sözaltı günlük

20 iyun günü itirdik onu, #331287 bu entrydə bəhs etdiyim nənəni. Neçə gündür ki pisləşirmiş, amma kimsə fərqinə varmayıb. Gecə 3-ün yarısı durub yerindən, sonra yıxılıb və bir neçə saat qalxıb kömək çağıra bilməyib. Sonra nəhayət telefona çatıb və qızına zəng edib, təcili yardımla bərabər gəlib aparıblar xəstəxanaya. Sonrası, yavaş-yavaş huşunu itirmə və ağrısız bir ölüm.
Üstündən 1 ay keçib və həm qızı, həm oğlu heç nə olmamış kimi tətilə çıxıblar. Sevinən, əylənən şəkillər paylaşırlar. Qızını dünən gördüm, sanki heç nə olmamış kimi deyib-gülürdü. Artıq bir yükdən xilas olmağın keyfini çıxarırlar ikisi də. Sanki belə bir insan heç yox idi, olmamışdı.
Bir gün özüm də belə olacağından çox qorxuram sözlük, öləcəyəm və uşaqlarım məndən xilas olmağın sevincini yaşayacaqlar.. bir neçə həftə sonra isə məni xatırlamayacaqlar belə. evimi, əşyalarımı yağmalayacaqlar, görək hardasa pul ya qızıl gizlədibmi deyə. sevdiyim əşyalarım, paltarlarım zibilliyə atılacaq, uşaq və gənc yaşlarda yazdığım günlüklərimi maraqlanıb vərəqləməyəcəklər. Hamısı zibilliyə gedəcək. Qorxuncdur... niyə belədir axı, demirəm ki aylarla illərlə yas saxlasınlar, amma bu qədər asandırmı ölmüş birini unutmaq, yox olduğunu qəbullanmaq və həyatına davam eləmək?

ata

bayaq yenə layiq olduğu sözlərlə xatırladığım və goruna söydüyüm adam. Bir-birimizi heç tanımasaq da, uşaqlıqda yaşadığım hər pis şeyin səbəbkarı. kasıbçılıq, təhqirlər, ailə üzvlərinin tacizi... hər yerdə başı aşağı gəzməyimə, saysız psixoloji problemlər yaşamağıma səbəb olub. bu problemlər bu gün də davam edir.
Bilmirəm hansı daha yaxşı olardı, yanımızda olsaydı nələr dəyişərdi, bunları heç vaxt bilməyəcəyəm.
Ay gorbagor, aradan 30 il keçib, sənə bir neçə ay ömrün qaldığını deyiblər, bəyəm heçmi maraqlı deyildi sənə uzaqda yaşayan, üzünü ən son 7 aylığında gördüyün uşağın? Qabağına çıxıb özünü tanıtmaq, heç olmasa quru da olsa bir üzr istəməyin, halallıq istəməyin nəyi çətin idi bu qədər axı? Bir insan necə bu qədər qəhbə övladı ola bilər, beynim qəbul eləmir.
Ümid eləyirəm ki, ölməmişdən qabaq cəhənnəmi bu dünyada görüb getmisən.

niyə oruc tutmursan sualına veriləcək cavab

Kimin hansı məqsədlə soruşduğundan asılı olaraq dəyişən cavab.
bir neçə il əvvəl iş yerimdə cındır bir ərəb tərəfindən məruz qalmışdım bu suala. Uzatmaq istəmədim dedim mədəm ağrıyır. Cındır üzündə ironiyalı ifadə ilə qayıdıb dedi ki bu keçərli bir bəhanə deyil. iş yeri olduğu üçün həmin an özümü cilovlamağa məcbur qaldım amma sonra sırf bu səbəbdən işdən qovulmasına nail oldum alçağın.
Amma kimsə soruşsa, hansı ki pis niyyətlə deyil, sadəcə bizim adət-ənənələrdən xəbəri yoxdur və oruc tutmağı məcburiyyət hesab edir, belə adamlara cavabı normal şəkildə izah edərəm.

