18. burdaca ürəyim getsin yıxılım, amma görməyim dediyim şey.
mən uşaq olanda elə bilirdim ancaq uşaqlar ağlayır. sonra bir dəfə o biri otaqdan anamın ağlamaq səsini eşitdim və dəhşətə gəldim. anamı ağladan nə idi, kim idi bilmirəm, amma dəhşət nifrət eləmişdim ona. atam isə heç ağlamazdı, çünki kişilər ağlamır. onun da bir dəfə ağlamsınan səsini eşitmişdim qaynanası ölüm ayağında olanda, amma elə bildim səhv salıram. ilk dəfə ailəvi bir məsələyə görə ağladı və mən buna səbəb olan çox sevdiyim insanı uzun müddət bağışlaya bilmədim. həm də əsəbiləşdim ki, belə zibil şeyin üstündə ağlaya bilirsən yəni? bir də babam öləndə ağlamışdı. amma çox dəhşətli bir şey idi. iki gündə beli büküldü, atasına çox bağlı idi. kimisə çağırmaq üçün həyətə çıxanda birdən gözümə dəydi, üzünü saqqal basmışdı deyə tanımadım bir an (normalda üzündə bir dənə də tük olmaz). ilahi, necə qoca imiş. həmişə kostyumda, gümrah, çevik, indi isə təkcə qoca bir kişi. bununla belə, məni görən kimi düzəldirdi özünü, qucaqlayıb öpürdü, yəni ki mən yaxşıyam, birdən ağlına başqa şey gələr. hətta yas evinə ilk girəndə anam az qala özündən gedirdi deyə qorxudan əlimdə əsmə başlayıb, mən bilməmişəm, atam görüb, əlimi tutdu ki, əlin niyə əsir, narahatsan? indicə otaqda hönkürürdü adam. ata olmaq belə bir şeydi yəqin. bunlardan savayı xatırlamıram, az qala onu öldürəcək qədər ağrı çəkib bir neçə dəfə, amma bir qram yaş gəlməyib gözündən. bizim gözümüzdə zəif görünməkdənsə asar özünü.