi, "bomba adamdı özüm ölüm", xətrin çox istəyirəm. Üstəlik, necə deyərlər, mənim nickaltımın bəkarətini pozmuş yazar olur kendisi. Bu aralar (tü tü tü, göz dəyməsin) həyatı da özü kimi bomba kimi gedir, axır ki, irəliləyiş var. Ümid edirəm belə də davam edəcək. Good luck! -*

20 yanvar 1990-cı il hadisələri

(baxma: tarixi fotolar/-366138) - bayaq xiyabanda olanda o son foto durmadan canlanırdı ağlımda.

o vaxt prezidentlərin görüşü olan gecənin səhəri general gəlib briqadamızı döyüş mövqeyinə çıxarmaq üçün həyəcan siqnalı vermişdi. həmin gün və bir gecə əvvəlki hadisələr saat yox e, dəqiqəsinə kimi xatirimdədir, qismət olsa, vaxt edib əsgərlik xatirələrinə yazacam.
mənim xidmətim tank briqadasında olub, texnikalarımızın hər cizgisini əzbərləmişdim. filmlərdə adi şeymiş kimi gəlir, amma 40 tonluq t-72, 13-18 tonluq bmp'lər sönülü halda belə vahiməli durur. qaldı ki, hərəkət halında, xüsusən də bir az qaz verən kimi qabağının qalxmasıyla, 1km o tərəfdəkinə belə qorxu səpələyir. nəysə, sözüm ona, düşün ki, biz atəş mövqeyimizə gedəndə 70-80 dənə t-72, 30-40 bmp-1, bmp-3 ilə birgə, özünün də əlində akms ilə getdiyi halda əsgər cəhənnəm, qorxu içərisində olan maxe, gizir, zabitlər vardı. üstəlik, bu texnikalar onların üstünə gəlmirdi, əksinə, onlar bu cürə texnikaya güvənib gedirdilər erməni qabağına. Amma 34 il qabaq kişilər oldu ki, əlində heçnəsiz, əynində də bircə pencək ilə çıxmışdı o cürə texnikaların qabağına. O vəziyyətdə sadəcə oraya düşmək qırağa, çıxıb hələ "v" pozu vermək üçün nə qədər yüksək cəsarət sahibi olmaq lazım gəldiyini təsəvvür belə edə bilmirəm. Yadıma düşəndə gözümün dolmasını saxlaya bilmirəm.
Anam da o illərdə baş vermiş mitinqlərdə iştirak edibdi, hər zaman söhbət düşəndə danışır o günləri, hər dəfə də bezmədən oturub dinləyirəm. indi istirahət günündən istifadə edib gedirəm yanlarına, söhbət açacam yenə.

Bizim insanımızda tənqid olunası çox mənfi xüsusiyyət var, bu, danılmaz bir şeydir. Ancaq bəzilərimiz Hökumətə olan nifrətini bütün bir xalqa və onun tarixinə proyeksiya edir. Çox dərinə getmirəm, hələ psixoloji olaraq əslində özünə və ailəsinə olan nifrətini öz milli mənsubiyyətinə yönəldənlər də var. Bax bu şeylərə qəti şəkildə qarşıyam. Bilirəm, heç kim istəyərək seçmir öz milli mənsubiyyətini, ancaq here we are. Məncə, hər bir insan tatixindəki fəxarət dolu anları qürurla yad etməyi bacarmalıdır. Əgər bu gün, bizə hər cürə peysərlik eləmiş bir ssri sistemi altında yaşamırıqsa* bu, indiki sistemdən ötrü ürəyim getdiyi anlamına gəlmir , bunların səbəbkarları həmin bu insanlardır. Bu qədər etdikləri, başlarına gələnlər qarşısında ildə çox yox, bircə dəfə gedib yad etmək, məncə, çətin bir şey olmamalıdır, ən azından bunu hakedirlər.

Yaşayanların canı sağ, vəfat edənlərin ruhu şad olsun...

özünə hədiyyə almaq

Artıq 2-ci yeni ildir ki, etdiyim şey.

Keçən il yeni ildə 5 ildir arzusunda olduğum və nəhayət əlasından da əla, eksklüziv dizayn bir orient saat tapıb almışdım özümə. Qərara gəlmişdim ki, bunu artıq hər yeni il edim. (illərdir taxdığım saatımı ən yaxın dostum çox sevdiyi üçün doğum günündə qolumdan çıxarıb ona hədiyyə elədim deyə qərarımı martda pozub, daha bir saat almışdım, o istisnadır (: )

Əslində, məsələ yeni il-filan deyil. Saatlara düşkün olduğumdan bədxərclik edib bütün pulumu yatırmayım deyə bir az çox pul tutanları ildə bir dəfə almağı qərarlaşdırmışam * bunu eləməsəm, günü sabah bankrot olaram ahahha . Bu il də çoxdandır arzusunda olduğum b seria ir G-shock modeli vardı (hansı ki, 28 mall'dakı g-shock dükanını və sarayın yanındakı rəsmi casio satış yerini su yolu etmişdim, gedib-gəlib qoluma taxıb baxırdım xd) onu aldım. Onu sırf sport stilinə görə istəyirdim ki, kolleksiyam tamamlansın. Artıq günlük(casual) olaraq taxdığım digital retro bir casio'ya, məclislərə, ciddi yerlərə (xüsusilə də klassik və pol-klassik geyimdə olduğum) və dəyər verdiyim insanlarla görüşə geyindiyim klassik bir orient'ə və hovuza, dənizə, hamama, ümumən suyla təmas edəcəyim yerlərə və idman üslubuyla taxa biləcəyim bir "odda yanmaz, suda batmaz" G-shock'a sahibəm. Vaxt edə bilsəm, hər bir saatım üçün ayrıca başlıq açıb müsbət və mənfi yanlarını, texniki detallarını yazmaq fikdindəyəm. Almaq istəyənlər üçün də bir fikir yaranmış olar.

Artıq "esssential" saatları tamamladığıma görə, kolleksiyamı daha daha genişləndirmək qalıb geriyə. zövqümə uyğun fərqli-fərqli saatları (çoxusu 80ci illərin vintage modelləri ya da collaboration modellərdir) papka yaradıb "save" etmişəm, özümü çox qudurtmadan asta-asta onları alacağam. indiki saatlarımı, gözümdə qaralayıb alacağım digər modelləri nə qədər bəyənsəm də, "all time favorite" saatlarım olan cartier tank və cartier santos modellərini alacağım günü dörd gözlə gözləyirəm. Ümid edirəm, o cürə (sözün əsl mənasında) sənət əsərlərini qolumda daşıyacağım günləri görmək nəsibim olacaq.

Entrini bitirəsi olsam, məncə, hər insanın xüsusi gün olub-olmaması fərq etmədən özünə etməli şeydir hədiyyə almaq. insanın özünü ondan daha yaxşı tanıyan, nədən xoşbəxt olduğunu, nəyə ehtiyacı olduğunu ondan daha yaxşı tanıyan birisi yoxdur. Odur ki, ara-sıra qıraq-bucaqdakılardan vaxt ayırıb ən yaxşı tanıdığımız insana da hədiyyə alıb sevindirmək heç də pis fikir deyil. -* xüsusilə də, mənim kimi hər şeyi bəyənməyən və zövqünü heç ən yaxın dostlarının da anlamadığı birisinizsə. Belə olanda, məcbur iş düşür başa və özünüz özünüzə etməli olursunuz.

günü gözəlləşdirən anlar

(baxma: minik bir qızın səni şaxta baba sanması)

Dünən bir iş yoldaşım qızın gətirmişdi işə, 2 yaşı var. Mən də uzaqdan gördüm, moment sıxıram ki, balaca gözəllə tanış olum. Məlum, oğlanların qız övladı sevgisi danılmaz həqiqətdir. Nəsə, obedə gedəndə gördüm atasının qucağındadı. Yaxınlaşıb "allah saxlasın, məhəmməd, atanı-analı böyüsün" dedim atasına, "çox sağ ol, brat, allah sənə də qismət eləsin", - dedi. Mən də 1 ildi saqqal uzadıram deyə uşağa da qayıtdım ki: "şaxta babanı tanıyırsan?". Atası da elə bunu deyən kimi döndü qızına: "baa, bu, şaxta babadı. Salam ver ona", - dedi. Qız əlini yelləməklə saqqalıma uzatmaq qarışıq bir hərəkət edən yerdə atası qucağında irkdi bunu, bu da tez üzün çevirdi, atasına sıxıldı.

