119. 2 gün əvvəl çox maraqlı bir şeylər yaşadım. sevgilim çox nadir hallarda, ailəsinə qonaq getdiyimiz zaman axşamları çıxar dostları ilə görüşər bir neçə saat əylənərlər sonra qayıdar. dostlarını tanısam belə, bu cür səsli-küylü görüşlər mənə çox da xitab eləmədiyi üçün getmirdim. bir yandan da adam özünü pis hiss edir, sanki inteqrasiya olunmaq üçün heç bir şey etmirəmmiş kimi özümü günahkar hiss edirdim.
2 gün əvvəl getdim mən də. min bir gecə nağıllarında olur belə şeylər, əsər qəhrəmanı hiss edir ki sevgilisi gecələr harasa gedir və səhərə yaxın qayıdır, axırda düşür dalınca görür ki cinlərlə qonaqlığa gedir, əslində sevgilisi də insan donuna girmiş cindir. düzdür mənimki cin deyildi amma orda olanlar cinlərdən çox da fərqli deyildilər. özlərinin bir qrupu var, biri gitara, biri sintezator biri bateri çalır, bir neçə nəfər siqaret və pivə cütlüyündən həzz ala-ala onları dinləyir. mənə də mahnı oxumaq vəzifəsi həvalə edildi. yenə də xarici olduğum üçün uzaylı kimi davrananlar da az deyildi.
həyatımda bu qədər bədbəxt insanı bir arada ən son onkologiya şöbəsində işləyəndə görmüşəm. çalıb-oxuyurdular əylənirdilər amma bunların hamısı yalan idi. sadəcə bir maska. yaşamaq uğrunda mübarizə aparan bir qrup insan. həyata tutunmağa çalışanlar. fikirləşirəm ki, görəsən biz də belə görünürük, onlar kimiyik ya həqiqətən də xoşbəxtik. heç bilmirəm..
sabah da yeni il olacaq, yenə yuvasızlar dəstəsi bir yerə toplanacaq içib mahnı oxuyacaq və əyləndiklərini zənn eləyəcəklər. biz də onlarla olacağıq yenə. heç arzulamıram onlarla yeni il keçirməyi, amma bilmirəm başqa harada olsam daha da xoşbəxt hiss edərdim özümü...
2019-cu il gəlir, hamınıza uğurlu bir il arzu edirəm.