34. o qədər bəsitləşir ki, azərbaycan.və o qədər bəsitdir ki,bu ölkə.

artıq dövlət də tab gətirmir buna.amma millət səbr etməyə davam deyir.yenə insan ölümü və yenə ucuz piarlar.nədənsə son vaxtlar olan hər şeyə piar kimi baxıram.çünki o qədər ucuzlaşdırıb ki , bizi bu ölkə.ya da kiməsə oyun oynadılar hesabı fikirlər gəlir ağlıma.və yenə olan millətə oldu.
incidir bəli! həm də çox incidir sahibi olduğun bir torpağın quluna çevrilmək incidir.
bunca insan tələfatı incidir.düşünürsən ki, nə edə bilərəm?! və ən çətin sual budur bu an da yəqin ki.
bu entry-ni o binanın içindəki bir soyuducudan yazıram bəlkə də.və bu ölən insanlar o qədər üşüdür ki, soyuducunun içində olduğumu belə unutmuşam.

vicdan deyilən hiss, hisslərin padşahıdır.amma deyəsən həqiqətən hərkəsdə olmur.ağıllı və ya intellektual entry-lər yaza bilərik.amma qaçdıqca üstümə gəlir ölkəm.özlüyümüzdə dünyanı parçalamağa qarşı ola bilərik amma hal-hazırda dünya parçalara bölünmüşdür.və bu hadisələr mənim ölkəmdə baş verir.

allah səbr verməsin.ya da inandıqları səbr verməsin.çatlasın artıq o daş.ummadıq daşın baş yarmaq zamanı çoxdan keçib.nəinki bu hadisə baş verən hər hadisə artıq içimizi dağıdır.çünki heç nə qalmayıb artıq.buraxmadılar heç nə bizə.bir quru canımız var.onu da yandıraraq alırlar.odlar diyarı deyə deyə yandırdılar hər hissimizi.vəhşi və hissiyatsızıq artıq.və o kiçik qığılcımın zamanıdır.
böyük partlayışlar kiçik qığılcımlardan doğar.
amma xeyri yoxdur.çünki alışmışıq buna biz.bu da keçəcək.və yenə qazanan bu hadisəyə sevinənlər olacaq.mən də bu soyuducu da donaraq öləcəm.ya da ölmüşəm artıq.sonra da deyirlər buz kimisən.yox o binaya kömür atanlar kimi olmaq daha yaxşıdı sizə.
iyrənirəm artıq özümdən.və bu əl-qol bağlılığından