129. mənə heçnə qalmadı
nə atamdan, nə anamdan
nə də sevdiyim adamdan.
özüm öyrətdim özümə
şeir yazmağı,
çay dəmləməyi.
bütün qəfəslərin
bir qapı ümid yeri var.
bütün qışların
bahara çevrilmə həvəsi.
ölümü deyirəm e,
ilk gözlərdə başlayır.
əvvəl baxışları ölür adamın,
sonra bütün tanışları.
məncə, bütün şüurundan vurulmuşları
tanımaq olar dırnağından.
insan özünü yeməyə dırnağından başlayır,
sonra da utanır barmağından,
məndən heç nə qalmayacaq
nə oğluma nə qızıma
nə də sevdiyim adama.
oğlum şeir yazacaq
qızım çay dəmləyəcək
və sevdiyim adam
məzarımın üstündə
dırnağını yeyəcək