durduq yerdə adamın içini soyudan şeylər

Ananın bir anda sözə girib, sənlə dərdləşməsi.

Bu gün bütün günü ayaq üstə olmuşam. Ayağımda yastıpəncəlik və belimdə də yırtıq var deyə ayaq üstə çox zaman keçirəndə ayaqlarımda dəhşət ağrılar olur. Bayaq anamdan xahiş elədim ki, mümkündürsə ayaqlarımı isti suya qoysun. Elə də elədi. Sonra qurulayanda başın salıb işini görə-görə birdən sözə başladı.

"bertrand, indi bunlar sənə adi gəlir, amma vaxt gələcək qəribsəyəcəksən, deyəcəksən 'kaş anam olardı, ayaqlarımı yuyardı'. Bax onda yadına salarsan bunları, xatırlayarsan...
Sənin yadına gəlir, dayıngilin qapısının ağzındakı taxta oturacaq? Rəhmətlik papam biləndə ki, mən gələcəm, həmin gün çıxıb orda oturub bizi gözləyərdi...
O vaxtı kənddəki evimizi tikdiyimiz yay idi, axşam təkcənə oturmuşdum fındığın altında. Birdən həyətin qapısı açıldı. Özü də adi yox e, axıra kimi açıldı. Mən də səs çıxarmadan diqqətlə boylanıb baxdım, gördüm papam girdi içəri. Bax sənin canınçün, diqqətnən papama baxıb öz-özümə demişdim ki "vaxt gələcək diqqətlə o qapıya baxacam, amma papam içəri girməyəcək"...
Bilmirəm yadına gəlir, yoxsa yox. Papamda bir adət vardı, biz həmişə yay sonu bakıya qayıdanda arxamızdan su atardı. Allah rəhmət eləsin, basdırdıq, 3, 7-ni yola verdik, səhəri gün tezdən bakıya çıxdıq. Həmin moment maşın tərpənəndə güzgüdən arxaya baxdım, papamı görmədim. Bax onda hiss elədim ki, papam uje yoxdu"...

Düz 15 dəqiqədir doluxsunub durmuşam, içimdə bir buruqluq yarandı... Sonuncu dəfə anamla nə zaman bu cür dialoq yaşadığımızı bilmirəm heç, Amma birdən-birə fərqindəliyim artdı. Mama, sən bunları oxumayacaqsan, amma söz verirəm ki, bundan sonra hər vəchlə çalışacam ki, qəlbindəki bu cür düşüncələri daha çox dilə gətirib mənlə dərdləşəsən...

günü gözəlləşdirən anlar

Oturduğun kafedə sevdiyin bir mövzuda kiminsə kömək istəməsi.

Son 1 ay yarımdır içəridə siqaret çəkməyə icazə var deyə 28-də bir kofeşopa dadanmışam. Hər bazar günortadan sonra, ən geci 5-6 üçün gedirəm ora gecə bağlanana qədər oturub işlərimi aşırıram. işdən vaxt tapanda həftəiçi də getdiyim olur. ya lightroomda foto edit'ləyir, ya kitab oxuyur, əsasən də kino/serial izləyirəm. Keçən dəfə* müsəlmannın keçən dəfəsi gedəndə yenə rozetkanın yanında bir stolda oturmaq üçün şey-şüylərimi harmanlayanda barista bildirdi ki, arxa tərəf xaric zaldakı bütün yerlər rezevrdir, saat 8-də standup keçirəcəklər. Baxdım ki, arxa tərəfdəki boş yerdə rozetka yoxdu. Dedim eybi yox, 8-ə qədər oturum, sonra keçərəm arxaya, kompüter də o vaxta zaryatka yığmış olar.

Saat elə 8-ə qalırdı ki, mənlə üzbəüz küncdəki divanda əyləşən 18-19 yaşlı uşaqlar ayağa qalxdılar ki, stolları özlərinə uyğun səliqəyə salsınlar: sən demə elə standup edəcək qaqaşlar da bunlar imiş. Mən tərəfə gələndə bildirdim ki, bəs digər masaları düzəldin, axırda mənimkin edərsiz, işimi bitirmiş olum, rozetka önəmlidir mənimçün. Elə də elədilər. üstəlik, bomba kimi bir jest edib özlərinin oturduğu yeri* düz yanında rozetka vardı mənə təklif elədilər. Qaqaş mənə "gözləyin, düzəldək, sonra keçərsiniz" deyib oranı səliqəyə salıb əsl centlmen ədası ilə bir azca önə əyilib əliylə "buyurun, mösyö" işarəsi elədi, sonra da o biri gəlib kömpüter və fotoaparata görə əlimə sığışmayan qulaqlıq və padnosumu götürüb gətirdi yeni masama. Dedim ala nə zor uşaqlardı!

5-10 dəqiqədir təzə masamda oturmuşdum, biri yaxınlaşdı mənə ki, "bağışlayın, narahat edirəm. Fotoaparatınızı gördük deyə yaxınlaşdıq. bizimçün videokameramızın 'nastroykasın' düzəldə bilərsiniz?". Dedim "ala nöş düzəltmirəm, nastroyka sənün eşşəyün! Təki sən foto mövzusunda kömək istə, səhərə kimi mentorluq edim". Şaka la şaka. sadəcə fotoqraf olduğumu, videodan o qədər də başım çıxmadığını, amma bir əl ata biləcəyimi dedim, qalxdım gəldim ştativə bağladıqları kameranın yanına. "nə cür fotolar çəkirsiniz? Nə qədər müddətdir məşğul olursunuz?" kimi suallar olan, qısa kəsdiyimiz söhbətin ardından gördüm ki, uşaqların ilk cəhdidi, kameranı təzə alıblar, o qədər də başları çıxmır, üstəlik, ekipmanları da tam yetərli deyil. Çox dərinə getmədən qısaca fotoqrafiyanın təməl biliklərin başa saldım ki, gələn dəfələrdə kimsə olmadan da özləri edə bilsinlər. bir az da məkanın işıqlandırılması, düzülüş barədə məsləhət verdim, sağ olsunlar ona da o dəqiqə əməl elədilər. Qaqaşların yuxarıda dediyim jesti o qədər ləzzət eləmişdi ki, dedim bəs özlərində olan sadə "kit lens"ləri bu iş üçün yetərli deyil, götürdüm öz kameramın üstündəki "prime lens"i çıxardıb verdim ki, işlərini aşırtsınlar, gün sonunda qaytararlar.

