127. Salam, günlük.
Uşaqlıqdan həmişə günlük yazan olmuşam. Böyüdükcə bunları bir- bir yandırıb qurtulacaqdım güya. Amma alınmır oxuyuram o ana, o günə dönürəm. Özümü, travmalarımı, xoşbəxtliyimi və s. Xatırlayıram. artıq Psixoloq olduğum üçün bunların şüuraltıma təsirlərini daha aydın anlayıram. Özümü tanıyıram.

Sözaltı günlük isə fərqlidi. Çünki bura yazdıqlarımı sizlər oxuyacaqsınız.
Bilirsinizmi, insan həyatında məncə ən pis şey istəmədiyin insanlarla yaşamaqdı. Əsasən tələbəlikdə başımıza gəlir. Kənardan adi, keçici görünsə də daxilən əzab verir. "Dəyməz" -deyirsən, onsuzda sevmədiyin unidə, sevmədiyin ixtisası oxuyursan. Dəyməz bu qədər əsəbə, problemə. Sonra biraz keçir deyirsən - başım xarab olub. Diplomu bir qəpiyə dəyməyən bu ölkədə diplomsuz sürünmək istəmirəm.bəli hamımız bilirik, burada oxumaq da, inkişaf da, savadlanmaq da dildə olan, cəmiyyətin az qismi tərəfindən icra edilən şeydir. Yəni oxumağım da bir zibilə dəymir. Amma gəl, gör ki, sevirəm! Oxumağı, öyrənməyi, yaşamağı, nəfəs almağı- sevirəm! Bu ölkə belə ala bilmir bu yaşama istəyimi əlimdən.
Çox əlaqəsiz, pərən-pərən yazıram, günlük. Çünki beynim də belə qarışıqdı. Həm sən anlayarsan məni, mən kim üçünsə psixoloqamsa sən də mənim üçün terapiya üsulu olarsan, sənin də mənə faydan bu cızma- qara yazılarımı sevmək; ya sevmiş kimi göstərmək, beynimdəkiləri tökmək üçün məndə həvəs yaratmaq olar.
Sevilirsən sözlük, duyğusal gecədi...