10. Hollivud tərzindən uzaq, az büdcəli və minimalist filmlər ərsəyə gətirən, filmlərində absurdizm ruhunu iliklərinizə qədər hiss edə biləcəyiniz, "independent" kinematoqrafiyanın amerikalı rejissoru.
Jim'in üslubuna bələd olmayan bəlkə onu bəyənə bilməz. Çünki filmlərinin xüsusi bir süjet xətti, xüsusi bir mənası yoxdur, hərçənd ki, onu maraqlı edən də elə məhz bu mənasızlığın özüdür.

"Həyatın bir mövzusu yoxdur, niyə filmlərin olsun ki?"- deməklə öz dəst-xəttini kifayət qədər izah edən rejissorun demək olar ki, bütün filmlərinin mərkəzində işi-gücü olmayan, məqsədsiz, maraqsız, qayğısız, hadisələrə laqeyd yanaşan və özünə, çevrəsinə yadlaşan, emosiyasız personajlar durur. Ağ-qara fonda təsvir edilmiş bu etinasız personajlar sayəsində Jim, insanın rutinləşmiş həyatındakı sıxıcılıq, boşluq hissini böyük ustalıqla ekrana yansıda bilir.
Bir-birilərinə yadlaşmış personajlardan başqa, (müşahidə etdiyim qədəriylə) başqa şəhərlərə səyahət, hər dəqiqə başı çəkilən siqaretlər- Jim'in olmazsa olmazıdır. Üzdə gülüş yaradan absurd dialoqlar, fərqli musiqi seçimlərini də bu qrupa aid etmək olar.

Aktyorlar, rejissorun tapşırığına əsasən çox vaxt ssenaridən kənara çıxaraq improvizasiya edirlər.
Və əksər filmlərdə *Roberto Benigni*, *Tom Waits* kimi eyni adamlarla işləyən Jim, *John Lurie* kimi əjdaha aktyoru mənə sevdirməyi bacarıb.
Demək olar ki, bütün filmlərini eyni dərəcədə bəyənirəm, amma aşağıdakıları daha uğurlu hesab etmək olar:
(bax: Night on earth)

(bax: Coffee and cigarettes)

(bax: Down by law)

(bax: Stranger than paradise)

(bax: Dead man)