Qayıdıb yerimdə oturdum, amma kameraman qaqaş 2-3 dəfə daha sual vermək üçün yaxınlaşdı mənə, hər dəfə də işimi böldüyü üçün mehriban şəkildə üzrxahlıq edirdi. Mən də, əslində, onlara kömək etmək, kamera, fotoqrafiya barədə söhbət, çəkiliş, müzakirə - ümumən, hər-hansı bir şey üçün ürəyimin getdiyini palit eləmədən sadəcə gülümsünüb "problem deyil" deyərək suallarını cavablandırdım. Bir gözüm, bir qulağım da qaqaşda idi ki, görüm kameradan, fotoqrafiyadan nə danışır, nə deyir.
Nəsə, qızlı-oğlanlı 20-ə yaxın dost-tanış çevrələri yığışmışdılar, yaxşıca deyib-güldülər. bəlkə nəsillər arası fərqdəndir, bəlkə zövqlərin uyğun olmaması, bəlkə də 40 dəqiqə telefonla danışdığım üçün temaları qaçırdığıma görəydi - bilmirəm, ancaq mənə uyğun deyildi deyə qulaqlığı taxıb, başımı salıb öz işimlə məşğul oldum.

Həmin gün onlar üçün əsl göydəndüşmə nemət idim. Day bilmirdilər ki, əsl nemət onlardılar: mən yetimin qol saatı ilə birlikdə ən favorit, ən sevdiyi mövzusu, hobbisi elə kamera/fotoqrafiyadır; gecə saat 5-də ən şirin yuxumdan da oyatsalar, canla-başla müzakirəyə qoşulub, dinləyib, lazım gəlsə kömək edərəm. O gün o qaqaşlar sözün əsl mənasında günümü gözəlləşdirdilər. işləri bitəndə də bilməm neçənci dəfə daha təşəkkür edərək ehmalca lensimi qaytardılar. Bu söhbətdən sonra 2-3 dəfə daha kameraman qaqaşla elə orada rastlaşmışıq: Görən kimi o dəqiqə əlin sinəsinə qoyub, gülümsünüb hörmətlə salam verir.

indi hər o cofeşopa gedəndə o dəqiqə həmin gün beynimdə canlanır, avtomatik sevinc hissi keçirirəm. Sabah ənənəyə sadiq qalıb yenə gedəsiyəm. Ya qismət, görək sabah başımıza nə gəlir. -*

eşidilməkdən bezilən şeylər

namazqılansan? sualı.

Müdirimiz yaşıdım olan cavan bir oğlandı, mehriban aramız var. Sağ olsun, yağış yağırdı deyə evə maşınla ötürdü. Çoxdandan verməyini gözləyirdim, amma bu günə qismət imiş. Yolda qayıtdı ki:
+ bertrand, namazqılansan?
- saqqala görə deyirsən?
+ həə
- yoo, deyiləm. Xoşum gəlir deyə uzadıram. Niyə soruşdun ki?
+ uşaqlarla içməyə gedəcəkdik, sənə də təklif edəcəkdim.
- 1 ildi içmirəm, dərmanlara görə həkim qoymur, yoxsa gələrdim.

Elə bir ortam olmayıb ki, bu sualı verməsinlər. iş, qonaqlıq, məclis, dost-tanış ortamı və s hər yerdə, hər zaman soruşulur iman əhli olub-olmadığım. Adam bezir həqiqətən. Hələ bəzən rəngli corablarım* qarderobumda rəngli olan yeganə şey corablarım və qırmızı bandanamdı görünsün deyə şalvarın balağını bir azca qaldırıram. Onda "В общем" soruşmamış "əxi" deyirlər. Amk bığıburma, rənglicorab əxi olar ala? Sjdjdjd

dostluq və seks

Deyil təkcə azərbaycanda, bütün dünyada əksər insanlar tərəfindən tərəzinin eyni gözünə qoyulmayan iki mövhum. Əslində, bu entrini (bax: oğlanla qızın dostluğu)

telefon nömrəsi

Bayaq yenə instagramda birisi danışırdı. Hər dəfə biri çıxıb qərb ölkələrindən danışılanda "zerkalniy" olmasının nə qədər gərəksiz olduğu və oralarda əsasən seks işçilərinin, müştərilərin yaddaşında daha rahat qalsın deyə aldıqları deyir. Halbuki bizim kimi ölkələrdə nömrələr: həm maşın, həm telefon nömrəsi status göstəricisi sayılır. Xırdalığına gedəndə bir mənası olmadığı aşkar bir həqiqətdir, lakin eyni zamanda bu da bir həqiqətdir ki, bəzən işivin yolunda getməsi üçün çox köməyi olur. Xüsusilə də dövlət və xidmət(paqon) işində olan kimsə tapılmaz ki, "200/210/211" ilə başlayan nömrədən gələn zəngdən, necə deyərlər, tıncıxmasın(səbəbi zatən hamıya məlumdur).

Sözün düzü, mən də əsgər gedənə qədər çox da qozlamırdım bu temaları. Gərəksiz sayıb ağız-burun büzmürdüm o marjinallar kimi, eyni zamanda insanı necə qabağa sala biləcəyindən də bixəbər idim.
Nəsə, bir dəfə çoxdandı danışmırdım, bölükdə də maxelər filan yox idi deyə, getdim bölük komandirinin yanına ki, telefonla danışım. Məlum, dayıya "məruzə" eləməliydim ki, hər şey qaydasındadı, yeyib-içməyim yerindədir, pul-zad da var, narahat olmasın. nömrəsin dedim, yarıyacan yığmışdı ki, qayıtdı ki:
+ bu kimdi? kimə zəng eliyirsən sən?
- dayımdı, canab baş leytenant.
+ dəqiq dayındı?
- doğma dayımdı, cənab baş leytenant.
+ dayın kimdi sənin?
Donuq ifadəylə dedim ki:
- vallah sizin, mənim kimi ətdən, sümükdən olan adamdı.
"keç otur görüm", - deyib otuzdurdu qabağında, başladı mənlə hal-əhval tutmağa ki, nəsə problemim varmı, hər şey qaydasındadırmı, kimsə incidib edirmi və s. Oxuduğum yerləri soruşub bie partiya "maşallah" eləyib mehriban danışdı. Bunu əmin elədim ki, hər şey yaxşıdı, sadəcə adicə danışıq olacaq. Götürdü yığdı, telefonu qoydu mikrofona dedi "yanımda danış". Narahatlıq bürüdüyü bariz bilinirdi. Mənə də hələ tam çatmırdı ki, bu niyə belə edir. Amma indiki ağlımla çox da qınamıram: 1 il deyildi rütbədən vurulmağı, üstəlik general gələndə bərk pazlamışdı, problem istəmirdi. Adi danışığımızın sonunda dayım qayıtdı ki: "bax, bertrand, ora sənə zarafat gəlməsin. Nə dedilər 'oldu' de keç, çox dilləşmə. kimisə birinci söymə, birinci vurma ha. Amma fərqi yoxdu rütbəsi, vəzifəsi nədir, kimsə artıq-əskik danışsa, əl qaldırsa, cavabın ver, dayun arxandadı. Soruşanda da Kimsən, kimlərdənsən, nəçisən - çox danışma. Gördün uje prokurorluğa-zada düşmüsən, mənə xəbər verə bilmirsən, onda deginən ki, bəs filankəsin adamıyam". Bunları deyəndə mən təkərə düşdüm ki, ala dayım bilmir mikrofonda olduğun, o yandan da bölük komandiri eşidir, birdən xoş qarşılamaz. Sağollaşandan sonra gülümsünüb qayıtdı ki "get bölüyə, əsgər. Nə vaxt ürəyin istəsə, gəl yanıma evlə görüntülü danışdırım". Bax ilk onda anladım ümumən 200 neçə ilə başlayan "zerkalniy" nömrə nələrə qadir olurmuş. Bu və dayımın yanıma görüşə gəldiyi haqq-hesabdan sonra yerə uzanmağıma belə icazə vermirdi bölük, tağım komandiri, o dərəcədə ehtiyat edirdilər.

