4. bir çeçələ barmaq ağrısı da deyildir e, amma elə bil kimsə mədənin divarlarını qaşıyırmış kimi bir ağrı verib, adamı qıvrandırır da. niyəsə, axırda içəridəki şey qaşıyıb, qaşıyıb qan çıxaracaq kimi də gəlir və iyirmi iki saatdır nəsə yemədiyin yadına düşəndə bilirsən ki, sadəcə olaraq acsan və şüvən salmağa heç ehtiyac yoxdur. amma əslində rahatlayıb, yatmağa da ehtiyac yoxdur, çünki hələ də acsan, lakin durub qarnıma çörək yemək yerinə aclığın necə bir şey olduğu, bunu mənimki kimi dingiş səbəblərdən yaşamayanların və əsas da uşaqların nələr yaşamış olduğunu anlamağa çalışıram. oruc tutan vaxtlarımda heç belə qandırmamışdı o məni. ağlıma da knut hamsun-un aclıq kitabı gəldi.

" adamın bir azca çörəyi ola! küçələrdə dişləyə-dişləyə gedə biləcəyi bir kiçik, ləzzətli çovdar çörəyi! həm yeriyir, həm də bu ən yaxşısından çovdar çörəyinin xəyalını qururdum. indi yemək nə xoş olardı! aclıq iflahımı kəsirdi, ölmək, yox olmaq üçün darıxdım, kövrəldim, ağladım. səfalətim bitib-tükənmək bilmirdi! birdən küçənin ortasında dayandım, vurdum ayağımı yerə və söydüm. "