87. mən uşaq olanda ailəmiz çox kasıb idi. bir otaqlı evdə yaşayırdıq, 4 nəfər içinə sığmırdı deyə anam mətbəxi balkona köçürüb mətbəx yerini otağa çevirmişdi. bu darlığın içində evimizdən qohum əksik olmurdu. yadıma gəlir, gecə anam işığı söndürənə kimi yatağımda kitab oxuyurdum, hətta o yatağı sevmirdim, mənə ancaq kabuslar gördürürdü. heç vaxt yadımdan çıxmaz, 1-ci sinifə gedirdim, bir gün müəllimə test kitabını hamıya paylayıb sabah pulunu gətirin demişdi. onda o kitabı evə apararkən atamdan necə pul istəyəcəyimi düşünürdüm. uşaq olsam da vəziyyəti görüb başa düşə bilirdim və atamdan pul istəmək qədər utandığım başqa şey yox idi. həmin gün axşam atamın evə gəlməsini gözlədim, gələndə də kitabı uzadıb müəllim almalısınız dedi, 1 şirvandı. dedim. atam güldü, test kitabını açıb 1-ci səhifəsindəki testlərə baxdı, mənə uzadıb bu səhifədəki bütün testləri həll eləsən, pulunu verəcəm dedi. oturub hamısını həll etdim, sonra atam yoxladı və səhər işə gedəndə mənə 1 şirvanı verdi. o vaxtdan bu vaxta çox şey dəyişib, maddi imkanlarımız yaxşılaşıb, ancaq mənim xasiyyətim dəyişməyib. hələ də atamdan pul istəyəndə utanıram, ona yük olduğumu düşünürəm. çünki normal azərbaycanlı qızlar mənim yaşımda ərə gedir, mənsə hələ də oxumaq deyə yapışmışam və bu qürurumdan da vazkeçmirəm. ancaq atamla bağlı xatirələrim, mənə riyaziyyat öyrətməsi, oxumağım üçün çalışması mənə onu daha da qürurlandırmaq istəyi verir.