104. mənim bu şəhərdə kimim var axı;
hər qapı döyməyə əlim gəlməyir.
üzümü taleyə tutub gedirəm,
tale də həmişə üzə gülməyir...

ayağım altında tanış səkilər,
önümdə açılan mənzərə bozdur.
çoxdan köhnəlibdir əynimdəkilər,
nə qədər çırpsam da
yenə də tozdur.

gözdən oxuyuram bic tərifləri,
məqsədli sağlıqdır hirsimi boğur,
kiminsə başlayır həsəd ağrısı,
mənimçün telefon hədəsi doğur...

mənim bu şəhərdə kimim var axı;
taleyin verdiyi paya – paxıllıq,
boyu ki mən özüm qazanmamışam,
allahın verdiyi boya – paxıllıq.

mənim bu şəhərdə kimim var axı;
köhnə məhəbbətin qız tanışları...
hər səhər gördüyüm oyaq bir yuxu,
salam tanışları,
üz tanışları...
bir də ilhamımın tanış nəfəsi,
onun da küsülü anları çoxdur,
həftənin beşgünlük qazanc qəfəsi, -
bəs edər...
nəfsimin gözləri toxdur...

mənim bu şəhərdə kimim var axı,
bu ömrün sonuna gümanım azdır.
səyyah ayaqlarım,
fəhlə əllərim,
bir də ki dünyaya baxdığım gözdür;
çiçəkləri görür,
tikanı görmür,
üstünə fırlanan sükanı görmür,
uşaq güldürməyə kökə axtarır,
əlindən alınan tikəni görmür...
yaxşılar yolunda çıraq kimidir,
yamanlar tülkütək pusquda durub.
sevinc də bir şüşə araq kimidir,
onu da vərdişli əyyaşlar vurub...

sizə güvənirəm, yaxşı adamlar,
sizin adınıza gəlmişəm bura.
qardaştək, oğultək qoruyun məni,
bir insan ömrünü vurum axıra;
mənim bu şəhərdə kimim var axı...
nüsrət kəsəmənli

məllimin şeirlərin niyə belə gec kəşf eləmişəm deyə üzülürəm.