Əsgərdən sonra da elə vəziyyət oldu ki, (200-xx-xx) bir nömrə gəldi əlimə, dedim hər ehtimal qoy qalsın qıraqda. 2-3 ən yaxın dostum xaric heç kimə vermirəm o nömrəni, ancaq bu kimi məsələlər üçün ayırmışam.
O dəfə polisə işim düşmüşdü. Mənimçün önəmli olsa da, polis üçün çox da vecə alınacaq şey deyildi. Bilirdim ki, adi formada getsəm, qozlanmaz - uşaqlıqdan görə-görə bunların düşüncəsini əlimin içi kimi bilirəm. Pataloku 50-100 manat xeyir çırpışdıracaqdı, ya yox. Nəsə, Şöbədən öyrəndim ki, bəs kapitan filankəsovla danışım. Buna elə o nömrəmlə zəng elədim, danışdıq. Elə oldu ki, bir dəfə bu şəhərdə olmadı, bir dəfə növbədə oldu, mənim vaxtım olmadı filan-fəsməkan, nəsə görüşümüz 3-4 gün yubandı. Amma whatsapp'da danışanda yüngülvari dedim məsələni. Axır, bir gün vaxtı danışıb getdim şöbəyə. Gəldi görüşdü, hal-əhval tutdu, məsələni ətraflı dinlədi. Qayıdıb şəkli göstərməyimi istəyəndə çıxartdım blackberry-ni ki "qadası, bunda whatsapp yoxdu, smartfon evdədi -*". Öz telefonunda girib soruşdu ki "sən o nömrəsi 200 olan oğlanıydın da, hə?". Barmağımla chat'ı aşağı edib: "hə, amma whatsapp nömrəm budu", - deyərək göstərdim. Nəsə, iş elə oldu ki, çox adi, çox bəsit formada yoluna qoyuldu. Bir an məni xəcalət bürüdü ki, amk necə belə diqqətsizlik edə bilərəm? "üzrlü hesab elə, sənin də vaxtını aldım", - dedim, gülə-gülə qayıdıb əlimi bərk sıxıb ləyçəylə: "o nə sözdü? Xoşdu. işimiz budu. Vəzifə borcumuzdu. Bə biz buna görə maaş alırıx da", - dedi. Bax onda bir də ürəyimdə dedim ki, "kəramətinə qurban olum, ay nömrə!". O dəfə gəldiyim gün şöbədə içəridə bir ana fəryad edirdi ki, balamı tapın, biri bir can yandırmırdı, donuq ifadə ilə şablon cavablarla yola verirdilər. Nədi-nədi arxamdakı adamları simvol edən "blatnoy" nömrəm var deyə mənlə can deyib, can eşidirlər.

Birin də danışım, bitirəcəm entrini. Bu, çox ironik olmuşdu çünki.
Dostlarımdan biri 1 il oxuyandan sonra phd-ni yarıda atıb əsgər getdi. Buna demişdim ki, aq mən də o yolları keçmişəm, bilirəm nə nədi. Gedəndə hər ehtimala qarşı komandirin telefonu ilə mənim bu nömrəmi yığ, astadan hiss eləsin ki yiyəsiz deyilsən. Bu da mənə istehza edirdi ki, ala bəsdi də zad. Srağagün birtəhər bir maxenin telefonundan məni yığıb danışır ki: "ala götüm açılıb ətağa. Bütün günü toz-torpağın içində ora-bura süründürüb, sıra meydanında sikirlər ömrümüzü. Bumbuz suda formamı yumaqdan əllərim cadar-cadardı. Bölük komandirimin nömrəsin verirəm, qardaşımsan, yığıb bir danışarsan. Nəsə xərcin çıxsa, gələndə xəcalətindən çıxaram". Mən də bunla mırtlaşa-mırtlaşa gülməkdən cırılmışam ki "ala bax o vaxtı niyə götüvə-başıva yaxırdın axı? Adam kimi deyəndə başa düş də". Nəsə, sağ olsun bölük komandiri, mehriban oğlan idi. Sözümüz də şirin tutdu, xahişimi də yerinə yetirib qaqamı ayrı bir işə ayırdı, süründürmür uje. Gərək ona da bir "dəyim", xəcalətdən çıxın. indi də bizim bu lümpenə başa salıram ki, filan-filan hərəkətləri eləsin ki, bölükdə qan-qaraçılıq olmasın ki, niyə onlar əziyyət çəkir, bu yox. Bəxti onda gəririb ki, dedofşeniya olan yerdə deyil. Yoxsa çoxdan sındırmışdılar djdjjdjdjd

Uzun sözün qısası, başda da dediyim kimi: əgər hər şeyin ideal olduğu bir sistemdə yaşasaydıq, əlbəttə ki maşın, telefon nömrəsi və s bu kimi şeyləri mənasız adlandırmaq olardı. Ancaq həqiqət budur ki, ideal sistemdə deyilik və hərə bir yolla öz işini aşırmağa çalışır. Çox dərindən fikirləşəndə vəziyyət lap qəribə hal alır. Baxırsan ki, ard-arda düzülən gözəgəlimli rəqəm yığınağıdır və "kim"lərdən olduğunun sadə bir göstəricisidir, amma daşıdığı qüdrət oyunlarda istifafə olunan "boost" kimi bir şeydir. Tək fərqi budur ki, oyunda yox, real həyatdasan. Digər yandan, kim ki buna gərəksiz deyir, onun səmimiyyətinə heç inanmıram. Sosial həyatda, adicə platformalarda belə əlinə bir damcı ixtiyar düşən kimi adamlar 180 dərəcə dəyişdiyi diyarda olduğum yerdən baxanda əli ətə çatmayan pişiklərin "iylənib" deməsi kimi bir şeydir buna mənaslz baxmaq..

günü gözəlləşdirən anlar

Elə indicə 28də qarşılaşdığım anlardır.

