91. Ailənin və yetişdirilmə tərzinin bunda çox böyük bir effekti var. Necə? Uşaqlıqdan bəri ailəm də heyvanları çox sevdiyim (insanlardan daha çox) üçün onlarla yaxın təmasda olmuşam və balıq, quş, pişik, it - qısacası hər növ ev heyvanı saxlamışam və mentalitetimizdən irəli gələn " heyvan mənə fayda vermirsə niyə saxlıyım?" Düşüncəsini də heç vaxt anlamamışam. Yəni məntiq budu ki, əgər heyvanı saxlayıramsa, mütləq südünü içməliyəm, yumurtasını və ətini yeməliyəm. indi belə, Nə vaxt küçəyə, itimi gəzdirməyə çıxsam və uşaqlı ailənin yanından keçsəm ya uşaqlarını qucaqlarına alırlar (bunda bir promlem yoxdu, ola bilər). Və ya daha pisi " bax ağlasan itə deyərəm gəlib səni yeyər" ((bax: əmiyə deyərəm iynə vurar)

) tipli axmaq - axmaq cümlələr sərf eliyirlər. Nə dəxli var axmaq? Sən malsan deyə uşağı niyə mal kimi böyüdürsən? Niyə uşağa sevməyi yox qorxmağı öyrədirsən? O uşaq da sabah küçədə qarşısına çıxan itə təpik atır, pişiyi öldürür. Sırf sən ona qorxmağı öyrətdiyin üçün, sırf sən özün qorxduğun üçün o da qorxuya aqresiya ilə cavab verir. incinməmək üçün incidir. (Zənci yenə coşdu) psixologiyası getdikcə pozulur, bir müddət sonra bu işgəncədən zövq alır. Daha sonra bu da kifayət etmir və artıq insana keçir. Azərbaycan millətinin heyvanlara bu ötəri baxışı heç xoşuma gəlmir, hətta qanun belə heyvanları yetəri qədər qorumur. Bəlkə də uşaqlıqda hansısa bir heyvan hücum edər, bu travmaya görə qorxa bilərsən, amma özündən zəif canlıya işgəncə verməyi heç nə haqlı çıxarda bilməz.