Nəsə, sonra bir moment oldu, yenə bunlar tərəfə gedəndə gördüm atasının əlindən tutub, yanında dayanıb. Məni uzaqdan görüb diqqətlə gözün zilləməyə başladı. Yanına bir 5-10 metr qalmış başladım gülümsünüb əl eləməyə. Qız da həmin saniyə gülə-gülə əl sallamağa başlayıb: "babba. Saxta babbba", - dedi. Aww, məndə ürək qalar həmin moment?! o dəqiqə sevincdən gözüm yaşardı, içim "cuteness"liklə doldu, yumuş-yumuş olub əridim qaldım.

Dünən bütün günü beynimdə o an canlanıb. Hətta bunu yazarkən belə üzümdə təbəssüm yaranır. Atası da mənlə yaşıddı e özü də. Allahım, bana bunları neden yaşatıyorsunn, daha çok gencim.

gecə yatmamaq

"..Bütün kitablarda, seriallarda, filmlərdə boşluq vardır: kitabda yeni bir başlığa keçərkən, serialın digər bölümünə başlayanda, filmlərdə kadrlar dəyişdikcə bilinir ki, arada nələrsə "skip" düyməsi basılaraq buraxılıb. Hər kəs: oxucu da, izləyici də, yazar da, rejissor da bilir ki, o arada nələrsə olur, yaşanır, amma bunlar yazılmır, nümayiş etdirilmir, təqdim olunmur. Gecə yatmamaq, səhərin açılmasını gözləmək, ətrafda olanları müşahidə eləmək kitabdakı hissələr, serialdakı bölümlər, filmdəki epizodlar arasındakı həmin o boşluqda itən şeyləri bilmək kimidir. gecə şəhərin küçələrində gəzərkən bütün idarəni itirəcək qədər içib ayaq üstə dayana bilməyərək küçənin ortasındaca uzanıb altına batıran kişini, şərti şumda kəsib maşına minmədən: "təkcə anal olmuram, başqa kaprizim yoxdur" deyərək xidməti və qiymətini dəqiqləşdirən seks işçisini, insanlar tamam azaldığı üçün qınayıcı və nifrət dolu baxışlardan uzaq, deyib-gülərək bulvarda xoşbəxt şəkildə əl-ələ gəzən gey cütlüyü, gecə saat 3-də parkda palaz sərib piknik edib əylənən gəncləri, əsnəyib gözlərini ovuşdura-ovuşdura metronun açılmağını, ilk qatarla işə getməyi gözləyən qaraşın, qaməti əyilmiş bəstəboy xalanı, restoranları, dükanları yeni və qızğın iş gününə tam hazır vəziyyətə gətirməkçün sahmana salan işçiləri, hamıdan əvvəl universitetə gedəndə hələ də yaş olduğunu gördüyümüz halda qıraqdan keçmək əvəzinə vəhşi kimi keçib iz qoyduğumuz kolidorları dəfələrlə təmizləməkdən tutmuş universitetin hər qarışını silib bircə dəfə də olsun "yorulmayasınız" eşitməyən xadimələri, bir neçə dəfədən sonra salam almaqdan bezib, tələbələrlə üz-üzə gəlməmək üçün başını aşağı salaraq auditoriyaya tələsən müəllimləri izlədikcə özümü hansısa möcüzəvi aləmdə hiss edirdim: elə bil həyat kitabında "NÖVBƏTi GÜN" başlığına keçəndə ötürülən yazıları oxuyurdum. Mənə elə gəlirdi ki, hər şeyə bir addım geridən baxıram, həyatı başqa bir pəncərədən, digər ölçüdən izləyirəm, dünya ilə aramda nazik, görünməz sədd, şəffaf bir pərdə var.
Bu hissin ən yaxın alternativini gecə gec saatlarda rayona yola çıxıb səhər tezdən çatanda yaşayırdım. Gedib görürdüm ki, çoban artıq çoxdan yola düşüb, sürünü otlağa aparır, evdə hamı təzə oyanıb, uşaqlar məktəbə hazırlaşır, kişi tələsir ki, uşaqları məktəbə ötürüb dükanı açmalıdır, xanım süfrəni yığışdırıb ev işlərinə başlayır, nənə-baba da çıxıb oturacaq qapıda, yoldan keçən həmkəndlilər ilə söhbət edəcək. Bütün bunlar olarkən mən nə etməliydim? Həyat funksiyam nədən ibarət idi? Bu böyük, dişli mexanizmin döngüsündə hansı çarxa ilişib axır ki, mən də öz yerimə qovuşacaqdım?
Beləcə, düşüncələrim qısır döngüyə girəndə qarşımdakı o şəffaf pərdənin üstündə görünən "next episode" butonuna basaraq olduğum alternativ ölçüdən çıxıb həyat serialımın növbəti bölümünə başlayırdım..."

Otağımın bir küncündə yaddan çıxıb qalan, üstünü toz başmış qaralama dəftərlərin birindən.
Yay. 2019

sözaltı günlük

Maşallah, ayın 30u ömürdə bir dəfə rayonda yeni il qeyd edim deyə bakıda olmadım. Onda da bircə evli, uşaqlı ex'im xaric hamı zəng edib, yazıb görüşmək istəyirdi. Dedim qoy heç olmasa bu bazarı istisna edim, vaxtımı sırf özümə deyil də, ümumən dost-tanışa ayırım.

Dostum təzədən Lüksemburqa qayıdır deyə 2 gündü bazar günü axırıncı dəfə görüşmək istədiyini deyirdi. Səhər də elə ilk oxuyucum zəng eləmişdi ki, biz tərəfdədir, günortadan sonra görüşək. Baxdım ki, ikisinə ayrı vaxt çatdırmıram, dedim qoy həm ziyarət, həm ticarət olsun, görüşüb elə bir gedək uşaqların yanına. Ara yerdə qızı 15 dəqiqə məhlədə gözlətdim. Yaxşı ki, evə qalxmağını istəmədim e amk, çıxanda elə bizimkilərlə üz-üzə gəldim. Evdən yanımda qızla çıxdığımı görsəydilər, zibilin üstü açılacaqdı, xuy bir də mən evdəkiləri rayona göndərib tək qalardım ahahdjdj. nəsə, yaxın 1-2 gündə artıq qonşuluğumuzdan köçəcəyini dedi, it peşmanı oldum gözlətdiyimə də, rayona getdiyimə də. Day bundan sonra günə anlıq rəng qatan "məhlənizdəyəm. Evdəsənsə, düş aşağı" zəngləri gəlməyəcək..