Qatara çatdırmaqçün tələsdiyim yerdə ətrafa boylananda bir də gördüm yolun digər tərəfində 18-19 yaşlarında bir qız düz səkinin tini ilə gedir. O ki uşaqlar nazik uzun bir şeyin üzərində gedirlər e, qollarını da açıb yıxılmamaq üçün tarazlıqlarını saxlamağa çalışırlar, bax o cürə formada, sakit, başını salıb ayağı altındakı səkinin tininə zillənərək, yola düşməmək üçün müvazinətini saxlamağa çalışaraq asta-asta gedirdi. Uşaqcasına sevinərək elə edirdi ki, sanki ətrafda heç kim yoxdur, tək budur və heç kim də bunu görmür - yanından keçənlərin qəribə baxışları vecinə də deyildi, Özü öz dünyasına dalıb özü üçün əylənirdi. bu soxa-soxda və hərənin harasa tələsdiyi yerdə yolun bu tərəfində dayanıb qızı axıra kimi izlədim: Gəldi düz mall'un yanında hoppanaraq səkidən düşdü, sonra əli ilə saçını qulağının arxasına çəkib heç nə olmamışcasına yolu keçib öz yoluna getdi. Mən də uzaqdan gülümsünüb siqareti söndürüb yoluma getdim. Sanki hansısa film, ya da serialdan bir səhnə izləyirmiş kimi idim. Heyif ki, fotoaparat yanımda deyildi, yoxsa qəşəng kadr alınardı. Oturduğum kafedən iş vaxtı bitdiyinə görə serialı yarımçıq qoyub çıxmışdım, dilxor idim. Bunu Gördüm, içim açıldı, sözün əsl mənasında günüm gözəlləşdi.

Qeyd: yazar bu entrini yolda gördüyü qıza axıra kimi tamaşa etdiyi üçün qatara gecikib taksi ilə evə qayıdarkən yazıb.

sözaltı günlük

5 il, düz 5 il sonra ilk oxuyucum bakıya qayıdıb... Yola saldığım günü dünən kimi xatırlayıram.

illər, illər əvvəl hələ instagram təzə-təzə azərbaycanda trend olmağa başlayarkən orada yazılar yazırdım. Bəziləri sözlükdə yazdığım subyektiv entrilərim kimi bir şeylər idi. Əsas da ki o zamanlar inancımı təzə-təzə itirmişdim deyə araşdırdığım dini mövzulardan yazılar vardı. Amma hesaba real həyatda tanıdığım və "bezbaş" olmayan tanışlarım xaric heç kimi qəbul etməmişdim. Aradabir kimsə də istək atanda belə şeylər yazıb paylaşdığımı, dini inanclı birisidirsə, xoşuna gəlməyəcəyini bildirirdim. Zatən az idi follow atanlar, bunu öyrənəndən sonra da sağollaşırdıq.

Hətta o günü də dəqiq xatırlayıram. Qeyd etdiyim son doğum günüm o olub. Günorta bir qızdan follow istəyi gəldi. hələ məclis başlamağına vardı deyə yenə hər zamankı bildirişimi etdim ki, bəs belə-belə postlar paylaşıram, uyğundursa, qəbul edim, yoxsa izləyici toplamaq kimi bir niyyətim yoxdu. Gözəl də olsa, xeyri yox idi e, düşüncəm uymurdusa heç kimi qəbul etmirdim. Qız da qayıtdı ki, "nə gözəl. elə mənə də x səhifənin altına o cürə comment yazan birinin düşüncələri maraqlı gəlmişdi". Elə ordan da ünsiyyətimiz başladı. Qıza da baxırsan həm gözəldi, həm yaradıcılıq fışkırır: həm piano ilə məşğuldur, həm rəsm ilə. Üstünə də gəl rus sektor (rus sektor simpatiyam o vaxtdan var :d).

Nə paylaşsam hər zaman axıra kimi oxuyur, bəzən fikirlərini, bəzən də komplimentini bildirirdi. Ən önəmlisi də, dialoqumuz birtərəfli olmayıb. Yəni əksər hallarda olduğu kimi "mən soruşum, qarşımdakı danışsın, amma o özü mənə sual verməsin, mən özüm söhbəti açmaq məcburiyyətində olum" şeysi çox az olurdu, çünki özü o dəqiqə mövzuya fikrimi soruşurdu. Ona görə də mənə olan marağı illər əvvəl instagram, facebook'da, elə burada - sözlüyün özündə də yazılarımı oxuyan və ya real həyatda olduğum mühitlərdə dediklərimi eşidən və mənə diqqət göstərənlərdən fərqli olub. Fərqi də bu idi ki, gördüyüm diqqət və marağın 90%-i heç də şəxsi iradə və sağlam düşüncə ilə olan davranış olmayıb * sözlükdəkilərlə də xoş ünsiyyətim olduğu halda belə, sosial media və ya real həyatda görüşməkdən qaçmağımın təməli budur əslində . Çox vaxtı sırf kütlə psixologiyasının məhsulu idi, şəxslərin özü özlüklərində əsaslandığı şey deyildi. Təzə terminlərlə desəm, hype'ma görə idi. Ona görə də hörmət çərçivəsində qarşılıq verib çox da ciddiyə almamışam.

Nəysə e, gəl zaman, git zaman qızımız başqa ölkəyə köçməli oldu. Demişdim ki, getmədən öncə vaxt eləsin, görüşək. O günü də dəqiq xatırlayıram. Bərk depressiyada olduğumdan yemək belə yemir, ancaq siqaretlə qidalanırdım deyə məcbur salmışdı məni indiki "chaplin" kofeşopunun altındakı restorana ki, yemək yeyim. Çıxanda da yanında siqaret çəkməyimə söz atırdı ki, yaraşmır və s.

iş elə gətirdi ki, sosial media hesablarımı silib hər şeydən uzaqlaşdığımdan onla da əlaqəm itdi. Əsgər getməmişdən öncə birtəhər tapıb bakıdadırsa görüşmək istəyəcəyimi demişdim. Deyildi. söhbətimiz də görüntülü danışıqdan o tərəfə keçmədi. Elə o vaxtdan söhbətimiz qaldı.

Bir neçə ildir elə həmin o köhnə məntiqlə açıb hələ də saxladığım, 5-6 nəfərin olduğu insta hesabımın izləməsində qalmışdı. O dəfə təsadüfən o hesabıma girəndə storidə gördüm Bakıda yaradıcı işinə uyğun fotoqraf axtarır, mən də götürüb bir neçə fotoqraf önərdim (yep. Gördüyüm işi kommersiya məqsədli görmədiyim üçün özümü önərməmişdim. O da cəhənnəm, könlümdən gəlmədiyi halda heç vaxt ürəyimə yatmayan kiməsə şəklini çəkmək istəyəcəyimi demirəm, xüsusilə də qızlara və kommersiya tiplidirsə). O da qısa dialoqun sonunda Bakıya qayıtdığını, görüşmək istədiyini dedi. Dedim yəqin ponyatka xətrinə deyir, nə də olsa çox uzun zamandır heç salam-sağoıumuz olmayıb. ona görə topu ona atdım ki, özü məndən daha məşğul adamdır, vaxt eləsə deyər, görüşərik.

