774. insanın həyatda tək nifrət etdiyi insanın çox yaxınında olması çox qəribə hissdir. təsəvvür elə, uşaqlıqdan bəri gözündə tək qəhrəman olan, dünyalar qədər sevdiyin, ideal olaraq gördüyün insan hətta hərkəsin çətinlik çəkdiyi "atanı çox isdiyirsən yoxsa ananı?" sualına asanlıqla cavab verməyinə səbəb olan insan 1-2 il ərzində o qədər səhvlər, o qədər mənasız hərəkətlər eliyir ki sənin tək nifrət etdiyin həmişə nifrət edəcəyin, ölməsini istədiyin adama çevrilir. həm var olması həm də yox kimi olması çox təsir edir adama. başqalarını atası ilə görəndə pis olmuram qətiyyən, heç vecimə də deyil, hərənin bir həyatı var, onların atası ilə müqayisə aparmağa ehtiyac da yoxdu heç. amma öz uşaqlığın yadına düşəndə, necə yanıldığını anlayanda adamın içində fırtınalar qopur. halbuki, dünyanın ən öküz, ən duyğusuz, ən vecsiz adamlarından biriyəm.
mən uşaq olanda nəyisə gizlədəndə ya da yalan deyəndə, atam həmişə deyərdi ki "sən öl vur". mən də o saat düzgünü deyərdim, sonra utanardım, öpüb deyərdi ki bir də eləmə belə. qorxurdum çünki, həm də o söz müqəddəs idi. atam da sənöl vursa, inanırdım o saat, məni çox istiyir, mənə yalan deməz. ama kişi üzümə qarşı eyni temaya görə bəlkə də 50 dəfə and içib, sənöl vurub son 1 ildə və öyrənirəm ki hamısı yalan idi.
adam birinci dəfə yalanını tutandan sonra bir də inana bilmir qarşısındakı insana. ona görə də gedin nə pox yeyirsiz yeyin amma elə eləyin ki, yalanınızı tutmasın qarşınızdakı adam. sizdən onsuz da adam olan deyil ama heç olmasa o bədbəxtin inamı itməsin insanlara.