11. sufi sözü saf sözündən qaynaqlanan, təmiz,su kimi aydın mənasını verən , bütün varlığını tanrıya təhvil verən,yaşantılarına görə dünyanı fani,tanrını hər şeydən uca bilən, təsəvvüf düşüncəsini qəbul edən insana deyilir.
digər bir ideyaya görə peyğəmbər zamanında məscidlərdə yaşayan kasıb,yoxsul insanlara əshabi suffa deyilib.
səfəvi sözü də bu sözdən və anlayıșdan gəlir.
sufilər dünyada varlığı yoxluğa bərabər sayan,yoxsulluğu adi sayan,tutduqları yolu təsəvvüf kimi dəyərləndirirdilər.
onlar dünyadakı fani olan hər şeydən üz döndərib bütün ümidlərini və inanclarını tanrıya bağlayır,bəşəriyyətin xilasını saflıqda,təmiz əqidədə ,elm öyrənməkdə görürlər.səmavi ,ilahi düşüncəni öz içlərində yaşadaraq hərəkətlər ilə insanlara çatdırıblar.(kəbədə keçirilən həcc mərasimlərini onlar ifa ediblər)

sufilərin 2əsas inancları olub.
1) zahiri görünüşü və bilinci
2) batini sirri və görünməyən
görünən bütün nemətlər zahir,görünməyənlər isə batin kimi düşünürdülər.
əbu turabın nahşebi deyirdi ki, sufini heç nə bulandırmaz.fəqət hər şey onunla durular
sufi torpaq kimidi,yer üzü kimidi.ona yaxşi və pis nə varsa atılar,deyilər. lakin onda ancaq yaxşi,gözəl şeylər bitər.