3. Bu gün 38 yaşını tamamlamış dizayner, art direktor.

Uzun illərdir öz doğum günüm daxil, demək olar ki, heç kimin doğum günün qeyd etmirdim və təbrik etmirdim. Ən uzağı 5-6 nəfər var idi ki, yüngülvari də olsa, təbrik edirdim, hansı ki həqiqətən də doğulduğuna, həyatımda olduğuna sevindiyim üçün edirdim. Yoxsa tanışlarımın 99%-i olmasa da olar düşüncəsində olmuşam hər zaman. Son 1 ildə "ponyatka" xətrinə bu xasiyyətimdən qismən də olsa əl çəkməyə başlamışam, yoxsa "mindset"im hələ də eyni qalıb.

Röyal xətri dəhşət əziz insandır mənimçün. Səbəbini də deyəcəm.

Bilirsiz, bəzən bəzi insanlardan elə hərəkət görürük ki, bir anda simpatiyamız oyanır və həmin insanı doğma hesab etməyə başlayırıq. Röyalın "həmin" hərəkətin əsgərlikdə olanda görmüşdüm * Uzun müddət yayım platformalarında moderatorluğunu etmişəm. Hətta redaktorluq da təklif etmişdi, müəyyən səbəblərdən geri çevirmişdim. Tanışlığımız ordandır . O vaxt əsgərlikdə olanda telefonumu gətirmişdilər yanıma. Bu duyğunu yalnız əsgərlikdə olan oğlanlar bilər. Nə qədər daydaylı olursansa ol, nə qədər xidmətin yüngül keçirsə keçsin, insanın yaxınlarından, bağı olan kəslərdən, adicə tanışlarından belə uzaq olması, ordakı stress, gərginlik və azadlığın olmaması nəticəsində kiminsə səni itirib axtarması, hal-əhvalını soruşması insanı dəhşət duyğulandırır, adama bir güc verir. Mən telefonu açanda ən yaxın dostum, keçən entridə yazdığım o Lüksemburqdakı dostum, keçmiş sevgilim* hansı ki biz onda çoxdan ayrılmışdıq və universitetdən bir qız dostum xaric, demək olar, heç kimdən mesaj yox idi. Bir də baxdım ki, gmail bildirişləri var, hansı ki bildirişi siləcəyim dəxlisiz olmadığını görmüşdüm. Adam sözün əsl mənasında dünyanın o biri başındakı nyu-yorkdan hal-əhvalımı soruşub yayımdakı uşaqların salamların çatdırdığı bir email atmışdı. Ondan qram gözləntim yox idi, bəlkə də elə ona görəydi ki, dəhşət duyğulanmışdım, heç vaxt yadımdan çıxmır. Soruşmadım, heç gərək də duymadım mail adresimi hardan tapmışdı: Patreon idimi, youtube idimi, twich idimi, ya hardan. Əsas odur eləmişdi. 12 yaşımdan əsas nömrə olaraq eyni nömrəni istifadə edirəm, o halda belə heç bir text mesaj yox idi, amma adam hardansa tapıb mail yazmışdı. Düzü, kimdənsə incikliyim qalmayıb, nə də olsa keçən ilə qədər heç doğru-düzgün sosial media hesablarım belə olmayıb və sırf ətrafımdakı insanların yaxşılığı üçün tam planlı şəkildə öz istəyimlə hər kəsi ətrafımdan uzaqlaşdırmışdım* səbəbini bəlkə nə zamansa yazaram . Ancaq insan o vəziyyətdə istər-istəməz umur, hardasa kiminsə onun vəziyyəti ilə maraqlandığını bilmək istəyir. Məhz elə bu şeydən sonra hörmətim birə-beş artdı ona qarşı, səhər də elə bu fikirlərimi də qeyd elədiyim bir təbrik mesajı atdım özünə. Əsgərlikdə də olan hansı dost-tanışım varsa da, mütəmadi danışıb maraqlanıram ki, könlü məndəki kimi* kimdənsə yox, ümumən incik qalmasın.

Bir az haşiyədən qıraqdır, ancaq Sözlükdə də elə eyni səbəbdən dolayı, aramız soyusa belə üstündən xətt çəkə bilmədiyim 1-2 yazar var. Hansılar ki mən o vaxt xəstə yatanda ara-sıra hal-əhval tuturduq və bu mənə təkbaşına ayağa belə dura bilmədiyim, bütün günü mal kimi uzanıb tavana baxdığım palatada çox böyük bir mənəvi kömək olurdu.

Nəsə, belə. Röyalın özünə qayıdası olsaq, öpürəm, bağrıma basıram. Qismət olsa mən gələrəm nyu-yorka, qismət olar o bakıya gələr, görüşüb bir üz-üzə də söhbət edərik. Özünə də dediyim kimi, keyfiyyətli, sevdiyi insanların əhatəsində ürəyincə bir həyat yaşamağını diləyirəm.