Uşaqların da yanına Yaxşı ki elə couple getdim mk, yoxsa bunlar 2 couple, mən tək heç alınmazdı. Sağ olsun, ibnə dostum da uni vaxtı cazibədar bir müəlliməmizlə olan hoqqaları açıb tökdü hamının qabağında (u :d). Zatən ömründə birinci və axırıncı dəfə oldu yanımda bir qızla məni görməyi. Allahdan başqa heç bir şeyi bilmir özəl həyatımla əlaqədar, yoxsa təmiz zibilin çıxardardı amk. Hələ üzsüz-üzsüz də ship'ləyirdi bizi. Uje indidən hiss elədim gələn dəfə "aylıq hesabat" kimi telefonla danışanda döşüyəcək sualları. Qaqaşım mənə beynəlxalq sertifikatları aldırıb bərkgedən bir şirkətə salmamış, dalınca da bir qız tapıb toyuna couple olaraq gəlməyimi sağlamamış əl çəkən deyil. Sağ olsun, xanım qızımız da publik hesabında ancaq professional çəkilmiş fotoların paylaşır deyə fotoaparatımı görüb boynuma bir fotosessiya qoydu. illərin xətir-hörməti, səmimiyyəti var deyə, "yox" da deyə bilməzdim, gərək bir ara onu da aradan çıxarım.

Hamı demək olar ki, eyni pokoleniyanın uşağı, eyni yerdə oxumuş (və ya eyni xarici ölkələrdə yaşamış) uşaqlar idi deyə axşamkı ortamdan tez dağılışmalı olmasaydıq, bu 6 nəfərin söhbəti səhərə kimi gedərdi e. Bir şeyə pis oluram ki, eyni "состав" ən tez bir də gələn yay tam tərkibdə bir masada otura biləcək...
Bu gün konkret dolu keçib. Səhər 2, günorta 2, axşam da 2 nəfərlə vaxtı əməlli dəyərləndirdim. Ara yerdə planlarda anlıq dəyişimə görə 1 saat itirməyimi saymasam, zor keçib, təki pis günüm belə olsun.

2024

Dua etməyi uzun illərdir buraxmışam. Keçən il də etməmişdim, ancaq bu il edəcəm. Hələ də bir yaradıcının olduğuna inanmıram, heç duamı da ona etməyəcəm. Sadəcə həyatdan özüm üçün diləyəcəm, istəyimi özüm üçün təkrarlayacam, eyni zamanda sizinlə bölüşəcəyim əsəri düşünəcəm.

Keçən il elə bu vaxtlarda instagram hesabında antuan de sent-ekzüperinin "dua" əsərini paylaşmışdım. Həmin əsərlə tanışlığım da elə sözlükdə bir başlıqda olub, yazar yadımdan çıxıb. O əsər o gündən bəri heç vaxt ağlımdan çıxmır, necə də gözəl sözləri var. hamımıza qismət olsa, həyatlarımız gözəlləşər. istədim sizlərlə də bölüşüm, birlikdə təkrarlayaq.* Azərbaycancası xoş çıxmır deyə türkçə tərcüməsini paylaşıram.

«Dua»
«Tanrım, mucizeler ya da seraplar değil, her günün gücünü istiyorum. Bana küçük adımlar sanatını öğret.

Beni gözlemci ve becerikli kıl ki, günlük hayatın renkliliği içinde beni heyecanlandıran keşifler ve deneyimler üzerinde zamanında durabileyim.

Bana hayatımın zamanını nasıl düzgün yöneteceğimi öğret. Bana birincil olanı ikincilden ayırt etmem için ince bir yetenek ver.

Senden hayatta çırpınıp kaymamak, ancak günün akışını makul bir şekilde planlamak, zirveleri ve mesafeleri görebilmek ve en azından bazen sanatın tadını çıkarmaya zaman bulabilmek için temkin ve tedbirlerin gücünü istiyorum.

Ne geçmişe dair rüyaların, ne de gelecekle ilgili hayallerin yardımcı olamayacağını anlamama yardım et. Burada ve 'şu an'da olmama, bu dakikanın en önemli an olduğunu kabul etmeme yardım et.

Beni hayattaki her şeyin pürüzsüz olması gerektiğine dair saf inançtan kurtar. Zorlukların, yenilgilerin, düşmelerin ve başarısızlıkların hayatın sadece doğal bir parçası olduğunu ve bunlar sayesinde büyüyüp olgunlaştığımızı net bir şekilde anlamamı sağla.

Bana kalbin çoğu zaman mantıkla tartıştığını hatırlat.

Doğru zamanda bana gerçeği söyleme cesareti olan ama bunu sevgiyle söyleyecek birini gönder.

Hiçbir şey yapılmazsa birçok sorunun çözüleceğini biliyorum, bu yüzden bana sabretmeyi öğret.

Dostluğa ne kadar ihtiyacımız olduğunu biliyorsun. Kaderin bu en güzel ve nazik hediyesine layık olmama izin ver.

Bana öyle zengin bir hayal gücü ver ki, doğru anda, doğru yerde, susarak ya da konuşarak birine gerekli sıcaklığı verebileyim.

Beni gerçekten “düşmüş” olanlara erişmesini bilen biri yap.

Hayatta bir şeyleri kaçırma korkusundan kurtar beni.

Bana kendim için istediğimi değil, gerçekten ihtiyacım olanı ver.

Bana küçük adımlar sanatını öğret.»
(c) Antoine de Saint-Exupéry

2023-cü ildə əsərdə arzulanan şeylərin əksəriyyətinə çatdım. Gecə yuxuya gedərkən geridə qalan bir neçəsinin də olmasına ümid edəcək və daha spesifik istəklərimi təkrarlayacağam. Ümid edirəm 2024 xoşbəxt, əsərdə də deyildiyi kimi "həqiqəti demə cəsarətinə sahib, ancaq bunu sevgiylə söyləyən" birisi ilə, ailə saydığımız insanların çevrəsində, uğurlu, hər kəsin özünə layiq bir il olar.

uazya

Bu gün 38 yaşını tamamlamış dizayner, art direktor.

Uzun illərdir öz doğum günüm daxil, demək olar ki, heç kimin doğum günün qeyd etmirdim və təbrik etmirdim. Ən uzağı 5-6 nəfər var idi ki, yüngülvari də olsa, təbrik edirdim, hansı ki həqiqətən də doğulduğuna, həyatımda olduğuna sevindiyim üçün edirdim. Yoxsa tanışlarımın 99%-i olmasa da olar düşüncəsində olmuşam hər zaman. Son 1 ildə "ponyatka" xətrinə bu xasiyyətimdən qismən də olsa əl çəkməyə başlamışam, yoxsa "mindset"im hələ də eyni qalıb.

Röyal xətri dəhşət əziz insandır mənimçün. Səbəbini də deyəcəm.

