29. universitetin həyətində olan skameykada oturub yanda oturan qadına baxıram, daha doğrusu kitab oxuyuram, hərdən nə etdiyinə göz yetirirəm. diqqət etdikcə gözəlliyi bütün bədənimə hakim kəsilir, hər zaman gülümsəyən adam olan mən istər-istəməz ciddiləşirəm, çox ciddi mimikalarla baxıram, sonra yenidən kitaba qayıdıram. göz-gözə gəlirik, ciddiliyimdən narahat olduğunu anlayıram, amma gülə, ən azından gülümsəyə bilmirəm. bütün gözəlliyi, saçları, eynəyi, əlləri məni heyrətləndirir, bu varlığın nə düşündüyünü, hansı maraqları olduğunu, nəyi sevib-sevmədiyini, hansı havalarda sevinib, hansında özünü pis hiss etdiyini, necə bir uşaqlıq keçirdiyini öyrənmək istəyirəm, heç kim yoxdu aramızda, həm də sanki bütün bəşər tarixi də aramızdadı və mən bunu heç vaxt aşa bilməyəcəm. yenidən başımı aşağı salıb kitabımı oxumağa davam edirəm, o qarşımdan keçərək çıxıb gedir, utandığımdan heç başımı qaldırıb baxa bilmirəm. o nə ilk idi, nə də sondu, ancaq gülmək lazımdı, gülmək, bu təcrübəmdən bunu öyrənmiş oluram. yaxşı ki varlar və yaxşı ki tanrı belə möcüzələri yaradır.
not: gözəllik insandan insana dəyişən bir şeydi, yuxarıda sözükeçən qadın bəlkə də hazırda dəbdə olan gözəllik kriteriyalarına görə heç də gözəl deyil, amma bunlar boş şeydi. bir çox yerdə bizə itələnən gözəllik anlayışını lazım gələndə rədd etmək lazımdı, çünki şair demişkən, mən sevdim və sən indi dünyanın ən gözəlisən.