Keçən dəfə planlamışdım ki, səhəri gün çıxıb bir neçə qalereya/rəsm sərgisi gəzim. son söhbətimizdən də 2-3 həftə keçmişdi. Axşam kəlləmi atıb yatacağım yerdə mesaj atdı ki, səhəri gün vxadnoydu, bəlkə görüşək?
Gün oldu ertəsi, vaxtı danışdıq, Hər zamankı kimi də gecikmişdim. -* Çatanda artıq əvvəlki yaxınlığımız olmayacağını düşünüb dədə-baba üsulunda toqquşdurmaq üçün yumruğumu uzatmağı düşünürdüm ki, gördüm ala qolların açıb qucaqladı. indi oturub 5 ili 5 saata necə sığışdırasan axı? Danış, danış, mövzu bitmir, söhbət söhbəti açır. Amma məsələnin məğzi bu deyil...

Nə yalan deyim, bəzən doğum günlərini qeyd etdiyim, bayramlarda sevindiyim, fikir eləmədiyim, peşmanlıq duymadığım, yas tutmadığım o köhnə günlər üçün çox darıxıram. Bu qız da məni 1-2 nəfər xaric heç kimlə danışmadığım və bütün yaşama sevincimi itirdiyim o hadisələrin öncəsindən tanıyan və əlaqəm qalan 6ca nəfərdən biri, yeganə qızdı. O vaxtlar da çox yaxın səmimiyyətimiz vardı. indi - yetkin halımızla belə səmimiyyətin qalması o qədər xoş hiss etdirdi ki.. Söhbət əsnasında diaqnozlarımızın eyni olmasını öyrənəndə lap doğma hiss elədim. Mental problemlərdən əziyyət çəkən, dərmanlarla boğuşan adamlar yaxşı başa düşər insanın özü ilə eyni diaqnoza sahib birini tapması, üstəlik bunun da keçmiş bir dost olması necə sevindirici haldır. Üstəlik, bizdən 2 məhlə uzaqda qalır deyə vxadnoy olmasa da görüşmək alınacaqdı...

Dünən 6 saat yuxu ilə yola çıxıb yolboyu dayanıb allahın bir çayını da içmədən birbaşa 250km yol gəlmişəm ki, atam gedəsi yerə çatdırsın. Planlamışdım ki, axşam onla görüşərik. icazəli olduğum halda yolda müdir zəng elədi ki, axşam da olsa gəlim, iş axsayıb, kömək lazımdı. Mən də guya planlamışdım ki, axşan boş olaram, görüşərdik. Bu da yazdı ki, 3 gün birində, 4 gün də birində olmaqla 2 işdə işləyir ki, zehnini, özünü məşğul saxlasın, "düşməsin", işdən 12 də çıxacaq, ondan sonra alındırmaq olar. "Kakraz" mənə də uyğun idi. Məndən olsa, hamı ilə gecə görüşərəm, özümü gecələr daha çox özüm kimi və rahat hiss edirəm, amma çox insana uyğun olmur. Ünsiyyətim, ən əsası səmimiyyətim olan qızların əksəriyyəti də gecə çıxa bilmir deyə həmişə o cəhətdən özünü şanssız hiss edirəm (baxma: yalnızlığın ən çox anlaşıldığı anlar/-323872). Ona görə də şansı qaçırmaq istəmədən yorğun-arğın özümü çatdırdım. Nə də olsa bir-birimizi çox əvvəldən tanıyırıq axı. Zəifliklərimi, problemlərimi, narahat edən fikirlərimi bilən, mənə başqalarının deyil də, öz gözü ilə baxan, öz dediyi kimi "big picture" olaraq görməyə çalışan biridir, necə bu şansı qaçıra bilərəm?

2018 ya da 2019 idi. bir dəfəsində gecədən xeyli keçmiş yenə içərişəhər tərəfdə fırlananda sabir parkında 3 oğlan, 3 qızın palaz sərib piknik etdiyini görmüşdüm. Elə qibtə eləmişdim onlara ki necə də səmimi ortamdadırlar, görəsən mənə nə vaxt qismət olacaq? Bu şey o vaxtdan ürəyimdə arzu kimi qalmışdı...
Dünən elə bu vaxtlar gəzəndə qəfil gülməli bir tema oldu, gülüşümüz sakit küçənin hər tinini bürüyəndə bir anlıq o gecə ağlıma gəldi və gördüm ki, tam da istədiyim andayam - içimi xoşbəxtlik bürüdü.

Belə... Dünən qruz, nostalgiya, keçmiş günlər, gələcək planlar, indiki vəziyyət, çəkdiyi rəsmlər, bəstələdiyi musiqilər, mənim heç yerdə paylaşmayıb özümə və yaxın insanlara saxladığım fotolar ilə dolu bir gecə keçdi. Ən ironik şey isə bir zamanlar mənə siqaret çəkməməyimi deyən qızın oturub mənlə bir siqaret çəkməsi idi. Özünün də dediyi kimi: "doğrudan elə eləmişəm? -* anyway, həyatdı da, hamımızı dəyişir". Doğrusu, oturub son illəri fikirləşəndə görürəm ki, elə mən də heç gözləmədiyim yöndə çox dəyişilmişəm. il sonuna yaxınlaşdıqca 2022 başlığına yazdıqlarım da yadıma düşür. Bu yaxınlarda elə sözlükdən bir nəfərlə görüşəndən sonra "sənə həqiqətən içkidən, nikotindən daha çox yaxşı mənada təsiri altına alan insanlarla birlikdə olmağı arzu edirəm" demişdi. Son bir neçə ayda həyatım həqiqətən də bir düzənə oturmağa doğru gedir hər nə qədər çoxlu dalğalanmalar olsa da. Lazımsız insanlardan uzaq, keyfiyyətli, mənə yaxşı təsir edən insanlarla ünsiyyətdə bir həyat yaşamağa başlamışam. 'Sevgili günlük', çox uzun zamandır heç olmadığım qədər rahat və dinc olduğum dönəmlərdəyəm, bacardığım qədər elə bu cür salxmağa çalışacam, görüm başıma nə işlər gələcək. Xeyirlisi..

az bilinən mükəmməl musiqilər

Barang band - shoor angiz
O qədər şey danışa bilərəm ki, bu musiqidən: rəhmətə gedən müəlliməmdən tutmuş uşaqlıq illərimə, ayrılığa, intihar, insanın özünü axtarması və ruhuna qədər...

(youtube: )

günü gözəlləşdirən anlar

Qəribə gələcək, amma (bax: aşura)

sözaltı günlük

Son 2 gündə üçcə saat yuxu yatmışam, o da ki məlum napoleon yuxusuna görə haram oldu. Amma gün əla keçibdi, üstəlik bu gün dərmanlarımı atmamışdım.

