13. postmodernizmin gətirdiyi ən ciddi yanılışdır.

əlbəttə, zövqlər müxtəlifdir, amma rock, musiqi olaraq zövq ifadəsi yox, ifadəsizlik məhsuldur.
müxtəlif cərəyanlar müxtəlif incəsənət, tətbiqi sənət və s. sahələrində müvafiq janrlar yaradıb. bəzən uğurlu və heç cür şübhə duymağa yer qoymayan (klassik musiqi, sənət filmi kimi), bəzənsə fiasko. rock da elə postmodernizmin fiaskosudur.

yuxarıda qeyd etdiyim kimi, cərəyanlar heç də hər sahədə öz yerini tapa bilmir. postmodernizm həm forma, həm məzmunca yalnız kinoda və ədəbiyyatda təzahür edə bildi. rəssamlıqda yalnız məzmunca, arxitekturada qismən formaca özünü göstərdi. heykəltaraşlıqda susub, kənara çəkildi. musiqiyə isə həm forma, həm məzmunca soxulmaq istəyərkən, heç cür normal libasda ortaya çıxa bilmədi - qara paltarlarını geyinib yerin altına çəkildi və qışqırmağa başladı. mənim rock musiqiyə tanımım budur - postmodern insanlar musiqidə özlərini ifadə edə bilmədilər və qışqırmağa başladılar. qışqırmaq deyəndə ağlınıza təkcə insan bağırtısı gəlməsin. bu bütöv musiqinin bağırtısıdı. halbuki, ədəbiyyat və kinodan da gördüyümüz kimi, postmodernizm heç də özündə asilik, aqressiya ehtiva etmir.

edit: bir müddət sonra postmodernistlər ortaya "ambient"i atdılar. hazırda bu janr musiqidən çox səs effekti kimi istifadə olunur. təbii ki, istisnalar gözəllik yaradır (bax: the irrepressibles)

. məncə, ambient formaca elə postmodernizmin özüdü. qalıb məzmun, ona da ümidliyəm.