əjdahalar googlla söz6 yazarlarının ev heyvanlarının adları - yazarların çəkdikləri pişik şəkilləri - pişikdən qorxan qız - pişiklərə həddindən artıq hörmət edilməsi problemi - keçən ayın ən bəyənilənləri - sözaltı etiraf - uşaqlıqda heyvanlara verilən işgəncələr - sözaltı günlük - sözaltı roman 45. kainatın bizə gözəl bəxşlərindən daha biri. son zamanlar, haradasa 1 aydan çox zehnimi məşğul edən hadisənin başqa qəhrəmanı. yaşadığım binanın həyətində adi bir küçə pişiyi peyda olmuşdu. ama ondan da əvvəl cinsə oxşayan, boyunluğu olan kök, rıjıy bir bazilyo. bu dombul pişiyi yemlədiyim günlərin birində cılız, arıq olan da gəlib qıraqdan baxmağa başladı. qısası elə onnan sonra hər axşam evə qayıdanda bu arıq, yassarça pişik məni liftin qabağında qarşılayırdı, mən də sevincərək olmuşdum ki, axır ki kmsə gəlişimə sevinir, öz də sevinən ən eqoist canlılardan biridi.. başladım bunu yemləməyə, qış gəlirdi artıq dözməyib özümlə blokumuza qədər çıxarırdım. gəl-get zaman bu ləçər hamilə qalır, 10+ mərtəbəni qalxıb qapıya gəlirdi, mən də qapıdan yemləyirdim. günlərin bir günü, gecə saat 3də qardaşım durğuzur ki, dur pişik gəlib, qonşular səsə şikayət edəcək. yuxunun ən şirin anında insannıx, heyvan sevgimin çezdirdiyi momentdə pişik zad vecimə deyildi. səs getdikcə artırdı və artıq yatmağa da mane olurdu, durub qapını açdım ki, pişik özü və bir balasıyla qapının ağzındadı, balanın da səsi aləmi götürüb. balaya əl vurmaq istəyəndə pişik cırmaq atdı və qorxub evə girdim. yatan tanış-bilişi oyadıb məsləhət almağa başladıx və son qərarla gecənin bir vaxtı pişiklə balanı isti olduğunu hesab elədiyimiz qaraja apardıx, ana pişik üçün olan yemlə qayıdıb rahat yatdıx. səhər durub evdən çıxanda qapını açdım və təz bağladım..orada idi, pişiyin balası. ölü yatırdı. təzədən açıb gördüyümün həqiqət olub olmadığını yoxlayıb tez bağladım. evdən çıxmaqdan çox qorxurdum. o qədər müddət bəslədiyim ana pişiyin intiqamı idi sanki bu. ananın mənə "gəəla gördün noldu?" deyiş şəkli idi. onlara yaxşı baxmadığımın üzümə vuruşu idi, ana pişik üzümə vururdu başına gələni, günahkar da mən idim. cəsarətimi yığıb leşin yanından barmaq ucumda keçmək anım neynədiyini cianyətdən sonra anlayan qatil qorxusunda idi. qardaşıma mesaj yazıb yalvarmışdım ki, leşi atsın ya basdırsın mən gələnə kimi. 1 saat sonra isə qapının qabağında leşin olmadığı cavabıydı. hələ də o balaca canı oradan kimin ya nətər apardığını tapa bilməmişəm. bəlkə də anası, buna belə laqeyid olduğumu düşünüb kor-peşman aparmışdı, bilmirəm.
indi aramız yavaş-yavaş düzəlir. ana pişik yenə gəlib binanın girişində dayanır, mənə baxır. həmin hadisədən sonra nə vaxt görsəm utanc-qorxu qarışıq hisslərimlə pişik olan tərəfə baxammırdım.
hələ ki sadəcə yemini verir ama əl vurub sevə bilmirəm , nə də oynada.