Bilirsiz, bəzən bəzi insanlardan elə hərəkət görürük ki, bir anda simpatiyamız oyanır və həmin insanı doğma hesab etməyə başlayırıq. Röyalın "həmin" hərəkətin əsgərlikdə olanda görmüşdüm * Uzun müddət yayım platformalarında moderatorluğunu etmişəm. Hətta redaktorluq da təklif etmişdi, müəyyən səbəblərdən geri çevirmişdim. Tanışlığımız ordandır . O vaxt əsgərlikdə olanda telefonumu gətirmişdilər yanıma. Bu duyğunu yalnız əsgərlikdə olan oğlanlar bilər. Nə qədər daydaylı olursansa ol, nə qədər xidmətin yüngül keçirsə keçsin, insanın yaxınlarından, bağı olan kəslərdən, adicə tanışlarından belə uzaq olması, ordakı stress, gərginlik və azadlığın olmaması nəticəsində kiminsə səni itirib axtarması, hal-əhvalını soruşması insanı dəhşət duyğulandırır, adama bir güc verir. Mən telefonu açanda ən yaxın dostum, keçən entridə yazdığım o Lüksemburqdakı dostum, keçmiş sevgilim* hansı ki biz onda çoxdan ayrılmışdıq və universitetdən bir qız dostum xaric, demək olar, heç kimdən mesaj yox idi. Bir də baxdım ki, gmail bildirişləri var, hansı ki bildirişi siləcəyim dəxlisiz olmadığını görmüşdüm. Adam sözün əsl mənasında dünyanın o biri başındakı nyu-yorkdan hal-əhvalımı soruşub yayımdakı uşaqların salamların çatdırdığı bir email atmışdı. Ondan qram gözləntim yox idi, bəlkə də elə ona görəydi ki, dəhşət duyğulanmışdım, heç vaxt yadımdan çıxmır. Soruşmadım, heç gərək də duymadım mail adresimi hardan tapmışdı: Patreon idimi, youtube idimi, twich idimi, ya hardan. Əsas odur eləmişdi. 12 yaşımdan əsas nömrə olaraq eyni nömrəni istifadə edirəm, o halda belə heç bir text mesaj yox idi, amma adam hardansa tapıb mail yazmışdı. Düzü, kimdənsə incikliyim qalmayıb, nə də olsa keçən ilə qədər heç doğru-düzgün sosial media hesablarım belə olmayıb və sırf ətrafımdakı insanların yaxşılığı üçün tam planlı şəkildə öz istəyimlə hər kəsi ətrafımdan uzaqlaşdırmışdım* səbəbini bəlkə nə zamansa yazaram . Ancaq insan o vəziyyətdə istər-istəməz umur, hardasa kiminsə onun vəziyyəti ilə maraqlandığını bilmək istəyir. Məhz elə bu şeydən sonra hörmətim birə-beş artdı ona qarşı, səhər də elə bu fikirlərimi də qeyd elədiyim bir təbrik mesajı atdım özünə. Əsgərlikdə də olan hansı dost-tanışım varsa da, mütəmadi danışıb maraqlanıram ki, könlü məndəki kimi* kimdənsə yox, ümumən incik qalmasın.

Bir az haşiyədən qıraqdır, ancaq Sözlükdə də elə eyni səbəbdən dolayı, aramız soyusa belə üstündən xətt çəkə bilmədiyim 1-2 yazar var. Hansılar ki mən o vaxt xəstə yatanda ara-sıra hal-əhval tuturduq və bu mənə təkbaşına ayağa belə dura bilmədiyim, bütün günü mal kimi uzanıb tavana baxdığım palatada çox böyük bir mənəvi kömək olurdu.

Nəsə, belə. Röyalın özünə qayıdası olsaq, öpürəm, bağrıma basıram. Qismət olsa mən gələrəm nyu-yorka, qismət olar o bakıya gələr, görüşüb bir üz-üzə də söhbət edərik. Özünə də dediyim kimi, keyfiyyətli, sevdiyi insanların əhatəsində ürəyincə bir həyat yaşamağını diləyirəm.

günü gözəlləşdirən anlar

1 ildən yuxarıdır xaricdə yaşayan yaxın dostumla elə onun sayəsində tanıdığım favorit kofeşopda qarşılamağım.

Bazar günüdür və ənənəvi başlığıma yazmadan günü bitirə bilmərəm. -*
Bu gün hər zamankı kimi işləri aşırıb 7-də favorit kofeşopuma getdim. Beynimdə keçən gün danışdığımız bir sözlük yazarının entrilərini ələk-vələk etmək planım vardı. Girişə yaxınlaşanda qulaqlığı çıxarıb laptop çantama keçirdim, qapını açanda necə oldusa düşdü yerə. Elə yerə əyilib götürürdüm ki, içəridən gülə-gülə "dəymə, dəymə, brat, mən götürərəm" səsi gəldi. Bir anlıq deyənin barista olduğunu düşündüm, amma başımı qaldırdım ki, bıy, Lüksemburqda yaşayan yaxın dostum! Görən kimi təəccüb içində görüşdük, keçdim içəri ki, həyat yoldaşı və qiyabi tanıdığım 2 dostu da ordadı. Mənə oranı tanıdan o olub elə. Həyatın təsadüfünə bax ki 1 il öncə həmin kofeşopda axırıncı dəfə görüşüb yola salmışdım, indi də orda qarşılaşdıq. Telefonla danışanda ora tez-tez getdiyimi demişdim, ilk sözü də elə o oldu ki, "ağlımdan elə sən keçirdin ki, görüm haçan gələcəksən, surpriz olsun".

Uzun illərdir tanıyırıq bir-birimizi. Universitetin mənə qazandırdığı, 1 əlin 5 barmağını keçməyəcək qədər az olan dəyərli insanlardan biridir mənimçün. Nəticə olaraq da, bakıda olanda instagram üçün fotolarını hər zaman mən çəkirdim* portret məsələsində çox həssasam. Gərək həqiqətən istəmiş olum, yoxsa nə qədər pul təklif olunsa da isnişmədiyim heç kimi çəkə bilmirəm . Türklər demiş, tabiri caizse gözümün qabağında yetkinləşib. Adamın, demək olar, hər şeyini bilirəm. Ailədə, münasibətdə, işdə, həyatda nə çətinliyi olubsa, gəlib mənə danışıb məsləhət istəyib. Nə xoşbəxt hadisə olubsa, hamısın bölüşüb. Hətta nikah planlamasını belə birlikdə eləmişdik. Sağ olsun, elədiklərimi də yerdə qoymamışdı. o vaxt ayaqlarım tutulub xəstəxanaya yerləşdiriləndə xəbər bilən kimi yanıma xəstə ziyarətinə gəlmişdi. Hər zaman da nə istəyim olursa, nə əlindən gəlirsə, hər şeyi edir.

2 gün qabaq danışmışdıq ən son, polşada olduğunu demişdi. Elə bildim yenə gəzmək üçün getdiyi ölkələrdən biridir, sən demə, kanadada yaşayan həyat yoldaşı ilə görüşüb bir gəlmək üçün gedibmiş. Hələ keçən dəfə soruşdum e Bakıya haçan gələcəyini, mənə ordan saat alıb gətirməsini istəyəcəkdim, ibnə ümumiyyətlə heç kimə demədən gəlibmiş.

Ara yerdə yoldaşı ilə də tanış oldum. Məni "həmişə soruşurdun, bu da həmin o məşhur bertrand" deyə təqdim eləməsindən hiss elədim ki, haqqımda çox danışıbdı yengəyə. inşallah ki, haqqımda çox da detallara girməyib :d. Əslində, yoldaşını mən ondan öncə tanıyırmışam e, o da ayrı təsadüfdür. Əsgərlikdə öyrənmişdim. O vaxtlar 3 illik sevgilisindən xəyanət görmüşdü, çox ağır depressiyada idi. Düşün, əsgərlikdə mənəvi çətinlikdə olan mən idim, amma o mənə verməkdən, mən ona ürək-dirək verirdim, o dərəcədə vəziyyət pis idi. Bir gün telefonla danışanda şey demişdi: "bir qızla tanış olmuşam. səni tanıyır özü də, instagramda səhifəni izləyir. X-i deyirəm, girib baxarsan".
Normalda hər ay "aylıq hesabat" olaraq ən azı 1 saat telefonla danışırıq. Bu ay danışmamışdıq, fikrimdəydi ki, bu dəfə ümumi illik olaraq uzunca bir danışaq həyatlarımız barədə. Təsadüfə bax, bu dəfə üz-üzə olacaq.

