1. bir səməd vurğun şeiri


nemətsə də gözəl şer,
şair olan qəm də yeyir.
ömrü keçir bu adətlə,
uğurlu bir səadətlə.
görən məni nədir deyir:
saçlarına düşən bu dən?
şair, nə tez qocaldın sən!

dünən mənə öz əlində
gül gətirən bir gəlin də
gözlərində min bir sual
heykəl kimi dayandı lal...
o bəxtəvər gözəlin də
mən oxudum gözlərindən:
şair, nə tez qocaldın sən!

ovçuluğa meyil saldım,
gecə-gündüz çöldə qaldım,
dağ başından enib düzə
bir ox kimi süzə-süzə
neçə ceyran nişan aldım;
cavab gəldi güllələrdən:
şair, nə tez qocaldın sən?

bəzən uca, bəzən asta,
ötür sazım min sim üstə.
andı yalan, eşqi yalan,
dostluğu da rüşvət olan,
ürək yıxan bir iblis də
üzəvari deyir hərdən:
şair, nə tez qocaldın sən!

saç ağardı, ancaq ürək
alovludur əvvəlki tək.
saç ağardı, ancaq nə qəm!
əlimdədir hələ qələm...
bilirəm ki, deməyəcək
bir sevgilim, bir də vətən:
- şair, nə tez qocaldın sən!

1 il sonra fərqinə varılan detal: sözlük yazarına göndərmə varmış