ananın dur qar yağıb deyə oyandırması
əjdahalar googlladünənin ən bəyənilənləri
o günün gözəlliyi heç yadımdan çıxmayıb. ikinci dünya müharibəsi abidəsinin arxası birimizin səngəriydi, ağaclıqlar isə digər qrupun. göyü qara buludlar almışdı, elə hava da qaralacaq kimiydi, heç günəş yox idi. çünki günorta növbəsiydik. əmək müəlliməmiz iki saatı bizə vermişdi, sonrasında da sinif rəhbərinə yalvarıb, digər üçünü almışdıq və ah, ah, nə möhtəşəm zaman keçirmişdik.
sonra, daha da böyüdük. direktorumuz da dəyişdi. tənəffüslərdə arxa həyətdə zamoku çənəmizə qədər çəkib, gözlərimizi yumub, qarlarda yumbalanmaq ənənəmizi də bizə tərgitdirdi. bir gün maksimum çırpalamağımıza baxmayaraq yenə üst-başımız ağappaq içəri girəndə direktor bizi gözlərimiz dolana qədər danladı. dostlarımın hamısı o gün pərt olmuşdu. çünki kişi bizi danlayanda artıq səkkizinci sinifə keçdiyimizi, davranışımızın məktəbi suya batırmaqdan, xidmətçiləri yormaqdan başqa heç nəyə yaramayan utandırıcı, uşaqca və yolverilməz bir şey olduğunu demək yolundan istifadə etmişdi. yoxsa biz o danlamaya da gülərdik. necə ki, əvvəlki direktor dodağı qaçaraq yalandan "olmaz axı belə. həm də xəstələnərsiniz." deyəndə eynisini edirdik. ondan sonra bir də heç vaxt tənəffüslərdə onu etmədik. dostumla bir qarlara, bir də bir-birimizə baxıb, eyni şeyi düşündüyümüz yadımdadır. ancaq hətta evə gedən yolda da, məhlədə də etmədik. yəqin həqiqətən pis bir şey etmiş kimi utanmışdıq deyə. halbuki bir işə yaramasa da, əylənmişdik və mənə ən əsası da bu imiş kimi gəlirdi.
üzv ol