7. Yenə ağlımda və ürəyimdə "kassir qız" var. Onun gözəlliyi, qara saçları, insanı bihuş edən gülümsəməsi... Hamısı sanki unudulur zaman keçdikcə, xatırlamaq getdikcə çətinləşir sanki. insanın başına gələbiləcək ən gözəl şey də unudula bilir, anlamaq çətindir. Hər nə qədər ona qarşı sevgim olsa da heç vaxt cəsarətimi toplaya bilmədim, özümü onun kimi gözəl bir qıza layiq bilmirdim (hələ də bilmirəm). Onu son gördüyüm vaxtdan artıq demək olar ki, iki il keçib. Sonuncu dəfə onu sentyabr ayında (2017-də) görmüşdüm, marketdən alış-veriş edərkən, öz işini görürdü, malları sırayla düzəldirdi deyəsən, tam xatırlamıram. Amma bilirəm ki, evdə keçirdiyim son günlərdə onun işlədiyi marketə getməmişdim, utanırdım onu görməyə çünki. Universitetdə dərslər başladığından getməli oldum, və onu bir daha görə bilmədim. Gələn il geri qayıtdım və gəldiyim gecənin səhəri günü həmin marketə üz tutdum, ancaq yox idi orada, "kassir qız" artıq kassanın arxasında deyildi. Market və küçə yerində idi amma heç birinin onsuz mənası yox idi. "Bəlkə" deyirəm, bəlkə hər şey fərqli olacaqdı əgər mən cəsarətli olsa idim, amma bəlkə də onun mənə gülümsəməsi, mənə baxışları hamısı mənim asosial fantaziyalarımdan, xəyallarımdan qaynaqlanırdı. Sevgiyə möhtaç olduğumdan bəlkə də beynim mənə oyun oynuyurdu. Sevgiyə möhtaç olsam da kiməsə yaxınlıq etməyə qorxmağım, özgüvənsizliyim, insanlardan qaçmağım əslində özümə dəyər verməməyimdəndir. Özümü gözəl olan bir şeyə layiq görə bilmirəm. Beləliklə də onun yaxınına getməyə qorxurdum. Həyatım boyunca aşağılanmış, lazımlı biri olmaqdan uzaq birisi olduğumdan, onu narahat etmək istəmirdim. Onu dəyərsiz birisi etmək istəmirdim.

Onu düşünərkən bəzən onun heç məndən xəbərdar olmadığı ehtimalını da düşünürəm. Bəlkə də heç mənə diqqət yetirmirdi, ağlında tamamilə başqa şeylər var idi. Bir tərəfim bu ehtimalı qəbul etsə də digər tərəfim əksini iddia edir dəfələrlə. Digər tərəfim biraz xəyalpərəstdir, həmin qızın məni dəyişdirəcəyinə, məni "dəyərli" edəcəyinə inanır. Məhz buna görə də həyatımda başıma gələn yeganə gözəl şey olan "kassir qız"ı unuda bilmirəm. insan başına gələn ən gözəl şeyi necə unuda bilər?! Unutmaq və yola davam etmək həyatın bir parçasıdır, bilirəm, amma həyatımın yaxşı keçməyəcəyini bildiyim üçün "kassir qız"ı unutmaq bir növü məni insan kimi hiss etdirən yeganə şeyi də unutmaq olar.

Onun mənə verdiyi, kassadan çıxan hesab çeklərini hələ də saxlayıram. Nazik, həssas əli ilə aparatdan götürdüyü çeki alış veriş torbasının yanına qoyardı, indi ondan qalan yeganə fiziki xatirələrdir həmin çeklər. 1-2 manatlıq alışın hesabını ehtiva edən həmin çeklərə toxunanda sanki həmin günlərə geri qayıdıram. Ax, kaş ki, hər şey fərqli olsaydı, başqa bir adam olaraq onunla qarşılaşsaydım. Bugün sevgililər günündə ona hədiyyələr alardım, onunla əl-ələ tutub saatlarca gəzərdim... Bütün bunlar mənim üçün bir xəyaldan başqa bir şey deyil təəssüf ki...
Yaşadığım mühit, çətinliklər də məni bir növü quyunun dibinə atdı, heç birləşmədən ayrılıq gəldi çatdı.
Bəyaz köynəyinin yaxalığında adı və soyadı yazılmışdı. Düşünürdüm ki, illər sonra nə vaxtsa özümdə cəsarət tapacam və onu axtaracam, əvvəlcə sosial medyada, olmasa bütün bakını alt üst edib ona olan sevgimi elan edəcəm. Bir növü "the dark knight rises" filmindəki kimi düşdüyüm qaranlıq quyudan "rise" edəcəm, yüksələcəm, aydınlığa çıxaraq onu tapacam.
Bəlkə də mənimkimilər heç vaxt quyudan çıxa bilmir, unudulur, çürüyür...

yazar bu entry-si ilə "bəs sonra nə oldu?" sualına cavab vermişdir.