343. qorxuram.
bir müddət əvvəl belə bir məlumat oxumuşdum. aslan antilopun dalınca düşür. əgər antilop sürətlə qaçmasa aslana yem olacaq. və tərsinə, aslan sürətlə qaçmasa həmin günü ac keçirəcək. mübarizə aparmaqdan zəhləm gedir. məndən olsa bütün gün yatardım. ancaq belə bir şəraitim yoxdur. çevrəmə baxıram nə çox insanlar var... sənin istədiyin bir məqsədi on minlərlə insan da istəyir. onlardan yaxşı olmalısan, çalışmalısan ki bu məqsədə nail ola biləsən. və sonra da ömrünün artıq bitmiş olduğunu görürsən. əslində heç nə yaşamadığını. 1 qarın çörək və yatacaq yer üçün bu qədər həyat mübarizəsinə dəyərmi? bunu edə bilməsəm, gücüm çatmasa acından öləcəyəmmi?

paxıllıq edirəm.
əslində paxıl biri deyiləm. bununla qürur da duyardım həmişə. ancaq yaş ötdükcə başlayır paxıllıq hissləri. başqalarının, səndən qat-qat şanslı olanların həyatlarına baxırsan və hər şeyə küsürsən. əlbəttə ki, bunda sosial medianın təsiri böyükdür. hamı necə xoşbəxt olduğunu şəkillərlə isbat etməyə çalışır sanki bir-birlərinə. baxıb fikirləşirəm görəsən mən nəyəm? bayaq instagramı açdım baxıram ən az 4-5 nəfər kabab bişirən yerdə şəkil çəkdirib qoyub, heç olmasa 10-15 nəfər getdiyi tətillərdə çəkilmiş şəkillərini paylaşıb. bir çoxu evi, ailəsi, övladları ilə türklərin sözü olmasın mutluluk tablosu paylaşıb. mənim şəkillərimdən isə bədbəxtlik yağır, qoy qabağına ağla.
mən də istəyirəm bunlar olsun. indiki yaşımda olsun. ancaq əlimdə bunların heç biri yoxdur.

həyat zəhər kimidir, bir şüşə zəhər içmişəm sanki, amma ölə bilmirəm, bədənimi yandıra-yandıra gedir... qovurur məni. əzab çəkirəm. bir an rahat nəfəs almaq üçün nələr verməzdim.. bir an yuxularımdakı kimi yaşamaq üçün nələr verməzdim. hərdən düşünürəm ki bunlar hamısı bir yuxudur. oyanacağam və bitəcək hər şey. nə zaman? allahım oyandırsana məni..

bayırda yağış yağır. normalda bu havanı sevsəm də, belə hallarımda məni daha da dərinlərə gömür bu yağışlar. böyümək bu imiş sən demə. çiyinlərində milyonlarca yüklə, milyonlarca insanın içində təkbaşına qalmaq və bu yüklərdən qurtarmaq üçün yollar axtarmaq. şanslısansa tapırsan o yolu, ancaq yükləri atandan sonra da görürsən ki rahatlığın keyfini çıxara bilmirsən. o qədər eşşək kimi daşımısan ki...
bir insanı belə məndən əsirgəyirsən. səbr etməyimi istəyirsən. bacarmıram artıq. məni bu qədər incitmə. yolun sonuna gəldiyimi hiss edirəm. məcbur olduğumu bilirsən. bilirsən ki davam edəcəyəm hər nə olursa-olsun. ancaq iynə ucu qədər yaşama gücü ver mənə... üzərimdəki yükün bir azını məndən götür. yalvarıram, boğma məni bu yalan dünyada.. yandırma... zəhərləmə... mən ki səndən həmişə yaxşı bir insan olmağımı arzu etmişəm. məni eşit.
məni gör. məni anla...hiss et.