34. deyəsən ən çox entry yazdığım başlıq olmaqla bərabər bitməyən, tükənməyən, azalmayan, dəyişməyən hissdir. arada adamı bezdirir, bir yerdə olsun kəsib atasan deyirsən amma nə çarə. bir yolu olmalıdı bunun. adam nə qədər, nə vaxta qədər darıxar? çox olanda mənə elə gəlir ki, hissdimi duyğudumu olmaqdan çıxır artıq psixoloji vəziyyətə çevrilir. adamı özündən bezdirir. yada düşməklə çox böyük əlaqəsi var.

bu şeiri də atım qalsın burda.

bu nə təhər darıxmaqdı,
axı belə kim darıxır?!
cibimdə əlim darıxır,
ağzımda dilim darıxır.

darıxır qabım-qaşığım,
darıxır yorğan-döşəyim.
evdə qalsam, ev-eşiyim.
yol getsəm, yolum darıxır.

yoluma qızlar çıxsalar,
gülüb üzümə baxsalar,
yaxama bir gül taxsalar,
yaxamda gülüm darıxır.

hara atım bu kədəri?
yox hesabı, yox qədəri,
görünür məndən ötəri
hardasa ölüm darıxır...

(bax: ramiz rövşən)