491. deyilənə görə, gecə yarısı doğulmuşam. sinoptiklərin, günəşli keçəcəyi xəbərini verdikləri həftəyə, yağış və tufanla birgə öz etirazını bildirən bir çərşənbə günü. yazıçıların, insanları hüznləndirən şəkildə təqdim etdikləri tərzdə bir gün. doğuş prosesimin çox çətin keçdiyi deyilir. ilk cinayətə təşəbbüsümü həyata keçirdiyim anlar idi. varlığım, məni dünyaya gətirən qadının həyatını riskə atırdı. bütün bədənimi qana bulamışdım və hələ açılmamış gözlərim, hədəqəsindən çıxmağa səbrsizlənirdi. bir problem qaynağı olacağım, ilk dəqiqələrdən özünü bəlli etmişdi.

xoşbəxtlikdən, o gün heç kəs ölmədi. lakin doğumum, yoxluğun bənzərsiz sakitliyini pozmuşdu.

ürəyim döyünürdü, nəfəs ala bilirdim və bütün problemlərin ortaya çıxması üçün gərəkli olan kilsənin zənglərinin səsi, məsciddən verilən azan səsinə qarışmışdı.

az yeyib, az danışıb, az hərəkətdə olan tiplərdənəm. axı bilirsən, tsunamidən qabaq, dəniz geriyə çəkilir.

daima qışı sevmişəm. qış, arxa fonda qramafondan eşidilən cızırtılı musiqinin müşayətində yaşamaq kimidir: boz və hüzurludu. qış ayları, insanların biri-birindən uzaq durmağa çalışdığı zamanlardır. bunun sayəsində, bacarıqlı insanların, musiqiyə kökləndiyi təqdirdə, bənzərsiz əsərlər təqdim edə biləcəyi anlar yaşanılır.

uşaqlığım, gələcək haqqında plan qura bilməyəcək qədər bulanıq keçmişdi. bulanıq, qayğısız və əyləncəli. uşaqlıq çağları, insanın nəhayət məqsədinin həyatdan zövq almaq olduğunun şüuraltı qazanıldığı qiymətli vaxtlardı. bu bilik, böyüdükcə yiyələndiyimiz qayğılar sayəsində, sürətlə unudulur.

yaşlılıq vaxtlarında isə, qayğıların azalması səbəbiylə, təkrar həyatdan zövq almaq istəyi duyulur. lakin, həmişə olduğu kimi, insan, bu dəfə də gecikir.

çünki insan hər zaman gecikən canlıdır.