147. tanım: intihar açıklamasıdır.

kanka, hayat senin. onu kaybettiğinde kimse senin için üzülmeyecek. bir günlüğüne medyaya haber olursun, akşamında kimse seni hatırlamaz.

ama bak, savaşmayı seçersen ne olacak...

ailemi küçük yaşta kaybettim. kalan akrabalarım bana kalan devasa mirası iç ettiler. 18 yaşımı bitirdiğimde bakmak zorunda olduğum beceriksiz bir anne ile varoşlardaki izbe bir evde, önümüzdeki ayın kirasını nasıl öderim diye düşünürken buldum kendimi.

zengin arkadaşlarım benimle varoş diye alay ederken, girmediğim delik, çalmadığım kapı kalmayana kadar iş aradım. girdiğim iş için her sabah 5'te uyanıp otobüsle saatlerce yol aldıktan sonra ulaştığım maslaktaki plazada patronlarım, müdürlerim benimle varoş diye alay edip mobbing uygularken, gece yarısına kadar köpek gibi çalışıp ailemin kirasını ve masraflarını ödedim.

dünya günü 24 saatte biterken ben bir günde 48 saat çalışarak üniversiteyi bitirdim.

zenginken bana aşık olan kızlarn hepsi götüme tekmeyi bastı. beraber olduğum bütün kadınlar, fakir olduğumu anlayınca beni aldatıp terk etti.

ömrüm bütün dünya tarafından ezilerek, emeğimin hak ettiğinin yarısına, çeyreğine çalışarak işten atılmamak için dua ederek, köpek gibi yaşayarak geçti. hiç kimseye aşık olamadım, hiç kimseyi sevemedim, hiç kimseyle arkadaş olamadım, ailemden tiksindim, kadınlardan tiksindim, insanlardan tiksindim. katillerin, uyuşturucu satıcılarının arasında uyumak zorunda kaldığım yıllarım oldu, orospularla ilişki yaşadım, dünyadan tiksindim. ama elime fırsat geçtikçe insanlardan kaçıp yalnız kalabileceğim fırsatlar yarattım. hayvanlarla arkadaş olup onların karşılıksız sevgisiyle kendimi şarj ettim. dayanma gücü buldum.

40 yaşıma yaklaşırken zar zor, ite kalka biraz durumumu düzelttim, insan gibi yaşayacak bir hayat kurmayı başardım.

18 yaşımdan 40 yaşıma kadar her günümü intihar etmeyi düşünerek geçirdim, gerçi hala da bu düşünceden vazgeçmiş değilim. kimsenin bedenimi bulamayacağı ve acısız, ağrısız şekilde nasıl ölebileceğimi planladığım 50 tane detaylı intihar planım oldu. hiçbirini gerçekleştirmedim.

senin hayatın elbette kimsenin hayatına benzemez ama kendini içinde yaşadığın kabustan çıkmak için fırsatlar aramaya odaklamadığın sürece, intihar tek seçenek olmayı sürdürecek.

madem bir evin var, iyi kötü iğrenç tencereni dolduran bir ailen var, onların sunduğu fırsatı basamak olarak kullan, geceleri kulaklığını tak, kavgaları duymazdan gel ve kendine fırsat yarat. iş bul. tuvalet temizlemek bile olsa, bir iş ve gelir seni kendine getirecek. işinde çalınşırken, daha iyi işler için başvurularını yap. uyuma, okulunu bitir. annen için hastanede beklerken, notlarını aç sınavına çalış. tuvalete girdiğinde derslerini çalış. gece herkes uyuduğunda yorganın altında derslerini çalış. sabah otobüste notlarına bak. işyerinde yorulduğunda saatini kur, 15 dakika tuvalette uyu. 15 dakikalık uyku seni 2-3 saat dinç tutar. insan vücudunun bu gizli sırrını, kendi lehine, haftalarca uykusuz çalışmak için kullanabilirsin. ben böyle üniversite bitirdim.

lükslerden, kredilerden, taksitlerden, iphone'lardan uzak dur. eninde sonunda o kabustan çıkacak maddi güce ulaşacaksın.

yapılamaz diye bir şey yok, kendim de dahil yapan çok insan tanıyorum. magazin prgramlarını, tvleri seyretme, onların pompaladığı yalan hayatlara inanma. kendi hayatına ve kendi hedeflerine odaklan. hayal kurma, gerçekçi ol. gerçek hedeflere odaklan.

her şekilde şu anda içinde olduğun şartlardan çok daha iyi bir yaşamın olacak.

bu fırsatı intihar ile harcarsan yazık olur. intihar fikri, teoride ve düşünsel olarak insanın kendine gelmesi adına yararlı olabilir.

intihar edebilecek kadar dibe düştüğünü hissettiğinde, kaybedecek hiçbir şeyin kalmadığını fark ederek karşına çıkan her fırsatı değerlendirir ve yeniden doğrulursun.

madem şimdi intihar aşamasına geldin, bu fırsatı kullan ve ayağa kalkmak için fırsatları aramaya başla.
10.10.2016 02:20 ~ 02:42 mavi tavuk