156. əslinə qalanda bir baaalaca terminizə olunub artıq. belə ki ilk başlarda hər kəs yox da, bir nəfər diqqətlə baxır və görür bizi, ya gözü zəifdir anlamır kim olduğumuzu, ya da xəyalları güclüdür bilmir gerçəyin real olmadığını.
heç nə yox, musiqi duyur bizi, bizim onu duyduğumuzdan çox, heç nə yox da, notlar ayağ uydurur əhvalımıza, hər musiqinin arxa fona gizlənmiş ən əsəbi notunu axtarır qulaqlarımız, tapandaysa gec olar artıq, olan olmuş, keçən keçmiş, həyatsa ən ağır level'ini seçib gecikdirmişdir finala bizi, rəsmlərdəki rənglər qarışdırar fikirlərimizi, çəkdiyimiz şəkillərdəki anlaşılmaz mənalar yorar beynimizi, heç yazılmağa başlanmamış kitablar narahat edər bizi son səhifəsiylə, bir də o, onun gözləri olar bizim üçün gəlmiş keçmiş ən gözəl masterpiece.
bir də baxırıq, artıq həyatımızdadı. gedməsini istəməyi düşünmək belə tanrı qədər absurd gəlir bizə. varlığıysa bir gün gedəcəyini xatırladır hər addım başı, yanımızdaykən susmaq da, eşidməmək də, hərəkət edə bilməmək də önəm kəsb etmir, sadəcə gözlər görsün yetər deyər beynimiz, sağa da, sola da, aşağı da, yuxarı da, hətta geriyə belə baxanda onu görmək kimi bir boşluğa düşürük bir anda. boşluqlar dolmuş, artıq-əksiklər yoxa çıxmış bir durumda qarşımızdakına tetris oyununda hər yer dolanda ən sonlarda gələn uzun dördlü fiqura bənzədiyini izah etmək istər də dilimiz, gözlərimiz daha artığını dediyindən, ya o susdurar bizi, ya da dilimiz gəlməz gözlərin kilitləndiyi o mükəmməl saniyələrdə boşboğazlıq edib sükunəti pozmağa. yolla gedən gözəl bir qız görüb eqolarını rahatlatmaqçün yaxınlaşıb planlı bir münasibət qurduğumuz insan heç bir halda izdihamın ortasında, metroda ya da ictimai nəqliyyatda toqquşub bağışlayın dediyimiz bir neçə saniyəlik kiçik münasibətləri üstələməyəcək deyə bir fikir qurcalayır beynimizi. hər şeyin təsadüf deyil də zərurət olduğunu düşünürüksə əgər, onun yanındayıqsa bu bizim zərurətimiz, yanından uzaqlaşdığımız hər anda düşündüklərimiz isə təsadüfümüzdür deyirdi öncəki. düz deyirdi. belə bir şey idi yanlızlıq.