481. 20 iyun günü itirdik onu, #331287 bu entrydə bəhs etdiyim nənəni. Neçə gündür ki pisləşirmiş, amma kimsə fərqinə varmayıb. Gecə 3-ün yarısı durub yerindən, sonra yıxılıb və bir neçə saat qalxıb kömək çağıra bilməyib. Sonra nəhayət telefona çatıb və qızına zəng edib, təcili yardımla bərabər gəlib aparıblar xəstəxanaya. Sonrası, yavaş-yavaş huşunu itirmə və ağrısız bir ölüm.
Üstündən 1 ay keçib və həm qızı, həm oğlu heç nə olmamış kimi tətilə çıxıblar. Sevinən, əylənən şəkillər paylaşırlar. Qızını dünən gördüm, sanki heç nə olmamış kimi deyib-gülürdü. Artıq bir yükdən xilas olmağın keyfini çıxarırlar ikisi də. Sanki belə bir insan heç yox idi, olmamışdı.
Bir gün özüm də belə olacağından çox qorxuram sözlük, öləcəyəm və uşaqlarım məndən xilas olmağın sevincini yaşayacaqlar.. bir neçə həftə sonra isə məni xatırlamayacaqlar belə. evimi, əşyalarımı yağmalayacaqlar, görək hardasa pul ya qızıl gizlədibmi deyə. sevdiyim əşyalarım, paltarlarım zibilliyə atılacaq, uşaq və gənc yaşlarda yazdığım günlüklərimi maraqlanıb vərəqləməyəcəklər. Hamısı zibilliyə gedəcək. Qorxuncdur... niyə belədir axı, demirəm ki aylarla illərlə yas saxlasınlar, amma bu qədər asandırmı ölmüş birini unutmaq, yox olduğunu qəbullanmaq və həyatına davam eləmək?