20. dünən gecə evə gec gəldim. uzaqdan gördüm: xeyli qara kurtkalı məhlə daydayları yığışıblar məhləyə, ortalığa - böyük ehtimalla kimsə ölmüşdü...
...düzü ölənin kim olduğunu öyrənənə qədər keçən müddətdə xeyli iztirab çəkdim - kimiydi ölən?

...ağlımda, mənə görə ölmə ehtimalı olan qonşuların tezbazar spisokunu hazırladım, bölüşdürdüm: "güclü rəqibləri" "ölüm qrupuna" salıb, zəifləri də playoff'da bir-biri ilə qarşılaşdırdım. atdım tutdum: "finala" çıxanlar adını bilmədiyim qonşu qoca rus qarı ilə, 4-cü podyezddəki yaşlı bəkir kişiydi...
...90-cı dəqiqə.. sıfır-sıfır, dirəkdən dönən toplar, verilməyən penalty, koroçe qırğın oyun gedirdi... rus qarı guardiolanın komandası kimi sağ-sol hücumda, bəkir dayı isə mourinyonun "avtobusu" kimi 11 nəfərlə müdafiə olunurdu...

...ölən bu iksindən başqası ola bilməzdi! ürəyimin döyüntüsünü çöldən hiss edirdim. elə ilk yaxinlaşdığım qonşudan "məllim nə məsələdi?" soruşdum.
guya bunun əzizi ölmüş kimi, qəmxanəyə bürünmüş halda "...sahibə xala... ölüb" dedi...
"nə sahibə xala?" dedim. "necə yəni"... ...fənəv kimi, qol da vurmadan "qrupda" qalan sahibə xalanın ölümünə dəhşət təəccüblənmişdim.
"hə... yazıq neçə vaxtdı da əziyyət çəkirdi..." dedi. "ürəyi..."

...özümü bir anlıq "ölü" - 1.05 koefissente 300 manat atıb 15 azn tutmaq istəyən, amma son dəqiqə qolu ilə əlindəki puldan da olan luzer topazçı kimi hiss elədim... həyat mənə bundan daha yaxşı dərs verə bilməzdi...
abrıma qısılıb camaatın ətrafına toplandığı dükandan yox, məhlənin o biri başındakı taleyin dükanından "pepsi black" alıb qalxdım evə...