Yoldaşı da film fotoqrafiyasından digital fotoqrafiyaya keçid edib artıq, hələ təzə kamerasına öyrəşməyib* kameranı da mənlə məsləhətləşib almışdılar :d . Ara yerdə həm şəkillərini çəkməyi, həm də yengəyə masterclass keçməyi boynuma qoydu. Foto da, öyrətmək də qurbandı. Bu həftə vaxt edib gərək aradan çıxarım.

Nəysə, Uşaqları yola salandan sonra da film izləyirdim. Öncəki entridə yazdığım o podcast keçirmiş qaqaşlar gəldilər. Mehriban bir salamlaşma, hal-əhval tutmadan sonra yenə nəyi izalədiyimlə maraqlandılar. Keçən dəfə görüşəndə "gear" olaraq məsləhət alandan sonra studiya axtardıqlarını demişdilər. Sağ olsun telefonumu izləyən fbi agenti, instagramda podcast və çəkilişlər üçün studiya kirayəsi ilə bağlı reklam postu çıxartmışdı qabağıma, uşaqlara göstərmək üçün "save" eləmişdim, onu göstərdim. Söhnətarası seriallar barədə yüngülvari diskussiya da elədik, sağ olsunlar, bir neçəsini önərdilər, yazdım bir kənara.

Həmin o yaxın dostumla qarşılaşmağımız lap yerinə düşdü həqiqətən, sözün əsl mənasında günümü gözəlləşdirdi. Tenboli də bu gün özümü heç yaxşı hiss eləmirdim. kim çağırmışdısa, bir bəhanə ilə geri çevirmişdim. Yaxşı ki də elə eləmişəm. Düzdü, yenə də bir neçə düşüncə narahat edir, ancaq Şükür, bu bazar da xoş keçdi.

araz əliyev

Həmçinin fəlsəfə müəllimi və bakı fəlsəfə akademiyasının təsisçisidir. Tərcümə edib youtube-da paylaşdığı videoları da həyat yoldaşı səsləndirir, eyni zamanda, fəlsəfə ilə bağlı bir neçə kitabı da dilimizə qazandırmış şəxsdir. Şəxsi tanışlığımız yoxdur, ancaq Bir neçə dəfə seminarlarında olmuşam. dəhşət savadlı, dünyagörüşlü insandır. 3-4 il əvvəl flora hosteldə şərq və qərbin inkişafı barədə möhtəşəm bir seminar keçirmişdi, hansı ki şərqin tarixdə daha zəngin olmasına baxmayaraq geriyə düşməsinin, qərbdəki demokratik və akademik inkişafın səbəblərini çox gözəl şəkildə izah etmişdi. Siyasi fəallığı haqqında məlumat sahibi deyildim, həbs olunmağına pis oldum açıqcası. Belə savadlı insanların yeri həbsxana olmamalıdır, ancaq təəssüf ki, inqilabi dəyişim də o qədər asan deyil.

sözaltı günlük

Bayaq uşaqlarla işdən gələndə gördüm yolun qırağında 2-3 nəfər birinin başına yığışıb. Mən belə şey görəndə özümdən asılı olmadan tez gedirəm ki, görüm nolub. Sən demə, qızın astması tutub, yıxılıb yerə, yanındakı gijdıllağ gədə ilə kişi qızı məcbur ayağa qaldırmağa çalışır. Dedim ala uzadın yerə, başının yox, boynunun altına bir şey qoyun, nəfəs borusu açılsın, lom kimi elədiklərinə davam edirlər. Başına yığışan qadın və bir kişi ilə birlikdə sevgilisi* çox güman sevgilisi idi qızı məcbur qucağına alıb otuzdurdu maşına. Qoyunlardan soruşuram ki, "bayaqdan belədi? 103-ə zəng eləmisiz?". Dedilər ki "zəng eləməmişik həlş. bayaqdan neynirik ayılmır".

Mən də skoruya zəng elədim, ünvanı başa saldım, görürəm gəlmək bilmir. 3-5 dəqiqə sonra yenə yığdım, deyir həkim xəstə yanındadı, çıxıb gələcək. Deyirəm "ala ölkədə skoru maşını 1 dənədi blət? tez gəlin də". Deyir "gözləyin". Deyirəm ala neçə dəqiqə gözləyim, 3 de, 5 de, bilək işimizi. Yenə qayıtdı ki, "gözləyin". Soruşuram ki, "həkim indi hardadı? Yerini deyin, bilək ki gözləyək ya maşınla aparaq?. Bu dəfə də "xahiş edirik gözləyin" deyəndə qəfil qayıtdım ki, "durun sikdirin də camaat ölür, bu elə deyir gözləyin". Tez bacıma yığdım ki, bir həkim məsləhəti versin. Iynə-dərman adı dedi ki, aptekdən alım. Məsləhətləri də uşaqlara deyib tez qaçdım aptekə. Gördüm bağlıdı. Soruşub yaxınlıqdakı digər aptekə qaçdım. Ətağa, uzaqdan görürəm ki, işığı-zadı yanmır, amma gərginlikdən idimi ya nə, içəridə gözümə qaraltı dəydi, elə bildim ki, apteki bağlayıblar, amma işçilər içəridə nəsə iş görür. Qaça-qaça gəlib əlimi atdım qapının dəstəyinə, var gücümlə dartdım, açılmadı. Bu dəm qıraqdan qaqaş qayıdasan ki, "nağarsan?! görmürsən bağlıdıı?!". bir anlıq necə başım çöndüsə, Birbaşa küçənin ortasında üstünə qışqırdım ki, "qapı sikən gəlib ala?! Qız orda huşun itirib, bu qapı dərdindədi". Qaqaş nəsə "нето" tonla bir şey deməyə çalışanda üstünə getdim ki, "ala gijdıllağ bu dəqiqə səni vurub göt-baş eliyəcəm burda, sikdir get o biri tərəfə". Ətağa, əsəbdən gədəni ordaca parçalayacaqdım, allahdan adamlar girdi araya, metronun yanındakı polis gəldi. Xiyar hələ öz aləmində saxlıyıb məni sorğu-sual eləməyə çalışacaqdı, aralayanlardan biri sağ olsun, "qaqaş metronun o biri çıxışında bir aptek var, get ora bax, biz yoluna qoyarıq" dedi, qaçdım o aptekə.

O da bağlı olandan sonra qızın yanında qoyduğum uşaqlara yığdım ki, "oturum taksiyə ən yaxın aptekə gedim? ya skoru gəlib çatıb?". Dedilər bəs qız uje ayılıb, birtəhər özünə gəlibdi, qayıt dala, biz də gəlirik, ortada görüşək. Görüşəndə uşaqlara dedim məsələləri, biri döndü ki, "sən dediyin şeyləri deyirəm ki, qaqaş özü süni nəfəs versin, məcbur otuzdurmasın, uzatsın, bir açıqda hava alsın filan fəsməkan, qaqaş da lom kimi sifətimə baxır, deyir elə yox, birdən bir şey olar. Xiyar qızı otuzdurub maşına, qapını da bağlıyıb, məcbur açdırdım qapını. Dalbayobu az qala vuracaydım".

