127. hangi eşikte, hangi akşamda
ayrıldı yan yana yürüyen gölgelerimiz,
hangi aydınlık yuttu seni
nasıl taş taş ördüm ben
bu yalnızlığı dört bir yanımda...

gül toprağın gecesine yaslanır
oradan güler güneşe,
bütün sazlar
kendi akşamını hazırlar,
bir şüphe damlar geceye
sabah raksına başlar.

sen sesini yıldızlara verdin
büyük rüzgârların uğultusunda
arayıp bulsun diye beni...

ahmet hamdi tanpınar