12. aylardır, təxminən bir il spendiya üzünə həsrət qalıb, heç olmasa o içindəki 60 qəpiyi çıxartsam yol pulu edərdim, bir qutu siqaret alardım deyib həyatın nə qədər cındır olduğunun anlaşıldığı anları yaşıyarsan. kartı evə atarsan artıq, nə ehtiyac var aq onsuzda pul olmayacaq deyə. ama alışqanlıqdan cibində olar çox vaxt. hər dəfə yoxlarsan pul olar, ama yoxdur. pes edərsən artıq, qrup uşağının spendiyalar çıxıb sözünü ciddiyə almazsan, ümidsizsən, barışmışsan çünki. çünki kəsrin vardır bu sənə aid deyildir. ama pulsuzluqdan və içdə qalan o azca ümiddən kartı yoxlamağa gələrsən. bankamata yaxınlaşarsan bir qadın olar səndən öncə. ama nədənsə kartını gec çıxardar deyə sənə yol verər. sən nə edirsən ay xala, onsuz azca bir ümidim var, onuda yol verərək yox edirsən, fərq etməz çünki səninçün, bir xeylağda gözləyə bilərsən. nə qədər uzaqsan, bir o qədər yaxınsandır pula elə bil. kartı bankamata salıb kodu yadına salmağa çalışarsan. dilinin altında mızıldanarsan, olmayacaq falan filan. kodu yığıb təsdiq edərsən. monitora baxıb ala bu 60 qəpik idi, nöş 42 qəpik olub iç yanğısı keçirərsən. kartı çıxarmağa çalışmaq fikrindəykən, yanındakı qadın de 42 manat var ki deyər. gözlərin öyrəşib çünki eyni şeyi görməkdən. diqqətlə baxarsan, a doğurdan 42 manatdı ki ala, deyə sümsük bir gülümsəmə yapışar üzünə. hələdə aşağıdan pul çıxacağına şüphə ilə yanaşarsan. ama pul çıxmışdır artıq yerindən və o zaman həyatın nə qədər cındır olduğunun anlaşıldığı anları olduğu kimi həyatın nə qədər gözəl olduğunun anlaşıldığı anlarının olduğunun fərqinə vararsan.