16. artıq ölüm səssizliyi hökm sürür. səsimi çıxarmağa cürətim gəlmir. heç taqətim də yoxdur elə bil. qəribə bir bilinməzliyin içindəyəm. həll olunmaği gözləyən məsələlər beynimdə o yana bu yana hərlənir. çoxusu gələcəyə dair. bəzisi keçmişin izdirabları. hər tərəfim ağrıyır. bəlli bir tərəfi olmadığına görə bilirəm bu ağrı beynimin hansısa bölgəsində baş verir. yəni ağlımın , huşumun , vicdanımın , mənliyimin , inancımın , enerjimin yavaş yavaş şam işığı kimi qorxaq qorxaq titrədiyini hiss edirəm . xəstlənirəm amma bu proses yenə deyirəm bədənimdə yox ruhumda gedir. cəndərəyə düşmüşəm və səhərin ilk şüalarıyla olan qalanımı da itirəcəyimdən dəhşətə gəlirəm. uşaqlığımın tozlu səhifələri deyil artıq zehnimi məşğul edən. ölüm düşüncəsidir . əslində bu , bir intihar məktubu da ola bilər. intihar edənləri başa düşürdüm amma onlara heç vaxt haqq vermirdim. indi isə haqq verirəm amma başa düşmürəm. çünki heç özümü də anlaya bilmirəm. ürəyim məngənə içində sıxılır. fikir karuselinin sürəti artdıqca zehnim bulanır. düşüncələrim çınqıl kimi ətrafa saçılır. bayaq mənim olan artıq məndən uzaqlaşır. qazandıqlarımı göz qabağında bir bir itirib gedirəm. sahiblik odu ilə yandığım heç nəyim mənim deyil. heç nəyiin onsuz da sahibi deyiləm. heç kim deyil. ayırdına da vara bilmir heç kim. işə yaramaz bir orqanım yoxdur amma mən belə hiss etmirəm. mənə görə hamısı , hətta mənim mövcudiyyətim də lüzumsuzdur.yəhudilər kimi ağlamağa divar axtarıram amma daxili enerjimlə aramda hörülmüş o aşılmaz divar necə olacaq bəs.. bunu bilmirəm .. yenə heç kəs bilmir .. hər kəs susur .. o danışır .. mənim hallusinasiyam. onu görməmişəm hələ ki amma ki yuxuya gedən kimi eyni cümlələri təkrar edə edə beynimi gəmirir . içdən içə çürüyürəm , hətta bəlkə də çürümüşəm. bunların hamısı depresiv cümlələrdir .. izdirab çəkməkdən həzz alıram çünki , gizli sadistəm mən . bəli hər şeyim gizlidir , müəmmalıdır , heç kəsə qarşı şəffaf deyiləm , nə bilim bəlkə də səmimi deyiləm. bəlkə də səmimiyyətin heç nə olduğunu da bilmirəm .. bəs kim bilir .. yenə bir sual və yenə bir cəndərə .. ardı arxası kəsilmədən bir girdabın içində o yana bu yana süzülürəm . cümlələrim belə menasını itirməyə başlayıb . hər gün gördüyüm insanlar mənə öz dərdimi unutdurur . onların dərdləri ilə maraqlanıram. boş vaxt tapan kimi yatıram . çünki özümlə baş-başa qalmaq fikri belə məni kədərləndirir və bezdirir , qalan kimi depressiyaya girirəm. ta ki biri gəlib məni ordan xilas edənə kimi. çox vaxt heç kim gəlmir .. gəlməsin də .. mən elə belə də olmağa razıyam . əl vurulmasın mənə . depressiyamı , psixozmu artıq bunu belə bilmirəm .. gecə əvvəlkindən daha qaranlıq bir hal alıb, amma ki mən artıq ondan qorxmur , tam əksinə həzz alıram . daha da qaranlıq ,zifiri qaranlıq istəyirəm. bəlkə daxili səsimizə qulaq verə bilsək həyatımız daha fərqli olardı . gün ərzində məni hərəkətə gətirən bütün qüvvələrin üstümdən çəkilmələri və məni artıq narahat etməmələri üçün əlimdən gələni etməyə belə enerjim yoxdur. cümlədəki paradoksa bax. bu qədər cümləni bir araya necə gətirdim heç fərqində deyiləm. bu qədərlik bəsdir