697. nə vaxtsa bu başlığa yacağım ağlıma gəlməzdi heç. amma baxıram ki, hərdən ehtiyac olur kiməsə nəsə etiraf eləməyə. əgər başqa bir insana etiraf eləsək, o bizə məsləhət verməyə başlayacaq. sən isə məsləhət eşitmək yox, sadəcə dinlənilmək istəyirsən. dinləyən olmasa belə ürəyindəkiləri qarşılıqsız şəkildə boşalda biləcəyin bir şey olması kifayət edir. bu baxımdan bu başlığa yazmağı daha uyğun gördüm.

gəlim əsas məsələyə. problem çox sadədir, evdəkilərin evlilik sıxma-boğması. mən isə heç oralı olmaq istəmirəm. çəkindiyim, düşündüyüm şeylər var. bunu açıq açıq deməkdən belə çəkinirəm evdəkilərə. evliliyin üstəsindən gələ bilməməkdən qorxuram. uşaq vaxtı şahidi olduğum gəlin-qaynana mübahisələrində ortada qalan kişi vəziyyətinə düşməkdən. ya da evlənəciyim insanı yaxşı tanıya bilməmək və sonra yanlış insanla evlənmiş olmaqdan qorxuram. bilmirəm, bəlkə də həddən artıq şişirdirəm bu məsələləri, amma niyə də olmasın? niyə də şişirtməyim? əlimizdə yaşaya biləcəyimiz bir tək həyat var və seçimimi çox diqqətli etmək istəyirəm. sonradan peşman olacağım qərarlar verib həyatımı işgəncəyə çevirmək istəmirəm. bu barədə danışanda da aldığım cavablar məni qane etmir. guya sonradan bir-birimizə öyrəşəcikmişik, və ya "guya biz çoxmu tanıyırdıq bir-birimizi? heç uyğun da deyilik, amma bir yerdəyik" tipli təsəlli cümlələri. elə yaxşı tanımamaq və uyğunsuzluğun səbəb olduğu mübahisələri görəndə təkrar özümü haqlı görürəm.

digər tərəfdən uyğun olmadığımızı gördüyüm halda xoşladığım biri var. buna heç aydınlıq gətirə bilmirəm. onun nəyi xoşuma gəlir, başa düşmürəm. nə zövqlərimiz uyğun gəlir, nə düşüncə tərzimiz. lakin onu düşünməkdən özümü çəkindirə bilmirəm.

indi yaşadığım mühitdə mənə uyğun gələ biləcək biri ilə qarşılaşa biləcəyimi də zənn eləmirəm. bu da başqa bir çıxılmaz vəziyyət.

son olaraq. hazırkı cəmiyyəti gördükcə ailə qurub, uşaq böyüdüb onun bu cəmiyyətdə nə hala gələcəyini düşünəndə də bu fikirlərdən tamam əl çəkirəm və heç evlənməməyin daha yaxşı olduğu qərarına gəlirəm.

hələlik bu qədər..