15. səhər saat 5-in yarısıdır amma yata bilmirəm. kompyüteri bir də yandırdım və bura gəldim. yenə ağrılarla boğuşuram.
artıq həyatımda yeni insanlar var. onları sevməyə başlamışam. sabahkı günümü də onlarla bərabər keçirəcəyəm. çoxdandır ki bu qədər sevinmirdim. düzdür boş bir sevinc olsa da. onlar da məni sevir deyəsən.

amma bu yazını bambaşqa birinə həsr etmək istəyirəm. dünyanın o başındadı indi.
əziz dünyanın o başındakı dost, bu gün uzun bir aradan sonra söhbət etdik.. burada sənə demək istəyib deyə bilmədiklərimi yazacağam.

ilk tanışlığımız çox uzun illər əvvələ təsadüf edir. bir təsadüf nəticəsində (onsuz da həyatımda demək olar ki hər şey qəribə təsadüf ilə başlayır) başlayan tanışlığımız sonrası məni universitetdə tapıb eyni potokda oxuduğum birini bəyəndiyini və onun həyatında kimsə olub-olmadığını öyrənməmi istəmişdin. uşaqlığından bəri sevirmişsən onu. basketbol oynayırmış həm də. əlimdən gələni etdim amma təəssüflər olsun ki sizin hekayəniz başlamadan bitdi.

eyni ixtisası aldığımız da təsadüf idimi? kimsənin almadığı o lənətlik ixtisası. sənin dözməyib buraxacağın, mənimsə hələ bir müddət davam edib boğazıma kimi çirkə bulaşacağım ixtisas.

universitetdən uzun bir müddət sonra yenə görüşdük. tale bu səfər ikimizi başqa bir şəhərdə qarşılaşdırmışdı. sən də, mən də orada məcburi xidmətdə idik. mənə tez-tez baş çəkməyə gələrdin. mən o şəhərin yerlisi olduğumçün rahatdım. sənsə əlbəttə 2 il sürəcək qorxu və yalnızlığın içində. yenə əlimdən gəldiyincə dəstək olmağa çalışdım. yenə eyni məqsədlər. azərbaycandan çıxıb getmə planları.
o günlərdə başladı bir yerdə getmək fikri. hətta bəlliydi rota. köhnə sovetin bir ölkəsi. mən demək olar ki hər şeyi hazırlamışdım..
sonra sən getdin. heç sağollaşmadıq da. əlbəttə ki heç nə artıq məni təəccübləndirə bilməzdi. planlarımı tək qurmağa davam etdim ancaq o ölkədəki dostum son anda köməkdən vaz keçincə hər şey alt-üst oldu.
yenidən plan qurdum və buraya, sonradan vətənimə çevriləcək gözəl ölkəyə gəlməyə qərar verdim. gəlməmişdən öncə isə sənin məndən bir qədər əvvəl dünyanın o başına getdiyini və orada yaşadığını öyrəndim.

bu gün danışdıq yenə. az qalsın hönkür-hönkür ağlayacaqdım. həm sevinc həm kədərdən. sevinc, çünki məni yüzlərlə problem və minlərlə kilometr uzaqlarda düşünən, gələcəyimə görə qəlbən narahatlıq keçirən, özümü qorumağım üçün az qala yalvaran biri var idi. kaş ki orada olsaydım, o zaman sənə heç kim zərər verə bilməzdi dedin. sözlər mənim üçün çox dəyərliydi, quru söz də olsa.
kədər, təəssüf hissləri. bu qədər uzaqlarda olduğumuza baxmayaraq yenə də eyni həyatı yaşamağa davam etdiyimizin fərqinə varmaq.

biz bir-birimizi heçmi görmədik? bəlkə həyatdakı ən böyük səhvimiz elə bu idi?