Günorta kurs çıxışı telefonu açanda gördüm bildiriş var: "bertrand, özünə yaxşı bax. sağlığına diqqət elə, laqeyd yanaşma. Bu gün də cümədi, özünü ödüllendir, gününü gün etməyinçün elə bunu oxuyan kimi nəsə bir şey tap". Mən də qaldım ortada ki, ya gedib evə dərmanları atıb sağlığıma diqqət etməliyəm, ya da elə indicə nəsə aktivite tapmalıyam. Sözlüyə yazanda səs çıxmadı, özümü verdim tək gəzməyə. "temboli" də bir az qabaq günümü gözəlləşdirən hadisə olmuşdu. (bax: günü gözəlləşdirən anlar)

leykemiya

qaraqanın 25 noyabr 2012-ci il çıxışlı və işıq üzü görən son albomu. "işıq üzü görən" dedim, çünki 2 albom daha buraxacaqdı, amma işlər qarışdı. Nəysə, girməyək o mövzuya, çox qarışıqdı o məsələlər.

Artıq 10 il keçib adı çəkilən albomun üstündən. Başdan sona hər parçasını sevdiyim ən favorit 2 albomdan biridir mənimçün* digəri fransız bir qrupundu. O da başqa entriyə qalsın. . Ümumi aurası insanın "öz"ünü, həyatdakı yerini axtarması və "sıxışıb qalma" duyğusuna ən gözəl nümunədir: həyatın reallıqlarından doğan nifrət, bu nifrətlə bərabər duyulan inciklik, nə qədər çabalasan da insanlara yaraya bilməməyin verdiyi yorğunluq, həyat təkrarlarından yaranan bezginlik, mənasızlıqdan doğan intihar istəyi, hər şeyi atıb gedib yeni bir həyata başlamaq arzusu, bu arzunu yerinə yetirməkdə olan qərarsızlıq, bütün bunlara baxmayaraq insanın içindəki o sönməz ümid, cəmiyyətdən qaçıb özünəqapanma və bu qapanmadan bir nəticəyə gələ bilməmək, süni münasibətlərdən uzaq olan saf sevgi - bir çox dərində yatan, hələ özümüzün belə tam anlamadığımız hisslərimizin musiqiyə tökülmüş halı var bu albomda.

--sitat--

"Bu musiqi ölümə məhkumdur. O çox az sevilib, ondan da az başa düşüləcək. Ruhunu və ürəyini itirmiş müğənni və dinləyici toplusunun çirkli əllərindən uzaq qaçacaq bu musiqi. Bu sözlər onları əzbərləyib oxumaq üçün deyil, pıçıltı ilə anlamaq üçündür. Kimlərsə illər sonra, təkmilləşəndən sonra bunu anlaya biləcək. Bilmədiyiniz, dərinliyinə varmadığınız şeyləri pisləməyin. Musiqi biz insanlardan qat-qat təmizdir.."

--sitat--

Albomdakı "salam allah" treki (elə qaraqanın 2016-dakı son konsertində ifa edib, lakin buraxmadığı treklərindən birində dediyi kimi) azrepin ən təsirli trekidir. Yalan da deməyib, mahnını hiss etmək üçün dini görüşlü insan olmağa ehtiyac yoxdur heç. qəlbimizin dərinliyindəki o instinktiv inanmaq arzusuna qulaq vermək treki anlamaq üçün kifayətdir.

Adı çəkilən parçadan başqa bir dinləyici mütləq şəkildə "get" və "əlvidaları payladım" treklərini də dinləməlidir deyə düşünürəm. Şəxsən mən bir neçə ildir elə bir həftə yoxdur ki, "get"-ə qulaq asmayım. Bu kimi bəzi gecələrdə hətta 10-15 dəfə dinləyirəm. Demişəm də, nyu-yorka ayaq basan kimi röyala(bax: uazya)

(youtube: )

(youtube: )

(youtube: )

paul wetz

Alman əsilli musiqiçi, söz yazarı və prodüser.

Çoxu kimi mən də onu 2 il əvvəl tiktok və instagramda türk trendlərini bir anda işğal edən bu videosu ilə tanımışdım. Musiqisi çox xoşuma gəldi, tapıb youtube kanalına göz atdım və o gün bu gündür 7-8 mahnısına ara-sıra qulaq asıram. Xüsusilə də, bu cür gecələrdə başımı götürüb özümçün gəzəndə.

Musiqilərini bəyənirəm. Ancaq işləri Ümumi ortalama olaraq 100k-nın altındadır. Halbuki məşhurlaşmağını çox istəyərəm. Buna baxmayaraq, səmimi olsam, "underrated" deyə bilmirəm. Çünki mənə elə gəlir işlərində milyona vuracaq sanki nəsə çatışmır. Təəsüf ki, Musiqi savadım çox az olduğu üçün dəqiq deyə bilmirəm nə çatışmır. Üzərində çalışsa, gələcək illərdə ulduzu parlaya bilər bu adamın.

Ərsəyə gətirdiyi işlərini sevirəm, amma sözləri ondan da çox xoşuma gəlir. Elektronik musiqidə belə mətnlər öyrəşmədiyim, hətta mənimçün ilkdi deyə adamı sona kimi dəstəkləyirəm; hər nə qədər sosial mediada bəzən kütləyə oynasa da. istənilən halda, gözəl musiqi ilə anlamlı şeylər ərsəyə gətirir və sakit bir yorğunluq olan günlərdə dinləməlik adamdır. Favorit 3 treki də bölüşüb entrini yekunlaşdırım:
Paul Wetz - Misfits

(youtube: )

(youtube: )

(youtube: )

sözlük yazarları ilə görüşlərdən yaddaqalan hadisələr

Deməli, təzə kamera almışam. Bu gün grammar nazini çağırdım ki, gəlsin, kameralarımızdakı sensorların fərqlərini praktiki olaraq görüm. Nəysə, görüşdük, şəkillər çəkdik* i mean, əsas olaraq nazinin şəkillərini çəkdik . Sonra başımıza, daha doğrusu, mənim başıma itin oyunu gəldi, axşam-axşam minimum 200 manat xərcə düşdüm yox yerə. Nəysə, Sonrasında derek də yaxın idi, o da gəldi. Fürsətdən istifadə, bu ikisinin də qəşəng portretini çəkdim. Saat uje 12-ə qalırdı, yavaş-yavaş gəlirik 28-ə ki, dağılışaq. Söhbət gəldi, belə pis çıxmasın, sözlük yazarlarının nəsillərinə. -* ordan da bir az qeybət sonrası dedim ki, bəs "mən demək olar entri oxumuram, ancaq qısa başlıqlara göz atıram, əsas da fotoqrafiya ilə bağlı olanlara. Arada da paylaşıram, bu ən son pişik-zad temaları". Derek dedi ki "yazarların çəkdikləri it şəkilləri", Dedim "həə, ora da bir şəkil hazırdı, paylaşasıyam". Bu dəm Derek naziyə dönüb qayıtdı ki: "bi dənə təsəvvür elə də: axşam gedib görürsən ki, bertrand o başlığa bayaq bizi çəkdiyi şəkilləri paylaşıb ahshshsj". Blyaaa, bizdə can qalar ala ölmüşük gülməkdən xD. bayaq kateqoriyalara göz atırdım, başlıq qabağıma çıxdı, bir partiya da təzədən gülmüşəm. Sjsjdjdjjd

postlar

Tim o gün demişdi ki, hansısa başlığa yaza bilməyəcəyimiz entrini bura yazaq. Mən də postlarda gedən və bundan öncə də dəfələrlə getmiş və məncə, yenə də davam edəcək mövzuda fikrimi yazmaq istəyirəm. Qeyd edim ki, tərəflərdən heç birini tutmuram və birində az, birində çox olsa da, ikisində də yanlışlıqlar olduğunu düşünürəm.