sözaltı günlük

7 il əvvəl yenə bir pasxa bayramında açmışdım bu başlığı.. bu gün yenə pasxadır. çox şey dəyişib bu 7 ildə. amma bir şey dəyişməyib, o da boşluq hissi. həyatda nə olursa olsun, xoşbəxt etməyə yetməyəcək deyəsən. uşaqlardan başqa. yaxşı ki onlar var.
oğlum üçün çıxdıq bu gün, həyətin ağaclarının,kollarının altında hədiyyələrini gizlətdik. gedib tapdı, sevindi və hədiyyələri gətirən pasxa dovşanına təşəkkür elədi. o sevinsin həmişə.
sonra gəzməyə çıxdıq. bir kəlmə kəsmədən yenə, çünki artıq o qədər danışılıb ki eyni problemlər, mövzular, artıü güc qalmayıb.
sevgili günlük, artıq heç kimə yardım edəcək, təsəlli verəcək yaxud ikna edəcək bir qram da gücümün qalmadığını hiss edirəm. Son illərdə o qədər yoruldum ki, gücüm yalnız uşaqlar üçün həyatda qalmağa yetir. Baxıram, mənim üçün kimsə hansısa bir fədakarlıq edirmi?
Yaxşı şeylər də olur amma. Bu gün ayaqqabılarımı çıxarıb buz kimi suya girdim. Oğlum dedi dayan orda, şəklini çəkim sənin. Birinci dəfədir kimsə mənim şəklimi çəkmək istəyirdi mən xahiş etmədən.
Bir də məni müdafiə etdi bu gün. Səhər məni qəmgin görüb yoldaşımın üstünə getdi, nə demisən ki kefi yoxdur change'in dedi.
Özümü qurumuş ot kimi hiss edirəm günlük. Ətrafdakı hamı məndən xarici görünüşcə gözəl, məndən ağıllı, bacarıqlıdır kimi gəlir mənə. Buna inandırır məni hər gün o. Faydasız, dəyərsizəm.
Bir neçə gün sonra ad günümdə dəyərsizliyimi çox daha dərindən hiss edəcəyəm, bilirəm.
Bu gün qorxunc bir gerçəyi dərk etdim. Hərdən xəbərlərdə filan görürdüm, bəzi insanlar intihar edəndə uşaqlarını da öldürürdülər və mən bunu heç cür başa düşə bilmirdim. Ölürsən özün öl də, uşaqların nə günahı var deyirdim. Artıq başa düşür və haqq qazandırıram buna.
Yenə çox danışdım, sabah peşman olacağam yazdıqlarımdan. Amma qalsın bu da burda.

sözaltı günlük

bu gün həyatımdakı ən pis günlərdən biridir. təsadüfən aldadıldığımı öyrəndim sözlük. fiziki bir yaxınlaşma olmasa da, yenə də nəsə var. bu da məni çox yaraladı. Ağlamaq istəyirdim bütün günü, amma uşağa görə ağlaya da bilmirəm. indi uşaq yatıb, çox doluyam amma bayaqdan ağlamaq istəyən mən indi bacarmıram. key kimiyəm, qarnım bərk ağrıyır, ürəyim bulanır. Dərdləşəcək heç kim yoxdur, yanımda olmasını istədiyim hamı çox uzaqdadır. Hər şeyin bir neçə dəqiqə içində yerlə bir olması məni yıxdı. Və ən pisi, heç gözləmədiyim bir anda. Bundan sonra nə edim necə yaşayım bilmirəm.

həyatın nə qədər cındır olduğunun anlaşıldığı anlar

Yoldaşımın bir nənəsi var 84 yaşında, baş yaxşı işləyir amma bədən çöküb artıq. Tək yaşayır (1 oğlu və 1 qızı var, arada kömək edirlər). bu gün onu görməyə getmişdik. qapını açdı gördük evdən yanıq qoxusu gəlir. Dedi kartof bişirirdim yadımdan çıxıb qalıb ocaq üstə, yandı. Dedim nə istəyirsənsə de mən bişirim sənə tez. Dedi yox sağ ol elə o yanıq kartofu yedim daha ac deyiləm.
Ən cındır anlardan biri qocaldığını və köməyə möhtac olduğunu anladığın anlardır. Daha cındırı isə, bir zamanlar böyütdüyün övladlarının indi sən köməyə möhtac olduğunda səni tək qoyduğunu görmək və bunu qəbullanmaqdır. Bilmirəm sözlük, ümid edirəm ki heç kim qocalıqda tənha qalmaz.