29. Yadımdadı,birinci sinifə yeni başlamışdım. Buna görə nənəm mənə həyatımı dəyişdirəcək bir hədiyyə almışdı: dendy. Bəli, hər şey bununla başladı. Böyüdükcə mənimlə birgə oyun sənayesi də inkişaf elədi. Seganı yəqin ki,çoxunuz xatırlayar. 90-cı illərdə doğulanların əla uşaqlığı olub. Biz sanki həm 2000-ci,həm də 90-cı illərin xüsusiyyətlərini götürə bilmiş tək nəsilik. 2009-un Dekabrın 28-i ilk dəfə kompüterim oldu. yadımdadı mağazaya qaçıb necə həyəcanla Call of duty mw2 almışdım. o illərin ən məşhur oyunu idi desəm yanılmaram. illər ərzində mənə yeni oyun almaq və onu oynamağın həzzini çox az şey verə bildi. hətta universitetə hazırlaşdığım vaxtlarda da bu sevdamdan əl çəkmirdim. 591 bal topladım onunla belə. nədənsə insanlar oyunları uşaq əyləncəsi kimi qiymətləndirirlər. sanki böyüdünsə daha "ciddi" şeylərlə məşğul olmalısan. lakin saatlarla televizorun qabağında futbola baxanları niyə görmürlər, o da maraqlıdı. mən həyatımın ən çətin vaxtlarında oyunlarda sakitlik,rahatlıq tapmışam,baş qəhrəmanla mənəvi dostluq qurmuşam. bunun verdiyi həzzi ancaq oyunçular bilə bilər. bizim beyinimizdə dünya fərqli qurulub. mən demirəm ki,bunun mənfi cəhətləri yoxdur. hər bir şeyin ifratı insana zərər vura bilər. mənim istədiyim odur ki,insanlar oyunların filmlərdən heç də maraqsız olmadığını,hətta çox vaxt daha maraqlı olduğunu başa düşsünlər. çünki bir oyunda sən baş qəhrəmanla birgə hiss edirsən,görürsən,yaşayırsan. gülürsən və ağlayırsan. bir film bunu insana verə bilməz,çünki filmi biz idarə edə bilmirik. yaxşı oyunlar oynayın ki, vaxtım boşuna getdi deməyəsiz.