Elə bu gün günorta hyper'lə görüşəndə bir quranlıq şey danışdıq, yenə də postlarda teması açılıb o mövzunun. Ona da deyirdim ki, "hər gələnə görə zibilə düşməyin adı yoxdu. it-qurda görə niyə daydayın kiməsə zəng edib buraxdırmalıdır. Ancaq həqiqətən də bəzən insanı özündən çıxarırlar".

o yandan da razılaşdıq ki, indiki nəslin 90%-i (bilirəm, bu sözdən çoxlarının acığı gəlir, ancaq həqiqətdir) monitor pələngidir. mən 2 il əvvəl də (bax: fuad rəsulzadə)

günü gözəlləşdirən anlar

Getdiyim kursda ingilis dili müəlliməmin kompliment(mən bunu belə qəbul elədim) elədiyi və yolda yaşlı qadın ilə qarşılaşdığım anlardır.

Dərsdə yenə random bir mövzuda müzakirə gedirdi. Söhbət insan duyğularına gələndə məndən maraqla fikrimi soruşdu, yarıda gördüm ingiliscəm yetmir, öz dilimizdə girdim mövzuya. müəllimə də 2 aydır bu anı gözləyirmiş kimi təzə keçdiyim qrupdakı, mənlə üzbəüz oturan qıza* qız deyəndə ki qrupdakıların hamısı zənən xeylağıdı onsuz da :d Bu gedişlə aşko-kuşko olacam. :d döndü ki "qəribə adamdı, hə? Ən birinci gündən belədi". Qız da diqqətlə üzümə baxdı, anlıq elə bildim qırıq-sökük speaking'lə izah edə bildiyimə görə elə dedi. sual verdim ki: "necə qəribə? Weird anlamında?". Sonra maraq dolu təbəssümlə mənə qayıtdı ki
- yoox, elə yox. "tuhaf, ürkütücü" mənasında deyil, "unusual": müsbət mənada. mən səni bura gələn adi studentlər kimi görmürəm. Elə bil...nəsə character'sən e. O (ki) filmlərdə, kitablarda olur e, bax o cür hansısa fictional personaj kimisən. Danışdığın şeylər, mövzuya yanaşman, tipin o birilərdən çox fərqlənir.

Kompliment kimi qəbul elədiyimi deyib yekunlaşdırdım. içimə bir sevinc doldu ki, gəl-görəsən. Ancaq Məni sözlərindən də çox başqa bir şey təəccübləndirdi. Normalda həmişə ingiliscə danışır, uzağı "paraphrase" edir. indi nə hikmət idisə, keçmişdi bizim dilə.

Dediklərindən sonra xoş bir halla, təbəssümlə çıxmışdım dərsdən. Gəzə-gəzə içərişəhər, sahil, ordan da 28-ə gedəcəkdim ki, ləzzətini çıxarım. Amma yolboyu insanların qəribə baxışlarından narahatlıq duymağa başladım, bütün həvəsim qaçdı. Ürəyimdə "müəlliməni başa düşdüm, iltifat edirdi. Bunlar amma sözün əsl mənasında əcaibmişəm kimi baxır. Bəlkə də şort + hoodie geymişəm deyədir", - deyirdim ki, qarşıdan üzü nurlu, yaşlı bir qadının gəldiyini gördüm. Əlində balaca dipçək, əynində sarımtıl, uzun don var idi, başı da çalmalı. Üzündə xəfif gülümsəmə ilə məndən beşbetər ətrafa nəzər yetirə-yetirə gəlirdi. 10-15 metrdən göz-gözə gəldik, dedim indi bu da üzün turşudub qəribə baxacaq mənə. Ancaq elə olmadı. Xala məni başdan-ayağa süzüb, düz gözümün içinə baxa-baxa bir az da artıq gülümsəyib keçdi.

Mən normalda enerji-filan söhbətlərinə inanan adam deyiləm, amma orada elə bil qadının nurani aurası içimə doldu. Kefim təzədən necə açıldısa, zadıma da olmadan kameranı da çıxarıb şəkil çəkə-çəkə gəldim evə, hələ də əhvalım pikdədir. Müəlliməm məni azdan-çoxdan tanıdığı üçün iltifat etmişdi, amma o qadının birinci dəfə gördüyü halda belə etməsi, inanılmaz pozitiv enerji verdi mənə. Bu gün anladım ki, heç gözləmədiyimiz anda deyilən xoş söz, yad birinin adi bir gülümsəməsi adamın günün necə də gözəlləşdirə bilirmiş.
Dedim qoy yazım buralarda qalsın, bəlkə başqa kiməsə də bu pozitivlik keçər. Necə deyərlər, aldım, qəbul etdim, ötürdüm 777. xd * dedim də, axırda aşko-kuşko olacam ahahsjsjjsjs :d

azərbaycana və ya azərbaycanlılara xas xüsusiyyətlər

Bayaq evə gələndə gördüyüm xüsusiyyət(lər)dir.

Gecə discordda sözlük uşaqları ilə söhbətin düz ortasında zaryatkam söndü, dedim elə sönmüşkən 1 saatdı ertələdiyim işi görüm. Çıxdım getdim idman eləməyə. Qurtarandan sonra yolumu uzadıb gəzəsiydim. Bir az getmişdim ki, gördüm yolun o tərəfində bir qaqaş lada 015-i sürücü tərəfdən düşüb təkbaşına itələyir ki, xoddansın. Bir əli ilə qapının dibindən itələyir, o biri əliylə də rulu tutub ki, maşın dönməsin; yetim bildiyin can çəkişir. Mən də dedim gecənin bu vaxtı yolda qalmasın, qoy keçim yolu kömək edim. 4 zolaq idi yol, yarısın keçmişdim ki, gördüm bir optima avarenniləri yandırıb bir az qabaqda saxladı, 2 dənə qaqaş düşdü maşından, gəldilər bu 015-ə tərəf ki, "otur, brat, maşına biz itələyərik". Mən də salamlaşıb qoşuldum bunlara, qaqaşı otuzdurduq maşına, 3 oğlan itələdik rahatca, o dəqiqə də xodlandı. Qaqam necə cani-könüldən təşəkkür elədisə, içim isindi ətağa.

