27. yüksək səviyyədə qeyd olunan milli ənənəvi bayramımız. yada əvvəllər yüksək səviyyədə qeyd olunan desək daha doğru olar. hər il bu tarixi ambians yaradan bayram getdikcə bizim şüuraltımızda adiləşir. hər il qapılara atılan papaqlar əvvəlki ildən daha da az olur, illər keçdikcə küçələrdə yanan tonqallar azalır, evlərdə səmənilər azalır, yumurta vuruşduran uşaqlar yox olur, şəkərbura və paxlavaların yerini ekler və peçenyelər alır. yeni ilə verdiyimiz dəyərin onda birini novruza vermirik. mənəviyyatımızdan uzaqlaşıb qərbin düşüncəsini mənimsəyirik. avropalaşırıq dədəş. özümüzü unuduruq. içimizdəki azərbaycanlını öldürürük. hamımız soxaq belə yaşayışa deyirik, deyə bilərik, hakimiyyəti söyə bilərik, ölkədən qaçmağı istəyə, keyfiyyətli təhsilin və həyatın xarici bir ölkədə olduğunu bilə bilərik. ama bezpontovı bir sistemə görə özlüyümüzdən uzaqlaşmağımız nə qədər doğrudu rəis? böyüdüyümüz torpağı, dilində kitablar oxuduğumuz ölkəni, ədəbiyyatıyla, mirzə ələkbər sabiriylə, əliağa vahidiylə, ismayıl şıxlısıyla, emosiyanı hər səhnəsində hiss etdirən köhnə filmləriylə bizim düşüncəmizi formalaşdıran, özümüzü formalaşdıran ölkəni sevməmək, adət-ənənəsini unutmaq nə dərəcədə doğrudu?