Şükür ki, qız ayıldı. Ətağa, mən o qızın yerində olsam, ilk edəcəyim iş o gədəni həyatımdan sikdir eləmək olar. Ala insanda bir qram kişilik duyğusu olmaz? Ala bacın, sevgilin olmasın, lap olsun ən adicə bir dostun, tanışın, nə bilim ala yoldan keçən olan biri. insan da bu qədər lom, götüboş olar? Qaqaşa hələ aptekə qaçmamış neçə dəfə dedim, axırda bezib qayıtmışdım ki "mən gəlim süni nəfəs verim? yanındakı oğlan sənsən, elədə!". Yenə də mal kimi baxırdı.
qız yox e, adi salam sağ olum olan bir oğlan tanışım belə olsa, mənim yanımda başına belə iş gəlsə, özündən getsə, Bərəkət haqqı ilk iş çıxıb yola maşınları tək-tək saxlıyıb içində apteçka olub-olmadığını yoxlamaq olardı. Bu gijdıllağ mal kimi oturmuşdu, diriyib ki, elə məcbur ayağa qaldırsın, hansı ki qızın heç ayaqları tutmur, reaksiya sıfırdı, üstəlik də imkan vermir kimsə nəsə eləsin. Arada sorğulayıram ki, qızlar belə çurban gədələri hardan tapıb birlikdə olur ala.

Nəsə, heç skorudan da xəbər-ətər olmadı. Doğmalarına qarğış eləmək istəmirəm, amma inşallah öz başlarına gələr, çarəsiz duruma düşərlər, yardım edənləri olmaz, onda bəlkə anlayarlar nə deməkdir bu.

Heç nə yox, üçüncü aptekin də qapısın yoxlamaq üçün qapısın açmağa çalışanda düz yanında oturan* fikir vermədim nəsə satırdımı, yoxsa dilənirdimi bir qadın vardı, o da yerindən dillənib "bala, işıqları sönülüdü e, görmürsən bağlanıb?" dedi. Mən də bir yandan gərginlik, bir yandan da gədə ilə haqq-hesabın təsiri ilə çox kobud tonda "bibi, sən allah, başıvı sal, işinlə məşğul ol, bu dəqiqə bütün əsəbimi sənə tökəcəm" deyib üstünə çımxırdım. Bibi də sadəcə gülümsünüb diqqətlə gözümün içinə baxdı, mən də ki təsəlik uzaqlaşdım. Bu dəqiqə heç nə yox, sırf o bibiyə elədiyim hərəkətin verdiyi vicdan əzabı içindəyəm, ürəyim sıxılır, yoxsa sikim o aptekin yanındakı gədənin də sortunu, həkimin də, təcili tibbi yardım operatorunun da, qızın qandon sevgilisinin də. Sabah tezdən duran kimi ilk iş gedib heç nə almasam da 5-10 manat verib, o bibiyə üzrxahlıq edib məni bağışlamasını istəyəcəm, yoxsa həqiqətən nə edəcəyimi bilmirəm. Görək hələ sabah operatoru söydüyümə görə bölməyə çağıracaqlarmı. Bir də bu yaşda dayıya ağız açmağın verəcəyi xəcalət də bir tərəfdən diriyib.

unudulmaz uşaqlıq xatirələri

https://www.instagram.com/reel/CzovYHcsXZb/?igshid=N2ViNmM2MDRjNw==

bayaq video qabağıma çıxdı, zəng eləyib mama ilə də dəqiqləşdirdim. həmin yeni ildi, dəqiq xatırlayıram. birincisi 2004-5 yeni ili olmaqla, internat yataqxanasında qaldığım o illərdə ikinci dəfə idi ailəm ilə birlikdə çölə çıxmışdım. Balaca dayım qarayevdə qalırdı, sabunçudan ora "peşkom" getmişdik. Hava eynilə videodakı kimi tutqun idi, astadan qaralmağa doğru gedirdi. "böyüyəndə də geyinər" adı ilə aldıqları, 4-5 il geyindiyim kurtkam, türklərin "ottoman kumaş" dediyi xət-xətt qalın qış şalvarım əynimdəydi. Necə sevinirdim ala, elə yerlər vardı ki, qar dizimdən idi. Bacardığım qədər qabaqda gedib qarda yol açmağa çalışırdım. Atam da hey deyirdi ki, gəlim onlarla birgə bizdən əvvəl keçənlərin ayaq izləri ilə gedim. Mən də həmişəki kimi tərsliyimə salıb öz bildiyimi edirdim, çox keçməmiş də təngnəfəs qalırdım ortada, qayıdırdım yanlarına. Yorğunluğum keçən kimi də təzədən yenə eyni şeyi edirdim.

Dəqiq yeri yadımda deyil, küçələrin birində heç bir ayaq izi olmayan geniş bir hissə vardı. Yataqxanadakı köhnə, arxası yekə jvc televizorda multifilm izləyəndə görmüşdüm, ordan yadımda qalmışdı. Ona görə də tez mamadan icazə alıb qaçdım ora, çatan kimi arxası üstə uzandım, başladım yerdə öz izimlə mələk eləməyə. Bacımı da yanıma çağıranda atam gördü, acıqlandı ki, durum ayağa. Mama da onu acılamışdı ki, "uşaqdırlar, ildə bir dəfə qar görürlər, qoy əylənsinlər". Bunu deyəndən sonra bacım da gəldi uzandı orda.

O vaxtı "point and shoot" deyilən lentli olympus kameramız vardı. Mama başa salmışdı, onların şəklini çəkmişdim. Onlar da mənim o yerdə uzanmağımı, qabaqda yol aça-aça getməyimi çəkmişdilər. Müəyyən səbəblərdən dolayı, 18 yaşımdan əvvələ aid heç bir şəklimi nə dijital, nə də fiziki olaraq saxlamamışam. Amma indi köhnə albomları eşələdim, o yerdə uzandığım şəkil qalır. Bəzi şəkillərdə bacım da düşür deyə ona hörmətsizlik olmasın deyə dəyməmişdim, yalnızca tək düşdüklərimi götürmüşdüm.


Rəsmi olaraq fotoaparatla çəkdiyim ilk şəkil:

Bu da həmin kamera. Balca vaxtı Lentsiz halıyla falsh'ını yandırıb öz aləmimdə guya şəkil çəkirmişəm deyə oynadırdım, axırda xarab elədim.

Üzərindəki stikerləri uşaqlıqda yapışdırmışdım, hardasa 19-20 yaşları var. Bunun bir də uzun, boyundan asmaq üçün asqısı vardı. Dedim heç olmasa o bir işə yarasın, bir sözlük yazarına balaca bir kamerayla birgə hədiyyə elədim getdi. Ümid edirəm dolu-dolu xatirələr yaratmağı bacarar.

sözlük yazarlarının tqdk qəbul imtahanında topladığı ballar

Ay maşallah, 600-lər yığışdı ki. Alın biri də məndən.
(baxma: 626)
Nazirlik əsas olmayan fənlərin suallarını çətin hazırladığına görə müəllimlərin müəllimliyini əlindən almaq yerinə, yenidən "normal" imtahan təşkil eləsəydi, daha da çox gələrdi, amma buna da min bərəkət. istənilən halda, girən mənə girdi, pulluda oxudum, ara yerdə də yüngülvari fame olmuşdum. -*
(baxma: 600+ balla pulluda oxuyan yeganə tələbə)
(baxma: aaa o qaqaş sənsən?)

sincab

insta hesabıma əlavə edəndən bu yana bütün "keşfet"imi dağıdan, derek demiş, indilərdə tərbiyəsizləşib çöllərə düşmüş 9-cü nəsil partizan.