Bir dəfə də bir neçə il qabaq qış vaxtı türkan tərəfdəyəm. Axşam olub uje, hava qaralıbdı. Dedim uje bəsdi gəzib şəkil çəkdiyim, qayıdım. Nə qədər gözlədimsə, avtobus gəlmədi. Yoldan keçən kişidən soruşdum, dedi ki, bəs "saat 8-i keçdisə avtobus olmur burda. Ancaq mərkəzdə işləyir". Mən də ürəyimdə dedim ala "maşın keçir ki, hələ bir taksi də tapım? Bibioğlu da bağ evində deyil ki, deyim məni ötürsün evə". Bunu deyib düşdüm yola, kor-peşman gəzə-gəzə qayıdıram mərkəz tərəfə. Bir də gördüm bir moped saxladı böyrümdə. Qayıtdı ki, "axıra kimi düz gedəcəm, qaqa, yolun oradısa aparım". Bir anlıq təəccüb içində duruxdum, sonra razılaşıb oturdum mopedə, içimdə də bir sevinc var ki gəl görəsən. Sonradan elə yolda söhbətləşəndə öyrəndim ki, sən demə orada adət imiş: hamı vəziyyəti bilir deyə avtobus işləməyən vaxtı yol qırağında adam görəndə götürüb hara qədər gedirlərsə ötürürlər. Bir-biri ilə yardımlaşma halındadırlar. O günü dilxor keçirmişdim onsuz da, bu hadisə sözün əsl mənasında günümü gün etmişdi.

Bilmirəm, bəlkə də haqlı, bəlkə də haqsız yerə (müzakirəli mövzudur) bu başlıq adı gələndə ağlımıza çox vaxt mənfi hallar gəlir. Mənim də bura yazdığım 3-cü entridir və məndə də digər 2-si mənfi anlamdadır. Ancaq diqqətlə baxanda yurdum insanında həqiqətən də müsbət keyfiyyətlər çoxdur, xüsusilə də rayon yerində və bu kimi şəhərkənarı ərazilərdə. Bəzən də bugünkü kimi elə məhz şəhərin özündə. Sözüm ona, "belə şeyləri də yazmaq lazımdır" deyib entri yazası oldum. Sizi deyə bilmərəm, mən belə halları görəndə əsl insan kimi yaşadığımı hiss edirəm.

iwashere

Cəmi 29 entri yazsa da, wiki profillik həmnəsil yazar, real queen. Atamgil tərəflə çox yaxınlıq eləmirəm, ilk dəfə xeyrin gördüm. Xeyri də bu yazarla tanışlığımız olub.

Məsləhətxanada maşın almaqla bağlı başlığını görəndə dedim qoy büdcəni soruşum, (baxma: qəribə təsadüflər/-364991) entrisində bəhsi keçən, çoxdandır əlaqə saxlamadığım bibioğlunun hal-əhvalın soruşmağa bəhanə edərəm görək salonunda uyğun maşın varmı. alınsa həm xeyri özümüzünkünə qalar, həm də kiməsə yardımım toxunardı. Necə deyərlər, həm ziyarət, həm ticarət.

Maşın, motor-karobka barədə sualların cavablandırandan sonra söhbət işə keçəndə öyrəndim ki, sən demə kollegayıq. "fürsət bu fürsət", - deyib mənə qaranlıq olan sualları döşədim karyeram və beynəlxalq imtahanlar barədə. təklifimi də qəbul edib gəldi, oturduq, hər sualımı detallıca cavablandırdı, nə qədər təşəkkür eləsəm az olar.

Heç nə yox, qadın sürücü olmağına ilişmək üçün bəhanə axtardığımı deyirdim. Maşını görən kimi baxdım ki indidən "göz muncuğu" var artıq. xd day bundan sonra məni saxlamaq olar qaqaş, ilişməyim neyniyim? -* zarafat qırağa, "xeyirli olsun" hədiyyəsi etmək fikrindəydim, gördüm maşında var artıq, 2022-ci ildən gözləntisini 1 il gec də olsa gerçəkləşdirdiyini təbrik etməkdən başqa bir şey edə bilmədim. yolboyu qoşub oxuduğu mahnılardan da bilinirdi ki, əsl bizim "поколение" adamıdı. Sağ olsun yolüstü də ötürdü məni. Ümid edirəm bir gün "yadırğadığı" yazarlığa qayıdıb sözlükdə yenidən yazar.

marlboro

il olub 2023, filterləri hələ də 2-3 qat kömür filterlərdən deyil də, loru dildə desək, "maçalka"dan olan, ən sevdiyim siqaret markası. Əvvəllər marlboro gold touch çəkirdim, indi gətirmirlər. gətirənlər də 10-12 manata satır deyə məcburiyyətdən sobranie caster'ə keçmişdim. Onun da zibili çıxıb, məcbur göy nazik marlboro ilə red compact arasında gedib-gəlirəm. Tütünü əladı, qram baş ağrısı, öskürək, boğazda yanma və iyrənc dad vermir digərləri kimi* iki qatı pul veririk aq, bir zəhmət belə olsun artıq . Sözün əsl mənasında adamın ciyərləri bayram edir. Amma sırf bu filterə görə tüstü adamın dilində bir az acılıq yaradır və sona doğru barmaqda istilik hiss olunur. Amma hardan baxsan, bu cür filterlə belə ən son yenilik olan kömür filterli, Azərbaycanda istehsal olunan, həqiqi tütün olduğu belə bilinməyən Ld, xs, sobranie'dən çox daha yaxşıdı.

durduq yerdə yada düşən dəxlisiz xatirələr

(baxma: çəmbərəkənd və derek)

indicə uşaqlar yazdı ki, "gəlirik səni də götürək, gedək şəhərə, dağüstü, çəmbərəkənd zad fırlanarıq", yenə yadıma düşdü.

Keçən dəfə* müsəlmanın keçən dəfəsi formula 1 vaxtı şəhər ürəyimi necə sıxmışdısa, girdim sözlüyə ki, oralarda kimsə varsa görüşək. Postlara yazan kimi derek gəldi. Bir az gəzdik, girdik bravoya, su-zad aldıq çıxdıq. Derek qayıtdı ki:
- brat, burda nəsə park var e hər dəfə deyirlər. Ç-ç-çernobil parkı.
- çernobil nədi aq, çəmbərəkənd sjdjdkdjjd
- hə, hə, tanıyırsan? gedək ora.

indi hər dəfə yolum o tərəfdən düşəndə, haçan o parkın adını eşitsəm, yadıma düşür, gülmək tutur məni. Adam çernobil ilə çəmbərəkəndi necə birləşdirdi ala, hələ də ağlım almır djsjjdjdjd