127. yəqin ki,hamınız mənimlə razılaşarsız ki,həyatımız indikindən daha yaxşı ola bilər. bəziləri bunun belə olmadığına görə dövləti günahkar bilir,bəziləri valideynlərini,kimlərsə işlədiyi yerin rəhbərinin necə cındır adam olmağından şikayətlənir,onu söyür və hər şeyin günahını onda görür. bəzi insanlar anadangəlmə kordur,bizim problemlərimiz onun üçün yəqin ki,gülüncdür. bəziləri doğuşdan lal və kardır. təsəvvür edin həyatı boyu kiməsə "səni sevirəm" deyə bilməmək necə böyük iztirabdır. kimlərsə sonsuzdur,bəzilərində sayı 10 olan uşaqdan yalnız birinə sahib ola bilmək üçün əlindəki hər şeyini verər. ikinci dünya müharibəsində Leninqradın mühasirəsi haqda yəqin bilirsiz. insanlar acından artıq hannibalizmi çıxış yolu kimi görürdülər. çölə çıxanda yeyilmək təhlükəsi ilə üzləşən bir uşaq təsəvvür edin. edə bildiz? məncə də ağlasığmazdır,lakin bunlar faktdır. xərçəng diaqnozu qoyulan bir insanın son saatlarını,onun və ailəsinin acizliyini hiss edin. indi isə evdə istədiyi yemək bişməyib deyə,ya da telefonu dərs oxumadığına görə əlindən alındığı üçün isterika qoparan,qışqırıb-bağıran,anasını vuran bir ərköyün uşağın problemini hiss edin. görürsüz,necə fərqli həyatlar yaşayırıq? bəzən özümə sual verirəm ki,mən axı niyə şikayətlənməliyəm? niyə insanlar bu qəddar və getdikcə daha çox ağlını itirən dünyanın bizdə qoyduğu azacıq enerjini son damlasına qədər sovurmağa çalışırlar? sanki deyirlər "bax mən nə qədər acizəm". bizdən mərhəmət,anlayış gözləyirlər. heç düşünmüsən sənin həyatının belə olması öz günahındı? bəlkə artıq hərəkət etmək,şikayətlənməyi dayandırıb ciddi bir işlə məşğul olmaq vaxtıdı? dünyamızın bundan daha ağır vaxtları da olub. varlı və kasıb da daima mövcud olub. həmçinin müharibələr,xəstəliklər də. onda görünür,dəyişən insanın özüdür. cılız,aciz və sabahına ümidlərini kəsmiş.