567. hiss etmirəm sözlük, edə bilmirəm. sevirəm ya yox, bir şeyi xoşlayıram ya yox dərk edə bilmirəm. baxıram amma görmürəm, qulaq asıram amma eşitmirəm, toxunuram amma hiss etmirəm. vaxt gedir, insanlar gəlir gedir, çiçəklər açır, mövsümlər keçir amma mən sanki donmuşam kimi həmişə eyni yerdə qalıram. hər şeyin, hər kəsin yaşamağa bir cür davam etdiyini görürəm amma mən hələ də olduğum yerdəyəm. unutmaq istədiyim şeyləri unuda bilmirəm. hətta mən unutmaq üçün cəhd edəndə daha da çox yadda saxlayıram. həmişə xatırlamaq istədiyim qəşəng xatirələrim isə yavaş yavaş solğun halə gəlir. sanki onları yaşayan mən özüm deyilmişəm kimi.

əvvəldə yapmaqdan xoşbəxt olduğum şeylərdən indi həzz ala bilmirəm. ən sevdiyim mahnıları 'artıq bitsin' deyə gözləyərək dinləyirəm. ən çox güldüyüm kinolara baxmaq, ən sevdiyim kitabları oxumaq əziyyət kimi gəlir. ən yaxın dostlarımla, ən maraqlı mövzularda belə danışmaq istəmirəm.

təkcə dostlarımla yox, valideynlərimlə də vəziyyət belədi. mən istanbul'da yaşayıram, onlarsa rayonda. və ildə ancaq 4-5 dəfə gədirəm. yəni çox görə bilmirəm amma onlar üçün darıxmıram da. bu həyatda məni ən çox sevən iki insanın belə həsrətini çəkmirəm. bu necə bir hissdi biləməzsiz. dostlarınız anam atam deyə ağlayırkən sizin içinizdən heç nə gelməməyi, daş kimi olmağınız. və bunun hiss etdirdikləri. özümü suçlu görməyimə görə bəzi gecələr ağlayıram. sonra sabah olar, anam zəng vurar. danışarkən 'səninçün darıxıram' deyəndə 'mən də' deyə qayıtıram, içimdə yenə eyni suçluluq hissiylə. sonra mövzuyu dəyişdirmək istəyirəm amma danışılacak başqa mövzu tapa bilmirəm. ən uzun telefon söhbətimiz 1 dəqiqə 47 saniyə zad olar.

-neynəmisən?
+heç. məktəbə getdim. indi yataqxanadayam.
-sabah neyniyəcəksən?
+heç. məktəbə gedəcəm.
-heç fərqli şey olmur? həmişə eynini deyirsən, dünən də belədi.

çünki bugün dünənin eynidi. sabah da bugünün eyni olacaq.