542. salam etiraf.
yenə depressiyanın dibindəyəm. into the wilddəki kimi olmasından qorxuram sonumun.

aylardır illərdir adımı belə unudan insanlar işləri düşüb deyə son günlərdə başımın ətini yeyirlər. həm də çox müxtəlif vasitələr işə salırlar. məsələn, işlərini həll edim deyə sevgi etirafı filan edənlər var. mənsiz yaşaya bilməyəcəyini deyənlər. görəsən mənmi bu qədər axmaq görünürəm bunların gözünə, yoxsa doğrudan da bunlar bu dərəcə alçalmışdılar? hər iki variant da pisdir.
bir qrup insanlar da türəyib ətrafımda. məndən savayı heç bir alternativi olmadığı üçün (çevrədəki tək tanış azərbaycanlı mənəm deyə) mənimlə yaxınlıq edən, amma məndən zəhləsi getdiyini, paxıllığı gəldiyini hər fürsətdə dilə gətirən, məni iynələyən, incidən insanlar.
istəmirəm heç birinizi, görüşmək danışmaq istəmirəm. məni axtarmayın, tapmayın, kömək istəməyin. gedin çürüyün, məni də buraxın mən də çürüyüm öz zibilliyimdə.
bunları üzünüzə deyə bilmirəm çünki sizin qədər utanmaz deyiləm.. amma hər kəsin bir səbri vardır. çox az qalıb.