Ala bir insanın sözlük nick'i ilə insta "keşfet"i bu qədər mi uyğun olar? Follow etdiyim gündən bəri uçan, qaçan, tullanan, salto vuran, çöldə gül qoxlayan, tərbiyəsizcəsinə partneri ilə öpüşən - bir sözlə, hər cürə sincab çıxıb qabağıma. Hətta və hətta pilot olanı da! Amk baxıram ki, maket təyyarəni uçurmağa çalışırlar, bu dəm bir sincab gəlib girdi içinə, başladı təyyarə ilə birgə uçamağa Sjdjdjd. Pişik, bull terrier, meme'lər, bmw e34, dodge challenger, qol saatı və civi kimi qızlarla dolu gül kimi "keşfet"im vardı, gəldi korladı hər şeyi (xd).

Bəzən elə olur ki, ilk tanış olduğumuz vaxtları xatırlayıram. O vaxtı bir hərəkətim (hansı ki, mənim elədiyimi bilmirdi) dəhşət möhkəm əsəbiləşdirmişdi onu, konkret sinir krizinə girmişdi. Cavab versəm, çox pis münasibətimiz olacaqdı deyə susmağı üstün tutmuşdum. Axırda üstündən 1 ay keçəndən sonra o şeyi mənim elədiyimi etiraf edib uzun-uzun subyektiv səbəblərimi qeyd edib, yaşatdığım şeylərə görə də üzr istədiyim bir mesaj yazıb sözlükdən getmişdim. Yaxşı ki, elə bu cür addım atmışam. Elə o vaxtdan hər şey zordu. Təzəlikcə də ortaq bir tanışımız çıxdı, gərək bir ara onun da qeybətin qıraq. -*

Yadıma düşmüşkən bir şeyi də deyim. Keçən dəfə danışanda şərt kəsdik ki, mənim diaqnozumu birinci dəfədən düz tapmasa, mənə terapiya borclu olacaq. Dediyi çox yaxın olsa da, tam dəqiq deyildi deyə uduzubdu. indi ayağımı ayağımın üstünə atıb gözləyirəm ki, gələn il pulsuz terapiyama başlayım -*. indilərdə də elə bilir ki, bu tip videoları storisində paylaşaraq söz soxmaqlarını yanına buraxacam. Eybi yox, qoy elə düşünsün. Demişəm də, gün o gün olsun, uzmanlığın bitirib qayıtsın, ilk pasiyenti özüm olacam. Özü də, elə-belə yox a, tam da bu şekil gedib başına elə oyun açacağam ki, peşəsinə tövbə eləsin ahahahha.

Zarafat bir yana, bir ara gözümçıxdıya salmışdılar yazıq qızı. Bayaq danışanda yaman "sitem" elədi nickaltısından, dedim "nickaltı sənin eşşəyün, nə qədər istəyirsənsə, qurbandı sənə". Həqiqətən də, illər ötdükcə həyatdakı bir çox şeydən dərs çıxarmağı bacarıbdı, fikirləri və düşüncələrində yetkinliyə doğru ciddi bir dəyişiklik olduğu bariz ortadadır. peşəsinin də etik dəyərlərini və professionallığını dərindən mənimsəyəcəyinə qram şübhəm yoxdu. Üstəlik, dar gündə adama arxa-dayaq olan bir yoldaşlığı var ki, nəyə desən dəyər. Sırf bu yoldaşlığına görə, necə deyərlər, "uğruna kurşun atar, kurşun yerim".

Uzun sözün qısası, həyatda və karyerasında bolluca uğur arzulayıram. Nə olur olsun, xətri də hər zaman əziz olaraq qalacaq, hansı ki istədiyi zaman istədiyi məsələdə nə çətinliyi olsa, işimi-gücümü atıb canla-başla yardımına çatmağa da hazıram. Ümid edirəm, arzuladığı və layiq olduğu gözəl bir həyat yaşayar.

fantamaz

O vaxtı, entrilərimdə, ya da yazarlarla müzakirələrdə, öz təbirincə desək, mənim uzun-uzun hər şeyi xırdalığına qədər ayırıb qarşımdakını nəzərə alaraq anlaşıqlı formada yazmağım barədə maraqlanmışdı. Özü də əvvəllər elə olsa da, bu cür qala bilmədiyini deyib soruşmuşdu ki, necə olur ki, hələ də belə qala bilirəm.

Sözlüyə il yarım ara verib qayıdanda anlıq yadıma düşdü, girdim hesabına baxdım ki, entrilərini silibdi. Özünə yazanda düz yeni il günü cavab vermişdi, təbrikləşib bir az hal-əhval tutmuşduq.

Bu gün səhər marketə girəndə keçən il onla danışarkən tv-də oxuyan həmin o yeni il mahnısı oxuyurdu, anlıq təzədən yadıma düşdü.

Bir çox düşüncələrinə(xüsusən də, militarist mövzulardakılara) qatılmasam da, qəşəng yazar idi. Lazımsız informasiya deyil də, təhlilli, fikir dolu, ədəbi, sözlüyə gərəkli entriləri vardı, hansı ki silməyini o vaxtkı kimi hələ də doğru hesab etmirəm. Mənim də incik qaldığım çox məqam olub, bir yazarın sözlükdən getmək istəməyini anlaya bilirəm. Ancaq bir yazarın bütün entrilərini silərək yoxa çıxmaq istəməsini heç vaxt anlaya bilməmişəm. Qismət də olmasın heç.

Keçən yeni il nə qədər dilə tutdum, qayıtmadı. Hələ də qayıtmayıb. Ümid edirəm, özünə olan əsəbi soyuyub, özüylə barışa bilib və həyatı, mental durumu qaydasındadır. Önəmli olan da budur.

Entrilərini üzdən silsən də, paneldən silmədiyini bilirəm, fantamaz, ən azından köhnələri qaytar dala. Bir gün yenidən qayıdıb, yazıb-yaratmağın diləyilə.

sözlük yazarları ilə görüşlərdən yaddaqalan hadisələr

(baxma: keçmiş tələbə yoldaşıma travma yaşatmağım)

Demək, tələbəçilikdən tanıdığım bir dostum var, özü də eks sözlük yazarıdır. Fakültəni dəyişmədən öncə 1 semester onla eyni dərslərə girmişik. indi də (maşallah, tü tü tü) öz ixtisası üzrə top 10 şirkətlərin birində yaxşı bir pozisiyada işləyir. Onun başı qarışıb iş-gücə, mənimki öz həyatıma, ona görə də ayda-ildə bir dəfə dialoqumuz olar, ya olmaz. Amma ki mənim ən yaxın dostumla əlaqələri yaxşıdı.

Elə təxmini keçən ilin bu ərəfələri idi, dostum dedi ki, bəs "o gün unidən 'x'-lə görüşmüşdük, səni soraqlaşdı. Dedi sənə çatdırım ki, sənlə görüşmək istəyir". Mən də "tmm cnm, yaparız bi şeyler" deyib keçdim.
Üstündən 2-3 həftə keçmiş elə o dostumla şəhərdə gəzəndə qəfil işi çıxdı, qoydu məni şəhərdə təkbaşıma. "nağayrım, neyniyim?" deyərkən, "kakraz bazardı, yaz x-ə, gör alınırsa, onla görüş, o dəfədən deyibdi". Sağ olsun, yazdım, yarım saata çatdırdı özün sahilə.

Nəsə, görüşdük, gəzdik dolaşdıq bir az, bir az abrımı bükdü ki, "üzünü görən cənnətlikdi, itib batmısan, arada bir xəbər elə". Atışdırmağa bir-iki şey alıb döndük keçmiş universitetimizin* unec, əsas korpus binasının yanındakı skamyalarda oturub bir az köhnə günləri yad elədik. Söhbət söhbəti açdı, mövzular hərləndi, gəldi psixologiyaya, ordan da travmalara. Sözarası "insan bəzən çox adi şeylərdən belə travma yaşaya bilir" deyəndə, mənə qayıtdı ki: "həə. Elə mənim bir travmamın səbəbkarı sənsən". Məni dəhşət maraq bürüdü ki, görən nə eləmişəm axı buna ki, durub travmatik bir şey kimi yadında qalıb? Başladı danışmağa.

