165. Birini cismani itirməkdən daha pis bir şey,
Onun sənin fikirlərində xəyala keçməsidi.
Qorxursanki zamanla unudarsan.
Düşünürsən keçmiş anlarını.
Görürsənki yaxşı yadında deyil gözləri,
Həmin an ürəyin cırpınır.
Mat-məəttəl,
Titrəyərək, donub qalırsan.
Və ayılanda özünü bir əclaf kimi hiss edirsən.
Necə olub ki unutmuşam.
Güləndə parıldayan o gözləri,
Gözlərinin üstündəki kiprikləri.
Saçının telləri,
Külək əsəndə gözünə batardı.
indi xatırlayıram gözlərini.
Şeiri yazdıqca ağ paltarda,
Canlanır gözümün qabağında.
Həmişə gülən, gülümsəyən xatırlayıram onu.
Ya da bir mələk kimi qalıb xatirələrimdə.
Dərd deyil,
Kədərdi, hüzündü mənimki
Çöhrəsindəki,
Günahsızlıqdı bəlkə də məni məhv edən.
Yuxuma girir tez-tez,
Yuxunu tutub saxlamaq istəyirəm.
Ayılanda görürəm ki nə o var
Nə də mən,
Bir ruh var, bir də çürüyən.
Xatırlamaq istəyirəm onu.
Bütövlükdə, bir nöqtəsini belə unutmadan.
Əslində xatırlamaq elə unutmaq deməkdi,
Unutmadığını necə xatırlaya bilərsən ki.
insan bilir, duyur, anlayır.
Əvvəl axır unudacağını,
Amma qəbul etmək istəmir.
Mübarize aparır,
Qınayır,
Hər gün özünə lənətlər oxuyur.
Dərd qalıb bir tərəfdə,
Unutmamaq üçün çabalayır.
Bəlkə də bu unutmaq deyil alışmaqdı.
Yoxluğa alışmaq.
Xatirələrində yaşatmaqdı ola bilər ki,
Amma qorxuludu, əzablıdı, kədərlidi,
itirmek.
Ondan da daha qorxuludu,
itirdiyini xatırlaya bilməmək.
Həyasız arvadlar kimidi heyat.
Həm suçlu, həm güçlü,
Aldığı bəs deyilmiş kimi,
Heç nə olmamışcasına,
Qəddarcasına,
Simasını da silir yaddaşımızdan.