7. mikayıl müşfiqin tutulmadan vә güllәlәnmәdәn qabağ yazdığı son şeiri. sanki bu şeiri yazanda müşfiq artığ başına nәlәrin gәlәcәyin bilirdi vә şeirdәki qәmgin hava burdan gәlir. bilmirәm,bәlkә dә müşfiqi hәdsiz dәrәcәdә sevdiyim üçün mәnә belә gәlir...

yenə o bağ olaydı, səni tez-tez görəydim, 
qələmə söz verəydim. 
hər gün bir yeni nəğmə, hər gün bir yeni ilham. 
yazaydım səhər-axşam. 
arzuya bax, sevgilim, tellərindən incəmi? 
söylə, ürəyincəmi?