Elə uni vaxtından sakit, necə ki indi ev-iş gedib gəlirsə, o vaxt da ev-dərs-ev dairəsində dövr edən biriydi. Savadı, intellekti çox idi, mizahımız da üst-üstə düşürdü deyə əksər vaxtı gəlib yanımda otururdu. Bəzən də mən gecikəndə yazırdım ki, yanında mənə bir yer saxlasın. Bir az fağırlıq vardı deyə bunu "pozmaq", "gözünü açmaq" (:d) adıyla tez-tez məzələndiyim də olurdu.
Demək, günlərin bir günü qəfil internetdən nəyəsə baxası oldum. Mən də o zamanlar sosial şəbəkə-filan işlətmədiyimdən mb- götürmürdüm deyə ondan telefonu istədim; kodu açıb verdi. Lazım olan şeyə baxandan sonra gördüm arxamızdakı uşaqlarla söhbət edir, "fürsət bu fürsət" deyib tez girdim google tarixçəyə. Məndə belə anlıq "tema tutmaq" şeyləri tez-tez olur. Bəzən yolda gedəndə şəkil çəkdirən qızların kadrına paz olub əlimlə "peace" işarəsi tutaraq poz verirəm, bəzən yanımdakı insanın diqqəti yayınan kimi xəlvəti telefonun götürüb öz barmaq izimi yaddaşa yazıram* bununla heç nə eləmirəm. sırf aça bildiyimi göstərmək üçün edirəm sadəcə , ya da gizlicə kameraya girib gic-gic selfie çəkirəm ki, evdə təsadüfən qalereyaya girəndə görüb gülsün və s. Nəysə, tarixçəyə girdim, 1-2 porno sayt yazan kimi linklər çıxdı, tez göz atdım. Yerimdə qımışdığım üçün geri çönəndə ibnə gülüşü ilə "ooo qəşəy zövqün varmış a" kimi şeylər deyərək məzələnməyə başladım.

Amk sən demə mənim bir neçə dəqiqə məzələnib sonra varlığını belə unutduğum bu hərəkətim onda iz buraxıbmış. Söhbətimiz əsnasında dedi ki, bəs həmin vaxt həddən artıq çox utanıbmış. Nəticədə də, o gün bu gündür illər uzunu Google-dan ancaq və ancaq "incognito mode"da istifadə etməyə başlayıb. Hətta Wikipedia-da ən adi bir şeyə baxmağa girəndə belə gizli səhifə açırmış. Ətrafındakı dost-tanışı da ən adi şeyləri axtarış edərkən belə gizli səhifə açıb ordan axtarış etməsini qəribsəyəndə vərdiş olduğunu deyib keçirmiş.

Aq bunları danışanda məni bir gic gülmək tutdu, başladıq birlikdə haykırmağa sjsjsjdjdj. Axırda gülməyim keçəndən sonra üzr istədiyimi bildirib könlün almağa çalışdım ki, bəs əslində, niyyətim qətiyyən onu incitmək, aşağılamaq, ya da utandırmaq olmayıb. Sadəcə, tipik mənəm də: sözüm tutan adamla, necə deyərlər "tema qaynatmaq" üçün moment olub, mən də götürüb məzələnmişəm. Yaxşı ki, özü də qəsdən etmədiyimi elə ən başından bilirmiş, əksi olsa, çox vicdan əzabı çəkərdim həqiqətən.

Hər şey qırağa, sırf bir hadisə var ki, ona görə xətrini çox istəyirəm. Onların qrupundan çıxandan sonra dediklərini heç vaxt unutmuram, universitet zamanlarından yaddaşımda qalan azsaylı xoş anlarımdan biridir. Növbəti semestrin ilk həftəsi idi, dərslər 3-4 gündü başlamışdı. Söhbət əsnasında qayıtdı ki, "bertrand, yerin görünür e, sənsiz neyniyəcəm o qrupda?". Niyə belə düşündüyünü soruşanda qayıtmışdı ki: "ilk gün otağa girdim. avtomatik gözüm sənin partana getdi ki, gəlim yanında oturum, gördüm boşdu. Sonra uşaqlara göz atanda elə qəribsindim ki, dedim aq bunlar kimdi? Elə bil birinci dəfəydi girirdim o qrupa".

Belə, bu da bir xatirədir. Deyil həmin görüşdə, illərdir mütəmadi olaraq mənim sözlük hesabımı tapmağa çalışsa da, sinəsi tüklü şairdən, molla nəsrəddindən tutmuş üzü bu yana onlarla yazar adı çəksə də, heç vaxt demədim bu nick'imi. Amma o vaxt bu temanı bu başlığa yazacağımı və ordan nick'imi tapa biləcəyini bildirmişdim. Sözlüyə girib-eləməsə də, bəlkə nə vaxtsa təsadüfən ağlına gəlib buralara göz atar.

Özünə həyatda uğurlar arzulayıb yazını da bitirirəm.

durduq yerdə adamın içini soyudan şeylər

Ananın bir anda sözə girib, sənlə dərdləşməsi.

Bu gün bütün günü ayaq üstə olmuşam. Ayağımda yastıpəncəlik və belimdə də yırtıq var deyə ayaq üstə çox zaman keçirəndə ayaqlarımda dəhşət ağrılar olur. Bayaq anamdan xahiş elədim ki, mümkündürsə ayaqlarımı isti suya qoysun. Elə də elədi. Sonra qurulayanda başın salıb işini görə-görə birdən sözə başladı.

"bertrand, indi bunlar sənə adi gəlir, amma vaxt gələcək qəribsəyəcəksən, deyəcəksən 'kaş anam olardı, ayaqlarımı yuyardı'. Bax onda yadına salarsan bunları, xatırlayarsan...
Sənin yadına gəlir, dayıngilin qapısının ağzındakı taxta oturacaq? Rəhmətlik papam biləndə ki, mən gələcəm, həmin gün çıxıb orda oturub bizi gözləyərdi...
O vaxtı kənddəki evimizi tikdiyimiz yay idi, axşam təkcənə oturmuşdum fındığın altında. Birdən həyətin qapısı açıldı. Özü də adi yox e, axıra kimi açıldı. Mən də səs çıxarmadan diqqətlə boylanıb baxdım, gördüm papam girdi içəri. Bax sənin canınçün, diqqətnən papama baxıb öz-özümə demişdim ki "vaxt gələcək diqqətlə o qapıya baxacam, amma papam içəri girməyəcək"...
Bilmirəm yadına gəlir, yoxsa yox. Papamda bir adət vardı, biz həmişə yay sonu bakıya qayıdanda arxamızdan su atardı. Allah rəhmət eləsin, basdırdıq, 3, 7-ni yola verdik, səhəri gün tezdən bakıya çıxdıq. Həmin moment maşın tərpənəndə güzgüdən arxaya baxdım, papamı görmədim. Bax onda hiss elədim ki, papam uje yoxdu"...

Düz 15 dəqiqədir doluxsunub durmuşam, içimdə bir buruqluq yarandı... Sonuncu dəfə anamla nə zaman bu cür dialoq yaşadığımızı bilmirəm heç, Amma birdən-birə fərqindəliyim artdı. Mama, sən bunları oxumayacaqsan, amma söz verirəm ki, bundan sonra hər vəchlə çalışacam ki, qəlbindəki bu cür düşüncələri daha çox dilə gətirib mənlə dərdləşəsən...