847. yenə yuxusuz gecələrimdən biri, danışmağa heç kim yox, başımı götürüb bura gəldim. bu yuxusuzluq necə pis xəstəlik imiş, adamın lap anasını ağladır. bütün dərdləri yada düşür. yuxuya gedən kimi də kabus görüb oyanıram və oyandığıma şükür edirəm, yoxsa o kabuslardan ürək dayana bilər hətta.
bugün yadıma düşən böyük dərddir. mövzu: dostların atış gəlməsi. çox şey adamı yandırır, amma dost dediyin, ən gizli sirrlərini bölüşdüyün insanların sənə atması qədər yandıran birşey yoxdur. hansı ki pula satırlar səni. a kişi axı mən pis adam olmamışam pis dost olmamışam axı mən inanmışam sizə, niyə belə aldadırsız məni..
istəməyə üzüm gəlmirdi, amma bu aldadılmışlıq, istifadə olunmuşluq hissi məni rahat buraxmır. düzdür günahın böyüyü mənimdir ki belə adamlara inanıb pul vermişəm, amma axı bu qədər alçaq olar insan? bu qədər adidir insanlara kələk gəlmək? götürdüm ürəyimi boşaltdım bir whatsapp mesajı ilə ona da, gecənin bu vaxtı yenə də yüz dəfə ölçüb biçib yazdım ki çox pis çıxmasın. nə axmaq insanam mən. kimləri özümə dost yoldaş bilmişəm.
hərlənib- dolanıb yenə ailəmdə görürəm günahı. hamısı tək uşaq olmağımdan, asosial olmağımdandır bu. bacım qardaşım ailəm olsa bele olmazdı. türklərin sözü olmasın, hər gördüyü xiyara duzqabı ilə qaçanlar kimi, mən də hər səmimi bildiyim insana inanmışam, o saat etibar eləmişəm. bu axmaq alçaldılmışlıq hissi ilə yaşaya bilmirəm. lənətə gəlsin hər şeyi...
siz siz olun qardaşınıza belə pul verməyin. söhbət pulda deyil, bütün inancınız itəcək, iyrənəcəksiz hər şeydən. çox çox pis duyğudur bu.
bu entry sonradan silinəcək.