416. 7 il əvvəl yenə bir pasxa bayramında açmışdım bu başlığı.. bu gün yenə pasxadır. çox şey dəyişib bu 7 ildə. amma bir şey dəyişməyib, o da boşluq hissi. həyatda nə olursa olsun, xoşbəxt etməyə yetməyəcək deyəsən. uşaqlardan başqa. yaxşı ki onlar var.
oğlum üçün çıxdıq bu gün, həyətin ağaclarının,kollarının altında hədiyyələrini gizlətdik. gedib tapdı, sevindi və hədiyyələri gətirən pasxa dovşanına təşəkkür elədi. o sevinsin həmişə.
sonra gəzməyə çıxdıq. bir kəlmə kəsmədən yenə, çünki artıq o qədər danışılıb ki eyni problemlər, mövzular, artıü güc qalmayıb.
sevgili günlük, artıq heç kimə yardım edəcək, təsəlli verəcək yaxud ikna edəcək bir qram da gücümün qalmadığını hiss edirəm. Son illərdə o qədər yoruldum ki, gücüm yalnız uşaqlar üçün həyatda qalmağa yetir. Baxıram, mənim üçün kimsə hansısa bir fədakarlıq edirmi?
Yaxşı şeylər də olur amma. Bu gün ayaqqabılarımı çıxarıb buz kimi suya girdim. Oğlum dedi dayan orda, şəklini çəkim sənin. Birinci dəfədir kimsə mənim şəklimi çəkmək istəyirdi mən xahiş etmədən.
Bir də məni müdafiə etdi bu gün. Səhər məni qəmgin görüb yoldaşımın üstünə getdi, nə demisən ki kefi yoxdur change'in dedi.
Özümü qurumuş ot kimi hiss edirəm günlük. Ətrafdakı hamı məndən xarici görünüşcə gözəl, məndən ağıllı, bacarıqlıdır kimi gəlir mənə. Buna inandırır məni hər gün o. Faydasız, dəyərsizəm.
Bir neçə gün sonra ad günümdə dəyərsizliyimi çox daha dərindən hiss edəcəyəm, bilirəm.
Bu gün qorxunc bir gerçəyi dərk etdim. Hərdən xəbərlərdə filan görürdüm, bəzi insanlar intihar edəndə uşaqlarını da öldürürdülər və mən bunu heç cür başa düşə bilmirdim. Ölürsən özün öl də, uşaqların nə günahı var deyirdim. Artıq başa düşür və haqq qazandırıram buna.
Yenə çox danışdım, sabah peşman olacağam yazdıqlarımdan. Amma qalsın bu da burda.