6. ağrıyıram. yatmaq, sadəcə yatmaq istəyirəm.
havalar bu günlərdə o qədər valehedici keçir ki, mahnı oxumağım gəlir gündüzləri. yazın ən gözəl keçdiyi ölkədə artıq ikinci yazımı keçirdiyim üçün özümü çox xoşbəxt hiss edirəm. amma bu yorğunluq olmaya.
iş yerində ağrı, evdə ağrı. evə zorla gəlib yerimə girib pişik miyoldaması sədaları altında yatmağa çalışıram.
bu günlərdə bakı üçün darıxıram. amma bizimkilərin sözü olmasın, bir atımlıq barıtdır bizim bakı ilə aramızdakı sevgi. hüseyn cavid prospektini bir o başa bir bu başa gedib gəlim, bitir.
ən son istanbula getdiyim günü xatırladım. ürəyim sanki yerindən çıxacaqdı aeroportda. geriyə bilet alıb heç azərbaycana getmədən buraya uçmağı düşünmüşdüm və bunda olduqca ciddi idim. nəinki azərbaycan, hətta türkiyəyə belə getməməyə söz vermişdim özümə... ona görə də, darıxanda artıq iki dəfə fikirləşirəm və deyirəm, change ağlını başına topla ağıllı change.
iş yerində birisi var, mənə tək yaşamağın da əslində yaxşı bir şey olduğunu, insanın tək də yaşaya biləcəyini, bundan zövq ala biləcəyini öyrədir. tam da ən ehtiyacım olan zamanda. nə qəribədi. heç bir məsləhətinə qulaq vermirəm düzü, ancaq bunu müşahidə etmək belə məni ümidləndirir. üzüm üzümə baxa-baxa qaralır deyirlər, bəlkə mən də 4 il sonra onun kimi ola bildim. hal-hazırda onu özümə qoşmağa çalışıram, yəni depressiyaya dəvət edirəm. gəl bir yerdə darıxaq deyirəm. görək mələkmi yoxsa şeytanmı qalib gələcək.
ad günümə az qaldı. qlobal dəyişikliklər etdim xarici görünüşümdə. iş günü olmasaydı çıxıb gedərdim 2 günlük amsterdama yaxud başqa bir yerə, amma bu il hər şey tərs gətirdiyi kimi, bu da gəlib 3-cü günə düşüb. bu il tamamilə tək. keçən il olduqca yaxşı keçmişdi halbuki..
allah ilə bərabərik bu il.