80. menim qehramanima çevrile bilmeyen adamdir.
öz atasi haqqinda danisan adamlarin sanki bir qehraman barede danisdiqlarini görende hesed apariram. her kes atasi kimi güclü olmaq, atasina benzemek isteyende, men hemise atama benzememek üçün çalismisam. hetta kimse ya atamin seklini, ya da özünü canli görende xarici görünüsce atana oxsayirsan demesi de meni narahat edir. bunun travma oldugunun ferqindeyem, kitablar oxumagimin, tehsilde, heyatda ugurlu olmaga calismagimin esl sebebi atama oxsamamaq isteyiyle bagli oldugunu son vaxtlar anlamaga baslamisam.
anlayandan sonra özüme sual vermeye basladim: bes niye? niye men atama oxsamaq istemirem?
meni döyürdümü?
döymürdü. bir defe de olsun el qaldirmayib mene.
meni söyürdümü?
yox. söymeyib.
bes anami?
onu da bir defe olsun döyüb, söymeyib.
bes niye axi, niye men bu adama benzemek istememisem? niye bu adam menim qehramanim olmayib?
sebeb içmesiydi. içirdi, içirdi, içirdi
14-15 yasima qeder men atami ayiq göre bilmedim. eve yixila-yixila gelen, ayaq üstünde dura bilmeyen adam heç vaxt bir usagin qehramani ola bilmez.

indi içmir. amma gel gör ki, indi de menim qehramana ehtiyac duyacaq yasim deyil. belke de 5-6 il sonra o, daha da yaslanacaq ve qehramana ehtiyac duyacaq. onda onun qehramani men olmali olacam. ve ümid edirem ki, o vaxta qeder men onu bagislaya bilecem...