147. "Qəlbi qırıq insanların gözləri hər zaman nəmli olar" deyir anam həmişə. Bəs "qəlbi qırıq" kim imiş?
Bilmirdim. Anam deyəndə də anlamırmışam əsl mənasını. Bunu mənə balaca bir qız öyrətdi. Beş yaşı var. Qısa müddətdir təcrübə keçdiyim müəssisədə tanımışam onu. Ana atasını xəstəlikdən itirib. Xalası ilə yaşayır. Adı Xurşuddur. Həyatım boyunca unutmayacağım Xurşud...
Xurşudun gözlərindəki dərinlik, yaşına yaraşmayan təmkini, baş qarışan kimi gözlərindən yaşların süzülməsi ilk gündən diqqətimi çəkirdi. Günlər keçdikcə, Xurşudu tanıdıqca bu dərinliyin məni məhv edəcəyi ağlıma da gəlməzdi...
Xurşud haqqında danışacam ancaq onu deyim ki, buradakı uşaqların hamısı evdə dayə, qulluqçu, şoferlərdən başqa heçkəsdən nəvaziş görməyən sevgiyə ac uşaqlardı. Mən ən son kimsəsiz uşaqlar evində olarkən rastlaşmışdım bu mənzərə ilə. Cəmiyyətin fərqli bir təbəqəsində, belə bir mühitdə hərşeyi olan amma kimsəsiz olan bu uşaqları görəcəyimi ummazdım heç vaxt...
Gələk Xurşuda...
Xurşud qısa bir müddətdə mənə öyrəşdi. Hər sabah qollarını açıb boynumu qucaqlayır, saçlarına sığal çəkməyimi, dərslərinə kömək etməyimi, yuxu saatında o yatana qədər yanında gözləməyimi istəyir... hə bir də məni hər öpəndə saçlarıma sığal çəkir...
Dünən yanında uzanıb onun yatmasını gözləyirdim.
- Müəllimə, Allah babaya dua edərsiniz mənim üçün?
- Xurşud, sən dua etməyi kimdən öyrənmisən?
-Mən dua edə bilmirəm, müəllimə. Duaları böyüklər edə bilər. Uşaqlar dua etmir. Mənim bacım dua edir həmişə anam üçün... (xalası qızını nəzərdə tutur)
(Məni öldürür... söhbəti dəyişməyə çalışıram)
-Xurşud, bağçadan xoşun gəlir?
- Bağçada ancaq mən olsaydım hə. Bütün müəllimələr mənə baxsaydı... bir dəə, bir də ki, yatmaq olmasaydı. Müəllimə, yatmaqdan Allah baba qədər xoşum gəlmir. (Nifrətinin böyüklüyünü bildiyi ən böyük varlıqla ifadə etməyə çalışır. Allahın böyüklüyü qədər böyük nifrət edirəm demək istəyir. Ölçü vahidi kimi istifadə edir bu sözü)
- Xurşud- deyirəm- elə demək olmaz. Allahla heçnəyi ölçə bilmərik.
- Yaxşııı, müəllimə, onda göylər qədər zəhləm gedir. Bilirsiniz, mən yatmıram həmişə divara baxıb gözlərimi sıxıram. Mən yatmaq yox həmişə anamı gözləmək istəyirəm...

Yox, həqiqətən dözmədim artıq onu öpüb, üstünü örtüb qalxdım... bəli, beş yaşında uşağın dərdi, yalnızlığı, çiynindəki yükün ağırlığını mənim çiyinlərim daşıya bilmir...
Bütün bunlara rəğmən həyata etiraz etmək, aqressiya göstərmək yerinə Xurşud sakit, sözəbaxan və dərslərində çox uğurlu biri olmağı seçir. Təəccüblənirəm...

Bugün ilk dəfə gerçək müəllimələrindən bağımsız bir dərsdə özümü yoxlamaq istədim. Uşaqları sonda qiymətləndirmək üçün qırmızı ürəklər hazırlamışdım. Uşaqlar evə aparmaq üçün icazə istədilər. Verdim. Hərşeyi çox uğurlu alınırdı; taa ki, uşaqlardan biri gözləmədiyim anda Xurşuda "Ürəkləri ancaq anası olanlar aparacaq, sən yox!" deyənə qədər...
Məsələni toparlamağı bacardım. Ancaq nə mən, nə də Xurşud bugün o sözü uda bilmədik. Gözlərimə baxmağa belə cəsarət etmirdi. Bəlkə o da hiss edir dərindən-dərinə; müəlliməsinin onu qucaqlayıb ağlamamaq üçün özünü zorla saxladığını, məni kimin yerinə qoyduğunu anladığımı, mənə kim gözü ilə baxdığını bildiyimi...
Sözlük, öyrətməyə getdiyimi düşünürlər; əslində o balaca qəlblərdən nələr öyrəndiyimi mən bilirəm...