13. keçən il qışda fevral ayının axırları idi. bəxtimizdən ən pis soyuq ayda post böyüyünü müvəqqəti əvəz edici kimi bölük komandirimiz post böyüyü kimi qalxmışdı posta. istəsəydi başqa birini göndərərdi ama hərbi hissədə soyuqda sırada mıx kimi duranacan, odun peçiylə qızan postun pişmiş çörəyindən yeyib, 6 aylıq qış ərzağından da ürəyi istəyən kimi faydalanıb postda şeyinə xurma yedizdirdi də niyə başqa birini göndərsin ki. fürsət bu fürsətdi deyib özü qaçıb gəlib. 8-10 postundan qayıdandan sonra gələn kimi yatmadıq. hərəyə bir çay içib fırlandıq ki, yataq bölük komandirimiz yatmağa qoymadı. onsuz da gələn kimi yerimizə yıxılıb yata bilməzdik həmən ərəfədə. çox gözünə batardı bölük komandirin, səhərəcən qoymazdı yatağ. mən ayığamsa siz niyə yatırsız deyə borclu da çıxardardı bizi. kompdan eşələnib komandirə yaraşar kinoları göstərirdi maxelərə ki, ala bulara baxunee, yapışmısuz türk seriallarına. əvvəlcə anadolu kartallarından bir iki səhnəni göstərdi. sonra ipmanı qoydu rus dilində bilənlərə-bilməyənlərə. düzü postda ondan başqa rus dilini bilən yox idi həmən vaxtda. bilən iki nəfərdən biri post böyüyü, o biri də əsgər idi perevod getdilər başqa posta. bir sözlə həm baxıb, həm də tərcümə eləyirdi manıs. axıracan baxdıq bitdi. sonra ölkələrin paradların qoyurdu bir-bir. saat olmuşdu 12. posta bir də çıxacağdım 2 də. yavaş-yavaş yatmaq üçün aradan cırırdım. deyirəm sözüm odu əsgər adamın yatmaqdan ən şirin arzusu olmadığına görə həmən anın və ya bir çox şeyin dadın ala bilməmişik. normal həyatda da belədi. həmişə nəyinsə əskikliyindən deyinib, illər sonra həmin anları yaşaya bilmədiyimizə görə əfsuslanlanırıq.